Duch
Mdr 1,5
Święty Duch karności ujdzie przed obłudą, usunie się od niemądrych myśli, wypłoszy* Go nadejście nieprawości.
Mdr 1,7
Albowiem Duch Pański wypełnia ziemię, Ten, który ogarnia* wszystko, ma znajomość mowy*.
Mdr 2,3
gdy ona zgaśnie, ciało obróci się w popiół, a duch się rozpłynie jak niestałe powietrze.
Mdr 7,7
Dlatego się modliłem i dano mi zrozumienie, przyzywałem, i przyszedł na mnie duch Mądrości*.
Mdr 7,22
* Jest bowiem w niej duch rozumny, święty, jedyny, wieloraki, subtelny, rączy, przenikliwy, nieskalany, jasny, niecierpiętliwy*, miłujący dobro, bystry,
Mdr 8,19
Byłem dzieckiem dorodnym i dusza przypadła mi dobra,
Mdr 17,1
Wielkie są Twoje sądy i niezbadane, dlatego pobłądziły dusze nieumiejętne.
Mdr 16,14
A człowiek zabije wprawdzie w swojej złości, lecz nie przywróci ducha , który uszedł, ani duszy wziętej nie uwolni*.
Mdr 3,1
A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka*.
Mdr 4,11
Zabrany został, by złość nie odmieniła jego myśli albo ułuda nie uwiodła duszy :
Mdr 5,3
Powiedzą pełni żalu do samych siebie, będą jęczeli w utrapieniu ducha *:
Mdr 7,20
naturę zwierząt i popędy bestii, moce duchów i myślenie ludzkie, różnorodność roślin i siły korzeni.
Mdr 7,23
niepowstrzymany, dobroczynny, ludzki, trwały, niezawodny, beztroski, wszechmogący i wszystkowidzący, przenikający wszelkie duchy rozumne, czyste i najsubtelniejsze.
Mdr 9,17
Któż poznał Twój zamysł, gdyś nie dał Mądrości, nie zesłał z wysoka Świętego Ducha swego?
Mdr 15,11
Bo nie poznał Tego, który go ulepił, tchnął w niego duszę działającą i napełnił duchem żywotnym.
Mdr 15,14
Bardzo są niemądrzy i od duszy dziecięcej biedniejsi* wszyscy wrogowie Twego ludu i jego ciemięzcy.
Mdr 17,14
raz trapiły zjawy straszliwe, to znów upadek ducha obezwładniał, padł bowiem na nich strach nagły i niespodziewany.
Mdr 4,14
Dusza jego podobała się Bogu, dlatego pospiesznie wyszedł spośród nieprawości. A ludzie patrzyli i nie pojmowali, ani sobie tego nie wzięli do serca,
Mdr 7,27
Jedna jest, a wszystko może, pozostając sobą, wszystko odnawia, a przez pokolenia zstępując w dusze święte, wzbudza przyjaciół Bożych i proroków*.
Mdr 10,7
Zachowało się jeszcze świadectwo ich przewrotności: dymiące pustkowie, rośliny owocujące o niezwykłej porze, i sterczący słup soli, pomnik duszy , co nie dowierzała.
Mdr 15,16
Człowiek je bowiem uczynił, ulepił je ktoś, kto sam trzyma ducha w dzierżawie*. Żaden człowiek nie zdoła ulepić bożka, choćby do siebie podobnego,
Mdr 1,6
Mądrość bowiem jest duchem miłującym ludzi*, ale bluźniercy z powodu jego warg nie zostawi bez kary: ponieważ Bóg świadkiem jego nerek, prawdziwym stróżem jego serca, Tym, który słyszy mowę jego języka.
Mdr 15,8
W niecnym trudzie lepi z tejże gliny marne bóstwo ten, co niedawno powstał z ziemi, i pójdzie niebawem do tej*, z której został wzięty, wezwany do spłacenia długu duszy *.