27 ¹⁵ Gdy okręt został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, zdaliśmy się na jego łaskę i poniosły nas fale. ¹⁶ Podpłynąwszy pod pewną wyspę, zwaną Kauda*, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową, ¹⁷ a po wciągnięciu jej zabezpieczono okręt, opasując go linami. Z obawy, aby nie wpaść na Syrtę*, zrzucili ruchomą kotwicę* i tak się zdali na fale. ¹⁸ Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, [żeglarze] zaczęli nazajutrz pozbywać się ładunku, ¹⁹ a trzeciego dnia wyrzucili własnoręcznie sprzęt okrętowy. ²⁰ Kiedy przez wiele dni ani słońce się nie pokazało, ani gwiazdy, a niesłabnąca nawałnica szalała, znikła już wszelka nadzieja naszego ocalenia. ²¹ A gdy już ludzie nawet jeść nie chcieli, powiedział do nich Paweł: «Trzeba było posłuchać mnie i nie odpływać od Krety, i oszczędzić sobie tej niedoli i szkody. ²² A teraz radzę wam być dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko okręt. ²³ Tej nocy ukazał mi się anioł Boga, do którego należę i któremu służę, i powiedział: ²⁴ "Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed Cezarem i Bóg podarował ci wszystkich, którzy płyną razem z tobą". ²⁵ Bądźcie więc dobrej myśli, bo ufam Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano. ²⁶ Musimy przecież dopłynąć do jakiejś wyspy». ²⁷ Kiedy zapadła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, zdawało się około północy żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu. ²⁸ Spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni*. Nieco dalej spuścili ją znowu i stwierdzili piętnaście sążni. ²⁹ Lękając się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i wyczekiwali świtu. ³⁰ Kiedy żeglarze, usiłując zbiec z okrętu, spuścili łódź na morze pod pozorem zarzucenia kotwicy z dziobu okrętu, ³¹ rzekł Paweł do setnika i żołnierzy: «Jeśli ci nie zostaną na okręcie, wy nie potraficie się uratować». ³² Wtedy żołnierze przecięli liny od łodzi i pozwolili jej spaść do morza. ³³ Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku: «Dzisiaj już czternasty dzień trwacie w oczekiwaniu, o głodzie i bez żadnego posiłku. ³⁴ Dlatego proszę was, abyście się posilili; bo to przyczyni się do waszego ocalenia; nikomu bowiem z was włos z głowy nie spadnie». ³⁵ Po tych słowach wziął chleb, złożył Bogu dziękczynienie na oczach wszystkich i ułamawszy zaczął jeść. ³⁶ Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się. ³⁷ A było nas wszystkich na okręcie dwustu siedemdziesięciu sześciu. ³⁸ Kiedy się najedli, ulżyli okrętowi, wyrzucając zboże do morza.