2 ⁵ Jeżeli zaś ktoś smutek sprawił, to nie mnie, lecz po części - by nie przesadzać - wam wszystkim. ⁶ Niech już takiemu* wystarczy, kara, wymierzona przez większość spośród was. ⁷ Raczej wypada teraz wybaczyć mu i podtrzymać go na duchu, aby nie popadł ów człowiek w rozpaczliwy smutek. ⁸ Dlatego napominam was, abyście jego sprawę rozstrzygnęli z miłością. ⁹ W tym też celu napisałem, aby was wypróbować i aby się przekonać, czy we wszystkim jesteście posłuszni. ¹⁰ Komu zaś cokolwiek wybaczyliście, ja też [mu wybaczam]. Co bowiem wybaczyłem, o ile coś wybaczyłem, uczyniłem to dla was wobec Chrystusa, ¹¹ ażeby nie uwiódł nas szatan*, którego knowania dobrze są nam znane. ¹² Kiedy przybyłem do Troady*, by głosić Ewangelię Chrystusa, a bramy były mi otwarte* w Panu, ¹³ duch mój nie zaznał spokoju, bo nie spotkałem Tytusa*, brata mojego. Pożegnałem się przeto i wyruszyłem do Macedonii.