22 ¹ Dawid wygłosił na cześć Pana słowa pieśni. Było to wtedy, gdy Pan wyzwolił go z ręki wszystkich wrogów i z ręki Saula. ² * Mówił: «Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu! ³ Boże mój, skało moja, na którą się chronię, tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono! Ty mnie wyzwalasz od wszelkiej przemocy. ⁴ Wzywam Pana, godnego chwały, a będę wolny od moich nieprzyjaciół. ⁵ Ogarnęły mnie fale śmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę. ⁶ Oplątały mnie pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła śmierci. ⁷ W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga. Usłyszał On głos mój ze swojej świątyni, a krzyk mój dotarł do Jego uszu. ⁸ Zatrzęsła się i zadrżała ziemia. Posady niebios się poruszyły, zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem. ⁹ Uniósł się dym z Jego nozdrzy, a z Jego ust - pochłaniający ogień: <od Niego zapaliły się węgle>. ¹⁰ Nagiął niebiosa i zstąpił, a czarna chmura była pod Jego stopami. ¹¹ Lecąc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru Go niosły*. ¹² Otoczył się mrokiem niby namiotem, ciemną wodą, gęstymi chmurami. ¹³ Od blasku Jego obecności rozżarzyły się węgle ogniste. ¹⁴ Pan odezwał się z nieba grzmotem: to głos swój dał słyszeć Najwyższy. ¹⁵ Wypuścił strzały i rozproszył [wrogów], błyskawice - i zamęt wśród nich wprowadził. ¹⁶ Aż ukazało się łożysko morza i obnażyły się posady lądu od groźnej nagany Pana, od tchnienia wichru Jego nozdrzy. ¹⁷ Wyciąga rękę z wysoka i chwyta mnie, wydobywa mnie z toni ogromnej. ¹⁸ Wyrywa mnie od przemożnego nieprzyjaciela, od mocniejszych ode mnie, co mnie nienawidzą. ¹⁹ Napadają na mnie w dzień dla mnie złowrogi, lecz Pan jest dla mnie obroną. ²⁰ Wyprowadza mnie na miejsce przestronne, ocala, bo mnie miłuje. ²¹ Pan nagradza moją sprawiedliwość, odpłaca mi według czystości rąk moich. ²² Strzegłem bowiem dróg Pana i nie odszedłem przez grzech od mojego Boga, ²³ bo mam wszystkie Jego przykazania przed sobą i nie odrzucam od siebie Jego poleceń, ²⁴ lecz jestem wobec Niego bez skazy i wystrzegam się winy. ²⁵ Pan mnie nagradza za moją sprawiedliwość, za czystość <rąk moich>* przed Jego oczyma. ²⁶ Jesteś miłościwy dla miłującego i względem nienagannego działasz nienagannie, ²⁷ względem czystego okazujesz się czysty, względem przewrotnego jesteś przebiegły. ²⁸ Albowiem Ty wybawiasz naród uniżony, a oczy wyniosłe pognębiasz. ²⁹ Bo Ty, o Panie, jesteś moim światłem: Pan rozjaśnia moje ciemności. ³⁰ Bo z Tobą zdobywam wały, mur przeskakuję dzięki mojemu Bogu. ³¹ Bóg - Jego droga nieskalana, słowo Pana w ogniu wypróbowane, On tarczą dla wszystkich, którzy doń się chronią. ³² Bo któż jest bogiem, prócz Pana lub któż jest skałą, prócz Boga naszego? ³³ Bóg, co mocą mnie przepasuje* i nienaganną czyni moją drogę, ³⁴ On daje moim nogom rączość nóg łani i stawia mnie na wyżynach. ³⁵ On ćwiczy moje ręce do bitwy, a ramiona - do napinania spiżowego łuku. ³⁶ Dajesz mi tarczę Twą dla ocalenia i Twoja troskliwość czyni mnie wielkim. ³⁷ Wydłużasz mi kroki na drodze i stopy moje się nie chwieją. ³⁸ Ścigam mych wrogów i niszczę, a nie wracam, póki nie zginęli. ³⁹ Pobiłem ich - nie mogli się podnieść: upadli pod moje stopy. ⁴⁰ Mocą mnie przepasałeś do bitwy, sprawiasz, że przeciwnicy gną się pode mną, ⁴¹ zmuszasz do ucieczki moich wrogów, a wytracasz tych, co mnie nienawidzą. ⁴² Wołają - lecz nie ma wybawcy - do Pana - lecz im nie odpowiada. ⁴³ Jak proch na wietrze ich rozrzucę*, zdepczę jak błoto uliczne. ⁴⁴ Ty mnie ocalasz od buntów ludu, ustanawiasz mnie głową narodów. ⁴⁵ Cudzoziemcy mi schlebiają, są mi posłuszni na pierwsze wezwanie. ⁴⁶ Cudzoziemcy bledną, z drżeniem wychodzą* ze swoich warowni. ⁴⁷ Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona! Niech będzie wywyższony Bóg <Skała>* mojego zbawienia, ⁴⁸ Bóg, który zapewnia mi pomstę i poddaje mi narody, ⁴⁹ wybawia mnie od nieprzyjaciół, wynosi nad wrogów i uwalnia od gwałtowników. ⁵⁰ Przeto będę Cię, Panie, chwalił wśród narodów i będę wysławiał Twoje imię. ⁵¹ Tyś zwycięstwa wielkie dał królowi i Twemu pomazańcowi okazałeś łaskę, Dawidowi i jego potomstwu na wieki».
23 ¹ Oto ostatnie słowa Dawida. Wyrocznia Dawida, syna Jessego, wyrocznia człowieka wyniesionego wysoko, pomazańca Boga Jakubowego, śpiewaka psalmów Izraela: ² «Duch Pański mówi przez mnie i Jego słowo jest na moim języku. ³ Bóg Jakuba przemówił, mówił do mnie On - Skała Izraela. "Kto sprawiedliwie rządzi człowiekiem, kto rządzi w Bożej bojaźni, ⁴ jest jak światło poranka, kiedy wschodzi słońce, bezchmurnego poranka, co uperla po deszczu ruń ziemi". ⁵ Czy nie podobnie postępuje Bóg z moim domem? Albowiem przymierze wieczne zawarł ze mną, we wszystkim ustalone i zabezpieczone. Czyż nie da rozwoju temu, co mi do zbawienia służy, i każdemu pragnieniu? ⁶ Ludzie źli są jak ciernie precz wyrzucane, których się ręką nie bierze. ⁷ Kto zaś je musi dotknąć, chwyta za żelazo lub drzewce dzidy. I w ogniu doszczętnie się spalają...»* ⁸ Oto są imiona bohaterów Dawidowych: Iszbaal Chakmonita, przywódca trzech, ten właśnie, który wymachiwał włócznią* nad ośmiuset w jednym spotkaniu. ⁹ Po nim jest Eleazar, syn Dodo, Achochita - jeden z trzech bohaterów. Był on z Dawidem w Pas-Dammim*, gdy Filistyni urągali zgromadzeni do bitwy. Kiedy Izraelici zaczęli się cofać, ¹⁰ on wtedy powstał i bił się z Filistynami, dopóki nie omdlała mu ręka i przywarła do miecza. W tym dniu właśnie Pan sprawił wielkie zwycięstwo. Wojsko wróciło tylko po to, by zabrać łupy. ¹¹ Po nim jest Szamma, syn Agego z Hararu. Pewnego razu zebrali się Filistyni w Lechi. Była tam działka pola pełna soczewicy. Kiedy wojsko uciekało przed Filistynami, ¹² on pozostał na środku działki, oswobodził ją i pobił Filistynów. Pan sprawił wtedy wielkie zwycięstwo. ¹³ Owi trzej spośród trzydziestu zeszli po skale* i przybyli do Dawida do jaskini Adullam, podczas gdy oddział Filistynów rozbił obóz w dolinie Refaim. ¹⁴ Dawid był wtedy w twierdzy, a załoga filistyńska była wtedy w Betlejem. ¹⁵ Dawid poczuł pragnienie i rzekł: «Kto mi da się napić wody z betlejemskiej studni*, która jest przy bramie?» ¹⁶ Przedarli się wtedy ci trzej bohaterowie przez obóz filistyński i zaczerpnęli wody ze studni betlejemskiej, która jest przy bramie. Zabrali ją z sobą i przynieśli Dawidowi. On jednak pić jej nie chciał, lecz wylał ją w ofierze dla Pana. ¹⁷ Powiedział: «Niechaj mnie Pan strzeże od uczynienia tej rzeczy! Czyż mam pić krew ludzi, którzy z narażeniem życia podjęli tę wyprawę?» I nie chciał jej pić. Tego dokonali ci trzej bohaterowie. ¹⁸ Abiszaj, brat Joaba, syn Serui, był przywódcą trzydziestu. Wymachiwał on włócznią nad trzystu zabitymi i zażywał sławy u trzydziestu. ¹⁹ Bardziej od trzydziestu był poważany i był ich dowódcą, lecz nie dorównywał owym trzem. ²⁰ Benajasz, syn Jojady z Kabseel, był mężem walecznym, wielkim w czynach. Pobił on dwóch [synów] Ariela z Moabu. On też zszedł do cysterny i zabił w niej lwa w dzień, gdy była śnieżyca. ²¹ Zabił on także Egipcjanina ogromnego wzrostu. Egipcjanin trzymał w ręku dzidę, podczas gdy on poszedł na niego z kijem. Wyrwawszy dzidę z ręki Egipcjanina, zabił go jego własną dzidą. ²² Tego dokonał Benajasz, syn Jojady. Miał on sławę wśród trzydziestu bohaterów. ²³ Był on bardziej poważany niż trzydziestu, lecz nie dorównywał owym trzem. Dawid postawił go na czele swojej straży przybocznej. ²⁴ Do tych trzydziestu należał również Asahel, brat Joaba, Elchanan, syn Dodo z Betlejem, ²⁵ Szamma z Charod, Elika z Charod, ²⁶ Cheles Peletyta, Ira, syn Ikkesza z Tekoa, ²⁷ Abiezer z Anatot, Sibbekaj z Chuszy, ²⁸ Salmon z Achoach, Maheraj z Netofy, ²⁹ Cheleb, syn Baany z Netofy, Ittaj, syn Ribaja z Gibea, z potomków Beniamina, ³⁰ Benajasz z Pireatonu, Hiddaj z Potoków Gaasz, ³¹ Abi-Albon z Araby, Azmawet z Bachurim, ³² Eliachba z Szaalbim, Jaszen, syn Jonatana, ³³ Szamma z Hararu, Achiam, syn Szarara z Araru, ³⁴ Elifelet, syn Achasbaja z Bet-Maaka, Eliam, syn Achitofela z Gilo, ³⁵ Chesrau z Karmelu, Paaraj z Arabu, ³⁶ Jigeal, syn Natana z Soby, Bani z Gad, ³⁷ Selek Ammonita, Nachraj z Beerot, obaj giermkowie Joaba, syna Serui, ³⁸ Ira z Jattir, Gereb z Jattir, ³⁹ Uriasz Chetyta. Razem trzydziestu siedmiu.
24 ¹ Jeszcze raz Pan zapłonął gniewem przeciw Izraelitom. Pobudził przeciw nim Dawida słowami: «Idź i policz Izraela i Judę». ² Rzekł więc król do Joaba, dowódcy wojsk, który był z nim: «Przebiegnij wszystkie pokolenia Izraela od Dan do Beer-Szeby i policzcie ludzi, abym się dowiedział, jaka jest liczba narodu». ³ Lecz Joab odpowiedział królowi: «Oby Pan, Bóg twój, dołożył jeszcze sto razy tyle do ludu, do tej liczby, która jest obecnie i którą widzą oczy mojego pana, króla. Dlaczego pan mój, król, tej rzeczy wymaga?» ⁴ Rozkaz królewski przemógł Joaba i przywódców wojska. Joab oddalił się wraz z dowódcami od króla, aby zliczyć ludność Izraela. ⁵ Przeprawili się przez Jordan i zatrzymali się chwilowo w Aroerze, na południu od miasta, znajdującego się w środku doliny Gad w stronę Jazer, ⁶ następnie przybyli do Gileadu, do krainy Chetytów do Kadesz, aż dotarli do Dan. I krążyli* w okolicach Sydonu. ⁷ Udali się potem do twierdzy Tyru, a później do wszystkich miast Chiwwitów i Kananejczyków. Potem skierowali się do Negebu judzkiego i do Beer-Szeby. ⁸ Przebiegli w ten sposób cały kraj. Po dziewięciu miesiącach i dwudziestu dniach powrócili do Jerozolimy. ⁹ Joab przekazał królowi liczbę spisanej ludności. Izrael liczył osiemset tysięcy wojowników dobywających miecza, Juda zaś - pięćset tysięcy ludzi*. ¹⁰ Serce Dawida zadrżało, dlatego że zliczył lud. Dawid zwrócił się do Pana: «Bardzo zgrzeszyłem tym, czego dokonałem*, lecz teraz, o Panie, daruj łaskawie winę swego sługi, bo postąpiłem bardzo nierozsądnie». ¹¹ Gdy Dawid wstał nazajutrz rano, słowo Pańskie następującej treści zostało skierowane do proroka Gada, "Widzącego" Dawidowego: «Idź i oświadcz Dawidowi: ¹² To mówi Pan: Przedstawiam ci trzy możliwości. Wybierz sobie jedną z nich, a Ja ci to uczynię». ¹³ Gad udał się do Dawida i przekazał mu następujące oświadczenie: «Czy chcesz, by w tej ziemi nastało siedem* lat głodu, czy wolisz przez trzy miesiące uciekać przed wrogiem, który cię będzie ścigał, czy też przyjść ma na twój kraj zaraza trwając trzy dni? Pomyśl i rozpatrz, co mam odpowiedzieć Temu, który mię posłał». ¹⁴ Dawid odpowiedział Gadowi: «Jestem w wielkiej rozterce. Wpadnijmy raczej w ręce Pana, bo wielkie jest Jego miłosierdzie, ale w ręce człowieka niech nie wpadnę!» ¹⁵ * Zesłał więc Pan na Izraela zarazę od rana do ustalonego czasu. Umarło wtedy z narodu od Dan do Beer-Szeby siedemdziesiąt tysięcy ludzi. ¹⁶ Anioł wyciągnął już rękę nad Jerozolimą, by ją wyniszczyć, wtedy Pan ulitował się nad nieszczęściem i rzekł do Anioła, niszczyciela ludności: «Wystarczy! Cofnij rękę!» Anioł Pański znajdował się obok klepiska Arauny Jebusyty. ¹⁷ Dawid widząc, że Anioł zabija lud, wołał do Pana: «To ja zgrzeszyłem, to ja zawiniłem, a te owce cóż uczyniły? Niech Twoja ręka obróci się raczej na mnie i na dom mego ojca!» ¹⁸ Gad przybył w tym dniu do Dawida i powiedział do niego: «Wyjdź, wznieś ołtarz Panu na klepisku Arauny Jebusyty!» ¹⁹ Dawid więc wyszedł na słowo Gada, jak nakazał Pan. ²⁰ Arauna spojrzał i zobaczył króla i jego sługi, jak się zbliżali ku niemu. Arauna wyszedł naprzeciw i oddał pokłon twarzą do ziemi przed królem. ²¹ Arauna rzekł: «Po co przychodzi pan mój, król, do swego sługi?» Dawid odpowiedział: «Nabyć od ciebie klepisko, zbudować ołtarz Panu, aby powstrzymać zarazę grasującą wśród ludu». ²² Arauna odpowiedział Dawidowi: «Pan mój, król, może wziąć je i złożyć ofiarę ze wszystkiego, co wyda mu się słuszne: oto woły na całopalenie, sanie młockarskie* i jarzmo z wołów jako drwa. ²³ Wszystko to, o królu, Arauna oddaje królowi». Arauna, powiedział jeszcze do króla: «Pan, Bóg twój, niechaj ma w tobie upodobanie». ²⁴ Król odpowiedział Araunie: «Nie złożę Panu, Bogu mojemu, całopaleń, które otrzymam za darmo». Kupił więc Dawid klepisko i woły za pięćdziesiąt syklów srebra*; ²⁵ Następnie zbudował tam ołtarz Panu i złożył całopalenia i ofiary biesiadne. Pan okazał miłosierdzie krajowi i plaga przestała się srożyć w Izraelu.