21 ¹ W czasach Dawida nastał głód, trwający przez trzy lata z rzędu. Dawid więc radził się Pana. A Pan dał mu taką odpowiedź: «Krew pozostaje na Saulu i jego domu: bo wymordował Gibeonitów». ² Król wezwał do siebie Gibeonitów i rozmawiał z nimi. Gibeonici nie wywodzili się z Izraelitów, lecz z resztek Amorytów. Chociaż Izraelici przysięgali im*, jednak Saul starał się ich wyniszczyć z powodu gorliwości o Izraela i Judę. ³ Dawid zapytał Gibeonitów: «Co wam winienem uczynić i czym was ułagodzić, abyście błogosławili dziedzictwo Pańskie?» ⁴ Oświadczyli mu Gibeonici: «Z Saulem i jego domem, nie chodzi nam o srebro ani złoto. Nie chcemy również spowodować śmierci żadnego człowieka w Izraelu». Zapytał: «Co powiecie, to wam uczynię». ⁵ Odpowiedzieli królowi: «[Z powodu] człowieka, który nas niszczył i zamierzał naszą zgubę, żebyśmy przestali istnieć na całym obszarze Izraela, ⁶ niech wydadzą nam siedmiu mężczyzn z jego potomków. Powiesimy ich wobec Pana na wzgórzu Saula, który był wybrańcem Pańskim»*. Król odpowiedział: «Wydam ich wam». ⁷ Król oszczędził jednak Meribbaala, syna Jonatana, syna Saula, z powodu przysięgi złożonej wobec Pana wiążącej Dawida i Jonatana, syna Saula. ⁸ Król wziął dwóch synów Rispy, córki Ajji, których zrodziła dla Saula: Armoniego, Meribbaala, pięciu synów Merab, córki Saula, których zrodziła dla Adriela, syna Barzillaja z Mecholi. ⁹ Oddał ich w ręce Gibeonitów. Powiesili ich oni na wzgórzu wobec Pana*. Razem zginęło ich siedmiu. Zostali straceni w pierwsze dni żniw: był to początek żniw jęczmienia. ¹⁰ Rispa, córka Ajji, wzięła worek i rozłożywszy go na kamieniu, od początku żniw aż do zroszenia ich deszczem z nieba, nie dozwalała, by ptactwo z powietrza rzucało się na nich w ciągu dnia, a dzikie zwierzęta w nocy. ¹¹ Zawiadomiono Dawida o tym, co zrobiła Rispa, córka Ajji, nałożnica Saula. ¹² Dawid podążył, aby od obywateli Jabesz w Gileadzie zabrać kości Saula i kości Jonatana - jego syna, które wzięli po kryjomu z placu w Bet-Szean, gdzie zostali powieszeni przez Filistynów, wtedy gdy Filistyni zadali klęskę Saulowi na wzgórzu Gilboa. ¹³ Zabrał stąd kości Saula i kości jego syna Jonatana, pozbierano również kości powieszonych. ¹⁴ Pogrzebano kości Saula i jego syna Jonatana <jak również kości powieszonych>* w krainie Beniamina w Selam, w grobie jego ojca - Kisza. Zrobiono wszystko tak, jak król zarządził. Potem dopiero Bóg okazał się dla kraju łaskawy. ¹⁵ Znowu doszło do wojny między Filistynami a Izraelem. Wyruszył Dawid ze swymi sługami, i walczyli z Filistynami. Dawid poczuł zmęczenie. ¹⁶ Tymczasem niejaki Iszbo-be-Nob, pochodzący od Rafy*, którego włócznia ważyła trzysta syklów brązu, przypasawszy nowy [miecz] mówił, że chce zabić Dawida. ¹⁷ Ale Abiszaj, syn Serui, przyszedł mu z pomocą. Uderzył Filistyna i zabił go. Wtedy ludzie Dawida zaklinali go, mówiąc: «Nie pójdziesz z nami dalej do walki, abyś nie zagasił światła Izraela». ¹⁸ Jeszcze raz doszło do wojny z Filistynami w Gob. Sibbekaj Chuszatyta zabił wtedy Safa, pochodzącego od Rafy*. ¹⁹ Kiedy doszło do nowej walki z Filistynami w Gob, Elchanan z Betlejem, syn Jaira*, zabił Goliata z Gat, którego drzewce dzidy wyglądało jak wał tkacki. ²⁰ I jedna jeszcze odbyła się walka w Gat. Pokazał się tam człowiek wielkiego wzrostu, który miał u każdej ręki po sześć palców i po sześć palców u każdej nogi - razem dwadzieścia cztery palce. Pochodził on również od Rafy*. ²¹ Kiedy urągał Izraelitom, zabił go Jonatan, syn Szimei, brata Dawida. ²² Ci czterej pochodzili od Rafy* z Gat. Polegli oni z ręki Dawida i jego sług.
22 ¹ Dawid wygłosił na cześć Pana słowa pieśni. Było to wtedy, gdy Pan wyzwolił go z ręki wszystkich wrogów i z ręki Saula. ² * Mówił: «Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu! ³ Boże mój, skało moja, na którą się chronię, tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono! Ty mnie wyzwalasz od wszelkiej przemocy. ⁴ Wzywam Pana, godnego chwały, a będę wolny od moich nieprzyjaciół. ⁵ Ogarnęły mnie fale śmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę. ⁶ Oplątały mnie pęta Szeolu, zaskoczyły mnie sidła śmierci. ⁷ W moim utrapieniu wzywam Pana i wołam do mojego Boga. Usłyszał On głos mój ze swojej świątyni, a krzyk mój dotarł do Jego uszu. ⁸ Zatrzęsła się i zadrżała ziemia. Posady niebios się poruszyły, zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem. ⁹ Uniósł się dym z Jego nozdrzy, a z Jego ust - pochłaniający ogień: <od Niego zapaliły się węgle>. ¹⁰ Nagiął niebiosa i zstąpił, a czarna chmura była pod Jego stopami. ¹¹ Lecąc cwałował na cherubie, a skrzydła wiatru Go niosły*. ¹² Otoczył się mrokiem niby namiotem, ciemną wodą, gęstymi chmurami. ¹³ Od blasku Jego obecności rozżarzyły się węgle ogniste. ¹⁴ Pan odezwał się z nieba grzmotem: to głos swój dał słyszeć Najwyższy. ¹⁵ Wypuścił strzały i rozproszył [wrogów], błyskawice - i zamęt wśród nich wprowadził. ¹⁶ Aż ukazało się łożysko morza i obnażyły się posady lądu od groźnej nagany Pana, od tchnienia wichru Jego nozdrzy. ¹⁷ Wyciąga rękę z wysoka i chwyta mnie, wydobywa mnie z toni ogromnej. ¹⁸ Wyrywa mnie od przemożnego nieprzyjaciela, od mocniejszych ode mnie, co mnie nienawidzą. ¹⁹ Napadają na mnie w dzień dla mnie złowrogi, lecz Pan jest dla mnie obroną. ²⁰ Wyprowadza mnie na miejsce przestronne, ocala, bo mnie miłuje. ²¹ Pan nagradza moją sprawiedliwość, odpłaca mi według czystości rąk moich. ²² Strzegłem bowiem dróg Pana i nie odszedłem przez grzech od mojego Boga, ²³ bo mam wszystkie Jego przykazania przed sobą i nie odrzucam od siebie Jego poleceń, ²⁴ lecz jestem wobec Niego bez skazy i wystrzegam się winy. ²⁵ Pan mnie nagradza za moją sprawiedliwość, za czystość <rąk moich>* przed Jego oczyma. ²⁶ Jesteś miłościwy dla miłującego i względem nienagannego działasz nienagannie, ²⁷ względem czystego okazujesz się czysty, względem przewrotnego jesteś przebiegły. ²⁸ Albowiem Ty wybawiasz naród uniżony, a oczy wyniosłe pognębiasz. ²⁹ Bo Ty, o Panie, jesteś moim światłem: Pan rozjaśnia moje ciemności. ³⁰ Bo z Tobą zdobywam wały, mur przeskakuję dzięki mojemu Bogu. ³¹ Bóg - Jego droga nieskalana, słowo Pana w ogniu wypróbowane, On tarczą dla wszystkich, którzy doń się chronią. ³² Bo któż jest bogiem, prócz Pana lub któż jest skałą, prócz Boga naszego? ³³ Bóg, co mocą mnie przepasuje* i nienaganną czyni moją drogę, ³⁴ On daje moim nogom rączość nóg łani i stawia mnie na wyżynach. ³⁵ On ćwiczy moje ręce do bitwy, a ramiona - do napinania spiżowego łuku. ³⁶ Dajesz mi tarczę Twą dla ocalenia i Twoja troskliwość czyni mnie wielkim. ³⁷ Wydłużasz mi kroki na drodze i stopy moje się nie chwieją. ³⁸ Ścigam mych wrogów i niszczę, a nie wracam, póki nie zginęli. ³⁹ Pobiłem ich - nie mogli się podnieść: upadli pod moje stopy. ⁴⁰ Mocą mnie przepasałeś do bitwy, sprawiasz, że przeciwnicy gną się pode mną, ⁴¹ zmuszasz do ucieczki moich wrogów, a wytracasz tych, co mnie nienawidzą. ⁴² Wołają - lecz nie ma wybawcy - do Pana - lecz im nie odpowiada. ⁴³ Jak proch na wietrze ich rozrzucę*, zdepczę jak błoto uliczne. ⁴⁴ Ty mnie ocalasz od buntów ludu, ustanawiasz mnie głową narodów. ⁴⁵ Cudzoziemcy mi schlebiają, są mi posłuszni na pierwsze wezwanie. ⁴⁶ Cudzoziemcy bledną, z drżeniem wychodzą* ze swoich warowni. ⁴⁷ Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona! Niech będzie wywyższony Bóg <Skała>* mojego zbawienia, ⁴⁸ Bóg, który zapewnia mi pomstę i poddaje mi narody, ⁴⁹ wybawia mnie od nieprzyjaciół, wynosi nad wrogów i uwalnia od gwałtowników. ⁵⁰ Przeto będę Cię, Panie, chwalił wśród narodów i będę wysławiał Twoje imię. ⁵¹ Tyś zwycięstwa wielkie dał królowi i Twemu pomazańcowi okazałeś łaskę, Dawidowi i jego potomstwu na wieki».