16 ¹ Potem posłyszałem donośny głos ze świątyni, mówiący do siedmiu aniołów: «Idźcie, a wylejcie siedem czasz gniewu Boga na ziemię!» ² I poszedł pierwszy, i wylał swą czaszę na ziemię. A wrzód złośliwy, bolesny, wystąpił na ludziach*, co mają znamię Bestii, i na tych, co wielbią jej obraz. ³ * A drugi wylał swą czaszę na morze. I stało się ono krwią jakby zmarłego, i każda z istot żywych poniosła śmierć - te, które są w morzu. ⁴ A trzeci wylał swą czaszę na rzeki i źródła wód: i stały się krwią. ⁵ I usłyszałem anioła wód, mówiącego: «Ty jesteś sprawiedliwy, Który jesteś, Który byłeś, o Święty, że tak osądziłeś. ⁶ Ponieważ wylali krew świętych i proroków, krew również pić im dałeś. Godni są tego!» ⁷ I usłyszałem, jak mówił ołtarz*: «Tak, Panie, Boże wszechwładny, prawdziwe są Twoje wyroki i sprawiedliwe». ⁸ A czwarty wylał swą czaszę na słońce: i dano mu władzę dotknąć ogniem ludzi. ⁹ I ludzie zostali dotknięci wielkim upałem, i bluźnili imieniu Boga, który ma moc nad tymi plagami, a nie nawrócili się, by oddać Mu chwałę. ¹⁰ A piąty wylał swą czaszę na tron Bestii: i w jej królestwie nastały ciemności*, a ludzie z bólu gryźli języki ¹¹ i Bogu nieba bluźnili za bóle swoje i wrzody, ale od czynów swoich się nie odwrócili. ¹² A szósty wylał swą czaszę na rzekę wielką, na Eufrat. A wyschła jej woda, by dla królów ze wschodu słońca droga stanęła otworem*. ¹³ I ujrzałem wychodzące z paszczy Smoka i z paszczy Bestii, i z ust Fałszywego Proroka* trzy duchy nieczyste jakby ropuchy*; ¹⁴ a są to duchy czyniące znaki - demony, które wychodzą ku królom całej zamieszkanej ziemi, by ich zgromadzić na wojnę w wielkim dniu wszechmogącego Boga. ¹⁵ <Oto przyjdę jak złodziej: Błogosławiony, który czuwa i strzeże swych szat, by nago nie chodzić i by sromoty jego nie widziano>*. ¹⁶ I zgromadziły ich na miejsce, zwane po hebrajsku Har-Magedon*. ¹⁷ Siódmy wylał swą czaszę w powietrze: a ze świątyni od tronu dobył się donośny głos mówiący: «Stało się!» ¹⁸ I nastąpiły błyskawice i głosy, i gromy, i nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi, jakiego nie było, odkąd jest człowiek na ziemi: takie trzęsienie ziemi, tak wielkie. ¹⁹ A wielkie miasto rozpadło się na trzy części* i miasta pogan runęły. I wspomniał Bóg na Wielki Babilon, by mu dać kielich wina - gniewu zapalczywości swej. ²⁰ I pierzchła każda wyspa, i gór już nie znaleziono. ²¹ I grad ogromny o wadze jakby talentu spadł z nieba na ludzi. A ludzie Bogu bluźnili za plagę gradu, bo plaga jego jest bardzo wielka.