13 ¹⁵ Oczekiwali więc sposobności. Pewnego dnia wyszła Zuzanna jak w poprzednich dniach jedynie w towarzystwie dwóch dziewcząt, chcąc się wykąpać w ogrodzie; był bowiem upał. ¹⁶ Nie było tam nikogo z wyjątkiem dwóch starców, którzy z ukrycia jej się przyglądali. ¹⁷ Powiedziała do dziewcząt: «Przynieście mi olejek i wonności, a drzwi ogrodu zamknijcie, abym się mogła wykąpać». ¹⁸ Uczyniły, jak powiedziała, i zamknąwszy drzwi ogrodu, wyszły bocznymi drzwiami, by przynieść to, co im rozkazano. Nie dostrzegły zaś starców, ponieważ się ukryli. ¹⁹ Gdy tylko dziewczęta odeszły, obaj starcy powstali i podbiegli do niej ²⁰ mówiąc: «Oto drzwi ogrodu są zamknięte i nikt nas nie widzi, my zaś pożądamy ciebie. Toteż zgódź się obcować z nami! ²¹ W przeciwnym razie zaświadczymy przeciw tobie*, że był z tobą młodzieniec i dlatego odesłałaś od siebie dziewczęta». ²² Westchnęła Zuzanna i powiedziała: «Jestem w trudnym ze wszystkich stron położeniu. Jeżeli to uczynię, zasługuję na śmierć; jeżeli zaś nie uczynię, nie ujdę waszych rąk. ²³ Wolę jednak niewinna wpaść w wasze ręce, niż zgrzeszyć wobec Pana». ²⁴ Zawołała więc Zuzanna bardzo głośno; krzyknęli także dwaj starcy przeciw niej. ²⁵ Jeden z nich pobiegł otworzyć drzwi ogrodu. ²⁶ Gdy domownicy usłyszeli krzyk w ogrodzie, pobiegli przez boczne drzwi, by zobaczyć, co się jej stało. ²⁷ Skoro starcy, opowiedzieli swoje, słudzy zmieszali się bardzo; nigdy bowiem nie mówiono takich rzeczy o Zuzannie. ²⁸ Następnego dnia, gdy zebrał się lud u jej męża Joakima, przybyli dwaj starcy pełni niegodziwych zamiarów przeciw Zuzannie, by ją wydać na śmierć. ²⁹ Powiedzieli więc do ludu: «Poślijcie po Zuzannę, córkę Chilkiasza, która jest żoną Joakima». Zawołano ją. ³⁰ Przyszła więc ze swymi rodzicami, dziećmi i wszystkimi swymi krewnymi. ³¹ Była zaś Zuzanna delikatna i bardzo piękna. ³² Ponieważ była zasłonięta*, przeniewiercy kazali jej zdjąć zasłonę, by nasycić się jej pięknością. ³³ Wszyscy jej bliscy oraz ci, którzy ją widzieli, płakali. ³⁴ Dwaj sędziowie powstawszy włożyli ręce na jej głowę. ³⁵ Ona zaś płacząc spoglądała ku niebu, bo serce jej było pełne ufności w Panu. ³⁶ Starcy powiedzieli: «Gdy przechadzaliśmy się sami w ogrodzie, ona wyszła wraz z dwoma dziewczętami, zamknęła drzwi ogrodu i odesłała dziewczęta. ³⁷ Przyszedł zaś do niej młodzieniec, który był ukryty, i położył się z nią. ³⁸ Znajdując się na krańcu ogrodu i widząc nieprawość podbiegliśmy do nich. ³⁹ Widzieliśmy ich razem, ale jego nie mogliśmy pochwycić, bo był silniejszy od nas, i otworzywszy drzwi rzucił się do ucieczki. ⁴⁰ Gdy zaś pochwyciliśmy ją pytając, kim był młodzieniec, ⁴¹ nie chciała nam powiedzieć. Takie jest nasze oskarżenie». Zgromadzenie dało im wiarę jako starszym ludu i sędziom. Skazano ją na karę śmierci. ⁴² Wtedy Zuzanna zawołała donośnym głosem: «Wiekuisty Boże, który poznajesz to, co jest ukryte, i wiesz wszystko, zanim się stanie. ⁴³ Ty wiesz, że złożyli fałszywe oskarżenie przeciw mnie. Oto umieram, chociaż nie uczyniłam nic z tego, o co mię ci złośliwie obwiniają». ⁴⁴ A Pan wysłuchał jej głosu. ⁴⁵ Gdy ją prowadzono na stracenie, wzbudził Bóg świętego ducha w młodzieńcu imieniem Daniel. ⁴⁶ Zawołał on donośnym głosem: «Jestem czysty od jej krwi!»* ⁴⁷ Cały zaś lud zwrócił się do niego, mówiąc: «Co oznacza to słowo, które wypowiedziałeś?» ⁴⁸ On zaś powstawszy wśród nich powiedział: «Czy tak bardzo jesteście nierozumni, synowie Izraela, że skazujecie córkę izraelską bez dochodzenia i pewności? ⁴⁹ Wróćcie do sądu, bo ci ją fałszywie obwinili». ⁵⁰ Cały lud powrócił śpiesznie. Starsi zaś powiedzieli: «Usiądź tu wśród nas i wyjaśnij nam, bo tobie dał Bóg przywilej starszeństwa». ⁵¹ Daniel powiedział do nich: «Oddzielcie ich, jednego daleko od drugiego, a osądzę ich». ⁵² Gdy zaś zostali oddzieleni od siebie, zawołał jednego z nich i powiedział do niego. «Zestarzałeś się w przewrotności, a teraz wychodzą na jaw twe grzechy, jakie poprzednio popełniałeś, ⁵³ wydając niesprawiedliwe wyroki. Potępiałeś niewinnych i uwalniałeś winnych, chociaż Pan powiedział: "Nie przyczynisz się do śmierci niewinnego i sprawiedliwego*". ⁵⁴ Teraz więc, jeśli ją rzeczywiście widziałeś, powiedz, pod jakim drzewem widziałeś ich obcujących ze sobą?» On zaś powiedział: «Pod lentyszkiem»*. ⁵⁵ Daniel odrzekł: «Dobrze! Skłamałeś na swą własną zgubę. Już bowiem anioł Boży otrzymał od Boga wyrok na ciebie, by cię rozedrzeć na dwoje». ⁵⁶ Odesławszy go rozkazał przyprowadzić drugiego i powiedział do niego: «Potomku kananejski a nie judzki, piękność sprowadziła cię na bezdroża, a żądza uczyniła twe serce przewrotnym. ⁵⁷ Tak postępowaliście z córkami izraelskimi, one zaś bojąc się obcowały z wami. Córka judzka jednak nie zgodziła się na waszą nieprawość. ⁵⁸ Powiedz mi więc teraz, pod jakim drzewem spotkałeś ich obcujących ze sobą?» On zaś powiedział: «Pod dębem». ⁵⁹ Wtedy Daniel powiedział do niego: «Dobrze! Skłamałeś i ty na swoją własną zgubę. Czeka bowiem anioł Boży z mieczem w ręku, by rozciąć cię na dwoje, by was wytępić». ⁶⁰ Całe zgromadzenie zawołało głośno i wychwalało Boga, że ocala tych, co pokładają w Nim nadzieję. ⁶¹ Zwrócili się następnie przeciw obu starcom, ponieważ Daniel wykazał na podstawie ich własnych słów nieprawdziwość oskarżenia. Postąpiono z nimi według miary zła, wyrządzonego przez nich bliźnim, ⁶² zabijając ich według Prawa Mojżeszowego*. W dniu tym ocalono niewinną krew.