27 ¹ Kiedy nasz* odjazd do Italii został postanowiony, oddano Pawła razem z innymi więźniami setnikowi cesarskiej kohorty, imieniem Juliusz. ² Wsiedliśmy na okręt adramyteński*, płynący do portów Azji, i odpłynęliśmy. Był też z nami Arystarch, Macedończyk z Tesaloniki. ³ Następnego dnia przypłynęliśmy do Sydonu, a Juliusz, który odnosił się życzliwie do Pawła, pozwolił mu pójść do przyjaciół i zaopatrzyć się [na drogę]. ⁴ Stamtąd popłynęliśmy wzdłuż Cypru, dlatego że wiatry były przeciwne. ⁵ Przepłynęliśmy morze koło Cylicji i Pamfilii i przybyliśmy do Myry w Licji. ⁶ Tam setnik znalazł okręt aleksandryjski, płynący do Italii, i umieścił nas na nim. ⁷ Dość długo płynęliśmy wolno i znaleźliśmy się zaledwie na wysokości Knidos*. Ponieważ wiatr nie pozwalał nam przybić do brzegu, popłynęliśmy wzdłuż Krety w kierunku Salmone*. ⁸ I płynąc z trudem wzdłuż jej brzegów, przybiliśmy do pewnego miejsca, zwanego Dobre Porty, blisko którego było miasto Lasaia*. ⁹ Upłynęło już wiele czasu i żegluga stała się niebezpieczna, dlatego że minął już post*. Paweł przestrzegał: ¹⁰ «Ludzie - mówił do nich - widzę, że żegluga zagraża niebezpieczeństwem i wielką szkodą nie tylko ładunkowi i okrętowi, ale i naszemu życiu». ¹¹ Ale setnik ufał bardziej sternikowi i właścicielowi okrętu* aniżeli słowom Pawła. ¹² Ponieważ port nie nadawał się do przezimowania, większość postanowiła odpłynąć stamtąd, spodziewając się dostać jakoś na przezimowanie do portu Feniks na Krecie, wystawionego na wiatry południowo - zachodnie i północno - zachodnie. ¹³ Kiedy powiał wiatr z południa, podnieśli kotwicę, przekonani, że zdołają wykonać zamiar, i popłynęli wzdłuż brzegów Krety. ¹⁴ Niedługo jednak potem spadł od jej strony gwałtowny wiatr, zwany euraquilo*. ¹⁵ Gdy okręt został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, zdaliśmy się na jego łaskę i poniosły nas fale. ¹⁶ Podpłynąwszy pod pewną wyspę, zwaną Kauda*, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową, ¹⁷ a po wciągnięciu jej zabezpieczono okręt, opasując go linami. Z obawy, aby nie wpaść na Syrtę*, zrzucili ruchomą kotwicę* i tak się zdali na fale. ¹⁸ Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, [żeglarze] zaczęli nazajutrz pozbywać się ładunku, ¹⁹ a trzeciego dnia wyrzucili własnoręcznie sprzęt okrętowy. ²⁰ Kiedy przez wiele dni ani słońce się nie pokazało, ani gwiazdy, a niesłabnąca nawałnica szalała, znikła już wszelka nadzieja naszego ocalenia. ²¹ A gdy już ludzie nawet jeść nie chcieli, powiedział do nich Paweł: «Trzeba było posłuchać mnie i nie odpływać od Krety, i oszczędzić sobie tej niedoli i szkody. ²² A teraz radzę wam być dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko okręt. ²³ Tej nocy ukazał mi się anioł Boga, do którego należę i któremu służę, i powiedział: ²⁴ "Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed Cezarem i Bóg podarował ci wszystkich, którzy płyną razem z tobą". ²⁵ Bądźcie więc dobrej myśli, bo ufam Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano. ²⁶ Musimy przecież dopłynąć do jakiejś wyspy». ²⁷ Kiedy zapadła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, zdawało się około północy żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu. ²⁸ Spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni*. Nieco dalej spuścili ją znowu i stwierdzili piętnaście sążni. ²⁹ Lękając się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i wyczekiwali świtu. ³⁰ Kiedy żeglarze, usiłując zbiec z okrętu, spuścili łódź na morze pod pozorem zarzucenia kotwicy z dziobu okrętu, ³¹ rzekł Paweł do setnika i żołnierzy: «Jeśli ci nie zostaną na okręcie, wy nie potraficie się uratować». ³² Wtedy żołnierze przecięli liny od łodzi i pozwolili jej spaść do morza. ³³ Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku: «Dzisiaj już czternasty dzień trwacie w oczekiwaniu, o głodzie i bez żadnego posiłku. ³⁴ Dlatego proszę was, abyście się posilili; bo to przyczyni się do waszego ocalenia; nikomu bowiem z was włos z głowy nie spadnie». ³⁵ Po tych słowach wziął chleb, złożył Bogu dziękczynienie na oczach wszystkich i ułamawszy zaczął jeść. ³⁶ Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się. ³⁷ A było nas wszystkich na okręcie dwustu siedemdziesięciu sześciu. ³⁸ Kiedy się najedli, ulżyli okrętowi, wyrzucając zboże do morza. ³⁹ Gdy dzień nastał, nie rozpoznali lądu, widzieli jednak jakąś zatokę o płaskim wybrzeżu, do którego chcieli - jeśliby się dało - doprowadzić okręt. ⁴⁰ Poodcinali kotwice i zostawili je w morzu. Równocześnie rozluźnili wiązania sterowe, nastawili pod wiatr przedni żagiel i zmierzali ku brzegowi. ⁴¹ Wpadli jednak na mieliznę i osadzili na niej okręt. Dziób okrętu zarył się i pozostał nieruchomy, a rufa zaczęła się rozpadać pod naporem fal. ⁴² Żołnierze postanowili pozabijać więźniów, aby który nie uciekł po dopłynięciu do brzegu*. ⁴³ Lecz setnik, chcąc ocalić Pawła, przeszkodził ich zamiarowi. Rozkazał, aby ci, co umieją pływać, skoczyli pierwsi do wody i wyszli na brzeg, ⁴⁴ pozostali zaś [dopłynęli] jedni na deskach, a drudzy na resztkach okrętu. W ten sposób wszyscy cało znaleźli się na lądzie.
28 ¹ Po ocaleniu dowiedzieliśmy się, że wyspa nazywa się Malta*. ² Tubylcy okazywali nam niespotykaną życzliwość; rozpalili ognisko i zgromadzili nas wszystkich przy nim, bo zaczął padać deszcz i zrobiło się zimno. ³ Kiedy Paweł nazbierał wielką naręcz chrustu i nałożył do ognia żmija, która wypełzła na skutek gorąca, uczepiła się jego ręki. ⁴ Gdy tubylcy zobaczyli gada, wiszącego u jego ręki, mówili jeden do drugiego: «Ten człowiek jest na pewno mordercą, bo choć wyszedł cało z morza, bogini zemsty nie pozwala mu żyć». ⁵ On jednak strząsnął gada w ogień i nic nie ucierpiał. ⁶ Tamci spodziewali się, że opuchnie albo nagle padnie trupem. Lecz gdy długo czekali i widzieli, że nie stało mu się nic złego, zmieniwszy zdanie mówili, że jest bogiem. ⁷ W sąsiedztwie tego miejsca znajdowały się posiadłości namiestnika* wyspy imieniem Publiusz, który nas przyjął i po przyjacielsku przez trzy dni gościł. ⁸ Ojciec Publiusza leżał właśnie chory na gorączkę i biegunkę. Paweł poszedł do niego i pomodliwszy się położył na nim ręce i uzdrowił go. ⁹ Po tym wszystkim przychodzili również inni chorzy na wyspie i byli uzdrawiani. ¹⁰ Oni to okazali nam wielki szacunek, a gdyśmy odjeżdżali, przynieśli wszystko, co nam było potrzebne. ¹¹ Po trzech miesiącach odpłynęliśmy na okręcie aleksandryjskim z godłem Dioskurów*, który przezimował na wyspie. ¹² Przybywszy do Syrakuz*, pozostaliśmy trzy dni. ¹³ Stąd płynąc wzdłuż wybrzeża przybyliśmy do Regium* i po jednym dniu, gdy powiał wiatr południowy, nazajutrz przybyliśmy do Puteoli*. ¹⁴ Tam spotkaliśmy braci i zostaliśmy na ich prośbę siedem dni. Tak przybyliśmy do Rzymu. ¹⁵ Tamtejsi bracia, dowiedziawszy się o nas, wyszli nam naprzeciw aż do Forum Appiusza i Trzech Gospód*. Ujrzawszy ich, Paweł podziękował Bogu i nabrał otuchy. ¹⁶ Gdyśmy weszli do Rzymu, pozwolono Pawłowi mieszkać prywatnie razem z żołnierzem, który go pilnował*.