4 32 Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. [...]
1 9 Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. [...]
4 20 Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli».