27 ²⁷ Kiedy zapadła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, zdawało się około północy żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu. ²⁸ Spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni*. Nieco dalej spuścili ją znowu i stwierdzili piętnaście sążni. ²⁹ Lękając się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i wyczekiwali świtu. ³⁰ Kiedy żeglarze, usiłując zbiec z okrętu, spuścili łódź na morze pod pozorem zarzucenia kotwicy z dziobu okrętu, ³¹ rzekł Paweł do setnika i żołnierzy: «Jeśli ci nie zostaną na okręcie, wy nie potraficie się uratować». ³² Wtedy żołnierze przecięli liny od łodzi i pozwolili jej spaść do morza. ³³ Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku: «Dzisiaj już czternasty dzień trwacie w oczekiwaniu, o głodzie i bez żadnego posiłku. ³⁴ Dlatego proszę was, abyście się posilili; bo to przyczyni się do waszego ocalenia; nikomu bowiem z was włos z głowy nie spadnie». ³⁵ Po tych słowach wziął chleb, złożył Bogu dziękczynienie na oczach wszystkich i ułamawszy zaczął jeść. ³⁶ Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się. ³⁷ A było nas wszystkich na okręcie dwustu siedemdziesięciu sześciu. ³⁸ Kiedy się najedli, ulżyli okrętowi, wyrzucając zboże do morza.