15 ¹ Elifaz z Temanu głos zabrał i rzekł*: ² «Czy mowa mędrca to wicher? Czy pierś mu wypełnia wiatr wschodni? ³ Czy gani zbędnymi słowami, słowami, co na nic się zdadzą?* ⁴ Ty nawet niszczysz pobożność, osłabiasz modlitwę do Boga. ⁵ Twoja nieprawość uczy cię mówić, używasz języka bluźnierców. ⁶ Nie ja - twoje usta cię potępią, twoje wargi są świadkami przeciw tobie*. ⁷ Czyś pierwszym człowiekiem na ziemi, wcześniej niż góry stworzonym? ⁸ Czy z tobą to Bóg przyjaźnie rozmawiał i zagarnąłeś całą mądrość? ⁹ Czy może lepiej coś od nas pojąłeś?* I jasne ci rzeczy nam nieznane? ¹⁰ I u nas są mędrcy, sędziwi, starsi od ojca twojego. ¹¹ Czy nieważne u ciebie Boże pociechy i łagodne z tobą rozmowy? ¹² Czemu masz serce wzburzone, oczami swymi tak mrugasz, ¹³ gdy duch twój się na Boga porywa i słowa z ust swoich miotasz? ¹⁴ Czyż mógłby człowiek żyć w święcie lub syn człowieczy bez zmazy*, ¹⁵ gdy On nie ufa swym świętym*, niebiosa nie dość dlań czyste? ¹⁶ Tym bardziej wstrętny Mu grzesznik, co pije nieprawość jak wodę. ¹⁷ Wyjaśnię, ty mnie posłuchaj, a to wypowiem, com widział. ¹⁸ Naukę mędrców wyłożę, co ojców mądrości nie kryli. ¹⁹ Im samym ziemię oddano, bo obcych wśród nich nie było. ²⁰ Nieprawy jest zawsze w strachu, zliczone są lata tyrana, ²¹ głos wrogów brzmi w jego uszach, że w szczęściu napadnie niszczyciel. ²² Nie wierzy, iż ujdzie mroku, los mu pod miecz wyznaczono, ²³ rzucą go sępom na pokarm, rozumie, że zguba dlań pewna. ²⁴ Czarny dzień go przeraża, strach go przygniata jak mara, niby król gotowy do boju. ²⁵ Prawicę swą podniósł na Boga, do walki wyzwał Wszechmocnego, ²⁶ biegł z wyciągniętą szyją pod grubych tarcz ochroną. ²⁷ Twarz swoją ukrył w tłuszczu, a lędźwie mu utyły; ²⁸ mieszkać chce w miastach zburzonych, w domach, gdzie ludzi już nie ma, którym pisana ruina. ²⁹ * Nie dojdzie do trwałej fortuny, ani do mroku zejdą bogactwa. ³⁰ Nie zdoła uniknąć ciemności: słońce spali mu zieleń, z oddechem i mowę utraci. ³¹ Niech złudą wiedziony nie ufa, bo złuda będzie jego zapłatą. ³² Latorośl uwiędnie przed czasem, gałązki się nie zazielenią. ³³ Wyrzucą go jak kwaśne grona, oderwą jak liście oliwki; ³⁴ potomstwo niewiernym się nie rodzi, ogień strawi namiot przekupcy. ³⁵ Kto krzywdę pocznie, ten rodzi nieszczęście, gdyż wnętrze gotuje mu zawód».