Hi 17

POEMAT
Część pierwsza
DRUGI SZEREG MÓW
Odpowiedź Hioba: Sprawiedliwość Boża a ludzka nieprawość
Litości, Boże!
17 1 Zgnębiony duch - minęły dni, tylko grób mi pozostaje. 2 Czyż nie naśmiewcy są ze mną? Od szyderstw mam noce bezsenne*. 3 * Ty sam racz zastaw* przechować, bo któż chce za mnie poręczyć? 4 Zamknąłeś ich umysł przed rozsądkiem, nie dopuścisz do ich triumfu. 5 "Zwołano bliskich do podziału, a mdleją oczy własnych dzieci"*. 6 Wydano mnie ludziom na pośmiewisko, jestem w ich oczach wyrzutkiem.
Pobożni się umacniają
7 Moje oko przyćmione od bólu, członki me wyschły jak cień. 8 Sprawiedliwi są tym przerażeni, uczciwi na złych się gniewają; 9 bogobojni pewniejsi swej drogi, kto ręce ma czyste, mocniejszy.
Już nie ma nadziei
10 Wy wszyscy, nawróćcie się, przyjdźcie! Mędrca wśród was nie znajduję. 11 Minęło już życie, z nim plany i dążenia mojego serca. 12 Noc chcą zamienić na dzień: światło jest bliżej niż ciemność. 13 Mam ufać? Szeol mym domem, w ciemności rozścielę swe łoże, 14 grobowi powiem: "Mój ojcze"! "Matko ma, siostro!" - robactwu. 15 Właściwie, po cóż nadzieja*, kto przedmiot ufności zobaczy? 16 Czy zejdzie do królestwa Szeolu? Czy razem do ziemi pójdziemy?»


Przypisy

17,2 - Wlg: "Nie zgrzeszyłem, a w gorzkościach mieszka oko moje".
17,3 - Wlg: "Wybaw mnie, Panie, i postaw mnie obok siebie, a czyjakolwiek ręka niech walczy przeciwko mnie". "Zastaw" - za jakim można było się wydostać z więzienia. Za Hioba tylko Bóg może poręczyć.
17,5 - Przysłowie ludowe.
17,15 - Hiob już stracił nadzieję, że jego ziemskie życie ulegnie zmianie. Zostaje mu tylko ufność: oddanie się litościwemu Bogu.

Zobacz rozdział