30 ¹ A teraz śmieją się ze mnie wiekiem ode mnie młodsi. Ich ojców umieścić nie chciałem z psami przy mojej trzodzie: ² bo cóż mi po pracy ich rąk, gdy siły ich opuściły, ³ wynędzniali z biedy i głodu? Zrywają rośliny pustyni, ziemi od dawna jałowej. ⁴ Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich - korzeń jałowca. ⁵ Społeczność się ich wyrzeka, krzyczy się na nich jak na złodzieja,* ⁶ mieszkają na brzegu rzeki, w jamach podziemnych i skałach. ⁷ Między krzewami zawodzą, stłoczeni, nocują pod cierniem; ⁸ jak synów przestępcy i głupca wypędza się ich z ojczyzny. ⁹ A teraz jestem przedmiotem ich fraszek i tematem wesołych pieśni, ¹⁰ brzydzą się, omijają z dala, nie wstydzą się pluć mi w twarz. ¹¹ Cięciwę mą On zluźnił, zwalił mnie, wytrącił mi wodze z ust moich*. ¹² Motłoch mi stanął po prawej stronie, nogom mym odejść rozkazał, na zgubne skierował mnie drogi*. ¹³ Zniszczył mą ścieżkę, starał się o moją zagładę, nie było żadnego sprzeciwu. ¹⁴ Wszedł poprzez wyłom szeroki, wpadł jak zawierucha. ¹⁵ Nagły strach mnie ogarnął, jak burza porwał mi szczęście. Uciecha minęła jak chmura. ¹⁶ We łzach rozpływa się dusza, zgnębiły mnie dni niedoli, ¹⁷ nocą kości me jak piec rozpalone*, cierpienie moje nie milknie. ¹⁸ Suknia mocno do mnie przywarła, szczelnie przylega tunika, ¹⁹ gwałtownie do błota On mnie wrzucił, podobny jestem do pyłu i piasku. ²⁰ Ciebie błagam o pomoc. Bez echa. Stałem, a nie zważałeś na mnie. ²¹ Stałeś się dla mnie okrutny. Uderzasz potężną prawicą. ²² Porywasz, zezwalasz unosić wichrowi, rozwiewasz moją nadzieję. ²³ Wiem, że mnie prowadzisz do śmierci, wspólnego miejsca żyjących*. ²⁴ Czy zniszczonemu nie podaje się ręki? W nieszczęściu nie woła się o pomoc?* ²⁵ Czy nie płakałem z innym w dzień smutku? Współczuła z biedakiem ma dusza. ²⁶ Czekałem na szczęście - a przyszło zło, szukałem światła - a nastał mrok. ²⁷ Wnętrze mi kipi, nie milczy, bo spadły na mnie dni klęski. ²⁸ Chodzę sczerniały, spalony od słońca, powstaję w gromadzie, by krzyczeć. ²⁹ Stałem się bratem szakali* i sąsiadem młodych strusiów: ³⁰ Ma skóra nad piec rozpalona, a kości me - nad wiatr piekący, ³¹ stąd gra mi harfa żałobnie, a głos piszczałki posmętniał.