Koh 7,2

Lepiej jest iść do domu żałoby, niż iść do domu wesela, bo w tamtym jest koniec każdego człowieka , i człowiek żyjący bierze to sobie do serca.

Koh 1,8

Mówienie jest wysiłkiem*: nie zdoła człowiek wyrazić [wszystkiego] słowami. Nie nasyci się oko patrzeniem ani ucho napełni słuchaniem.

Koh 6,10

To, co jest , zostało już dawno nazwane, i postanowiono, czym ma być człowiek : toteż nie może on z tym się prawować, który mocniejszy jest od niego.

Koh 2,21

Jest nieraz człowiek , który w swej pracy odznacza się mądrością, wiedzą i dzielnością, a udział swój musi on oddać człowiekowi , który nie włożył w nią trudu. To także jest marność i wielkie zło.

Koh 8,6

Na każdą bowiem sprawę jest czas i sąd, gdyż zło człowieka wielce na nim ciąży.

Koh 3,19

Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, i oddech życia* ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt, bo wszystko jest marnością.

Koh 8,1

Któż jest jak mędrzec i któż poznał znaczenie rzeczy? Mądrość człowieka rozjaśnia jego oblicze, tak iż surowy wyraz jego twarzy się zmienia.

Koh 5,17

Oto, co ja uznałem za dobre: że piękną jest rzeczą jeść i pić, i szczęścia zażywać przy swojej pracy, którą się człowiek trudzi pod słońcem, jak długo się liczy dni jego życia, których mu Bóg użyczył: bo to tylko jest mu dane.

Koh 2,26

Bo człowiekowi , który Mu jest miły, daje On mądrość i wiedzę, i radość, a na grzesznika wkłada trud, by zbierał i gromadził, i potem oddał temu, który się Bogu podoba*. To też jest marność i pogoń za wiatrem*.

Koh 5,18

Dla każdego też człowieka , któremu Bóg daje bogactwo i skarby i któremu pozwala z nich korzystać, wziąć swoją część i cieszyć się przy swoim trudzie - to Bożym jest darem.