Lm 4

PONIŻENIE JEROZOLIMY
Bolesne zmiany
Alef.
4 1 Ach! Jakże sczerniało złoto, zmieniło się złoto najczystsze! Rozrzucone są święte kamienie po rogach wszystkich ulic*.
Bet.
2 Szlachetni synowie Syjonu, cenieni jak czyste złoto, jakże są poczytani za garnki z gliny - robotę rąk garncarza.
Gimel.
3 Nawet szakale pierś dają i karmią swoje młode; a Córa Narodu okrutna jak struś na pustyni*.
Dalet.
4 Z pragnienia język ssącego przysechł do podniebienia; maleństwa o chleb błagały - a nie było, kto by im łamał.
He.
5 Ci, co jadali przysmaki, mdleli na ulicach, a strojni niegdyś w purpurę, obrali leże na gnoju.
Waw.
6 Wyrósł grzech Córy mojego ludu na zbrodnię Sodomy, co padła w jednej chwili, chociaż nie tknięta rękami*.
Skutki głodu
Zain.
7 Jej młodzieńcy* nad śnieg jaśniejsi i bielsi od mleka, ciałem czerwieńsi nad koral, wyglądali jak szafir.
Chet.
8 Pociemniał ich wygląd na węgiel, na ulicy nie można ich poznać, przylgnęła ich skóra do kości, wyschła jak drewno.
Tet.
9 Szczęśliwsi mieczem zabici niż ci, co pomarli z głodu, którzy ginęli bezsilni z braku płodów pola.
Jod.
10 Ręce czułych kobiet gotowały swe dzieci: były dla nich pokarmem w czas klęski Córy mojego ludu*.
Gniew Boży
Kaf.
11 Dopełnił Pan swej zapalczywości, wylał żar swego gniewu; na Syjonie rozpalił płomień, by strawił jego fundamenty.
Lamed.
12 Nie wierzyli królowie świata i nikt z mieszkańców ziemi, że ciemięzca i wróg się wedrze do bram Jerozolimy*.
Wodzowie duchowi
Mem.
13 Z powodu grzechów jej proroków i przestępstw jej kapłanów, którzy w jej środku rozlali krew sprawiedliwych*,
Nun.
14 po ulicach błądzili jak ślepi, krwią obryzgani; tak iż nie można było dotknąć ich ubrań.
Samek.
15 «Uciekać!», wołano, «Nieczysty!» «Uciekać!», «Nie tykać!»* Gdy uciekli, błądzili wśród pogan, nie mogli [tam] zamieszkać.
Pe.
16 Rozpędziło ich oblicze Pańskie, już na nich nie patrzy; nie ma się czci dla kapłanów ani litości dla starszych.
Fałszywa ufność
Ain.
17 Dokąd mamy wyniszczać oczy wypatrując na próżno pomocy? Z utęsknieniem wyczekiwaliśmy narodu, który nie mógł nas ocalić*.
Sade.
18 Śledzono nasze kroki, niepodobna wyjść na nasze place. Koniec nasz bliski, dni się wypełniły, tak, nadszedł nasz koniec.
Ucieczka króla
Kof.
19 Prędsi byli nasi prześladowcy od orłów w powietrzu, pędzili za nami po górach, w pustyni na nas czyhali.
Resz.
20 Pomazaniec Pański* - nasze tchnienie - schwytany został w ich doły, a myśmy o nim mówili: «W jego cieniu będziemy żyć wśród narodów».
O karę na Edomitów
Szin.
21 Ciesz się i raduj, Córo Edomu, mieszkanko krainy Us. Przejdzie do ciebie ten kielich, upijesz się i obnażysz*.
Taw.
22 Córo Syjonu, twa złość już ustała, [Pan] na wygnanie cię nie pośle. A twoją złość ukarze, Córo Edomu, i grzechy twoje odsłoni.


Przypisy

4,1 - Przenośnie te objaśnia wiersz następny.
4,3 - Zob. Hi 39,14nn.
4,6 - Powiedzenie przysłowiowe; por. Rdz 19,24n; Iz 1,7-10.
4,7 - Inni tłum.: "książęta". Por. Pnp 5,10.
4,10 - Zob. Lm 2,20 wraz z przypisem.
4,12 - Jerozolima była trudna do zdobycia.
4,13 - Por. Jr 26,7-16.
4,15 - Zachowanie się jak trędowatych (Kpł 13,45n).
4,17 - Także prorocy zwalczali przymierza z obcymi narodami; por. Iz 30,1-7; Jr 34,18-22.
4,20 - Por. 2 Krl 25,3-7; Jr 39,4-7; Jr 52,7-11. Wlg zdaje się odnosić ten tekst do Chrystusa Pana.
4,21 - Zaciekli wrogowie (por. Ps 137[136],7; Ez 25,12nn) nie ujdą kary - przysłowiowej hańby (por. Rdz 9,21nn; Ha 2,15n).

Zobacz rozdział