3 ¹ Jam człowiek, co zaznał boleści pod rózgą Jego gniewu; ² On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle, ³ przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swą rękę. ⁴ Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje kości, ⁵ osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy*; ⁶ ciemność mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki. ⁷ Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany. ⁸ Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie; ⁹ głazami zagrodził mi drogi, a ścieżki moje poplątał. ¹⁰ On dla mnie niedźwiedziem na czatach i lwem w kryjówce; ¹¹ sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył, porzucił mnie w nędzy; ¹² łuk swój napiął i uczynił ze mnie cel dla swej strzały. ¹³ Sprawił, że tkwią w moich nerkach strzały Jego kołczanu; ¹⁴ drwią ze mnie wszystkie narody*: jam stale treścią ich pieśni, ¹⁵ On mnie nasycił goryczą, piołunem napoił. ¹⁶ Starł mi zęby na żwirze, pogrążył mnie w popiół. ¹⁷ Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu. ¹⁸ I rzekłem: «Przepadła moc moja i ufność moja do Pana». ¹⁹ Wspomnienie udręki i nędzy - to piołun i trucizna; ²⁰ stale je wspomina, rozważa* we mnie dusza. ²¹ Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam: ²² Nie wyczerpała się* litość Pana, miłość nie zgasła. ²³ Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność. ²⁴ «Działem mym Pan» - mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego. ²⁵ Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy, która Go szuka. ²⁶ Dobrze jest czekać* w milczeniu ratunku od Pana. ²⁷ Dobrze dla męża, gdy dźwiga jarzmo* w swojej młodości. ²⁸ Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył. ²⁹ Niech usta pogrąży w prochu! A może jest jeszcze nadzieja?* ³⁰ Bijącemu* niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbą! ³¹ Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki*. ³² Gdyż jeśli uniży, ma litość w dobroci swej niezmiernej; ³³ niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich.