2 ²³ Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka - uczynił go obrazem swej własnej wieczności*. ²⁴ A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła* i doświadczają jej ci, którzy do niego należą.
3 ¹ A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka*. ² Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście ³ i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju. ⁴ * Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności. ⁵ Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich, Bóg ich bowiem doświadczył i znalazł ich godnymi siebie. ⁶ Doświadczył ich jak złoto w tyglu i przyjął ich jak całopalną ofiarę. ⁷ W dzień nawiedzenia swego zajaśnieją i rozbiegną się jak iskry po ściernisku*. ⁸ Będą sądzić ludy, zapanują nad narodami, a Pan królować będzie nad nimi na wieki. ⁹ Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości* będą przy Nim trwali: łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych*. ¹⁰ A bezbożni poniosą karę stosownie do zamysłów, bo wzgardzili sprawiedliwym i odstąpili od Pana: ¹¹ nieszczęsny bowiem, kto mądrością gardzi i karnością. Nadzieje ich płonne, wysiłki bezowocne, bezużyteczne ich dzieła. ¹² Żony ich głupie, przewrotne ich dzieci, przeklęty ich ród! ¹³ Błogosławiona niepłodna, ale nieskalana*, która nie zaznała współżycia w łożu, w czas nawiedzenia dusz wyda plon. ¹⁴ I eunuch, co nie skalał swych rąk nieprawością ani nic złego nie myślał przeciw Bogu: za wierność otrzyma łaskę szczególną i dział pełen radości w Świątyni Pańskiej*. ¹⁵ Wspaniałe są owoce dobrych wysiłków, a korzeń mądrości nie usycha. ¹⁶ A dzieci cudzołożników* nie osiągną celu, zniknie potomstwo nieprawego łoża. ¹⁷ Jeśli nawet żyć będą długo - za nic będą miani i na końcu niechlubna będzie ich starość. ¹⁸ A jeśli wcześnie pomrą, będą bez nadziei i bez pociechy w dzień sądu: ¹⁹ bo straszny jest kres plemienia grzesznego!
4 ¹ Lepsza bezdzietność [połączona] z cnotą*, nieśmiertelna jest bowiem jej pamięć, bo ma uznanie u Boga i ludzi: ² Gdy jest obecna, to ją naśladują*, tęsknią, gdy odejdzie, a w wieczności triumfuje uwieńczona - zwyciężywszy w zawodach o nieskazitelną nagrodę. ³ A rozplenione mnóstwo bezbożnych nie odniesie korzyści; z cudzołożnych odrośli wyrosłe - nie zapuści korzeni głęboko ani nie założy podwaliny niezawodnej. ⁴ Jeśli nawet do czasu rozwinie gałęzie - wstrząśnie nim wiatr, bo słabo utwierdzone, i wyrwie z korzeniami wichura. ⁵ Połamią się nierozwinięte gałęzie, a owoc ich - bezużyteczny, niedojrzały do jedzenia i do niczego niezdatny. ⁶ Bo dzieci zrodzone z nieprawego pożycia, przy osądzeniu rodziców, świadczą o ich przewrotności. ⁷ A sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie, znajdzie odpoczynek. ⁸ Starość jest czcigodna nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy: ⁹ sędziwością u ludzi jest mądrość, a miarą starości - życie nieskalane. ¹⁰ Ponieważ spodobał się Bogu, znalazł Jego miłość, i żyjąc wśród grzeszników, został przeniesiony. ¹¹ Zabrany został, by złość nie odmieniła jego myśli albo ułuda nie uwiodła duszy: ¹² bo urok marności przesłania dobro, a burza namiętności mąci prawy umysł. ¹³ Wcześnie osiągnąwszy doskonałość, przeżył czasów wiele. ¹⁴ Dusza jego podobała się Bogu, dlatego pospiesznie wyszedł spośród nieprawości. A ludzie patrzyli i nie pojmowali, ani sobie tego nie wzięli do serca, ¹⁵ że łaska i miłosierdzie nad Jego wybranymi i nad świętymi Jego opatrzność. ¹⁶ Sprawiedliwy umarły potępia żyjących bezbożnych, i dopełniona wcześnie młodość - leciwą starość nieprawego. ¹⁷ Zobaczą bowiem kres roztropnego, a nie pojmą, co o nim Pan postanowił i w jakim celu zachował go bezpiecznym. ¹⁸ Patrzą i żywią pogardę, ale Pan ich wyśmieje. ¹⁹ I staną się potem wstrętną padliną i wiecznym pośmiewiskiem wśród zmarłych. Strąci ich bowiem na głowę - oniemiałych, i wstrząśnie nimi od posad, i zostaną do szczętu zniszczeni, i będą w udręczeniu, a pamięć o nich zaginie. ²⁰ Z bojaźnią przyjdą zdać sprawę z win swoich, a w twarz ich oskarżą własne nieprawości.
5 ¹ Wtedy sprawiedliwy* stanie z wielką śmiałością przed tymi, co go uciskali i mieli w pogardzie jego trudy. ² Gdy ujrzą, wielki przestrach ich ogarnie i osłupieją na widok nieoczekiwanego zbawienia. ³ Powiedzą pełni żalu do samych siebie, będą jęczeli w utrapieniu ducha*: ⁴ «To ten, co dla nas - głupich - niegdyś był pośmiewiskiem i przedmiotem szyderstwa: jego życie mieliśmy za szaleństwo, śmierć jego - za hańbę. ⁵ Jakże więc policzono go między synów Bożych i ze świętymi ma udział? ⁶ To myśmy zboczyli z drogi prawdziwej, nie oświeciło nas światło sprawiedliwości i słońce dla nas nie wzeszło. ⁷ Nasyciliśmy się na drogach bezprawia i zguby, błądziliśmy po bezdrożnych pustyniach, a drogi Pańskiej nie poznaliśmy. ⁸ Cóż nam pomogło nasze zuchwalstwo, co dało chełpliwe bogactwo? ⁹ To wszystko jak cień przeminęło i jak wieść, co przebiega; ¹⁰ jak okręt prujący pieniącą się toń: śladu jego nie znajdziesz, gdy przeszedł, ni bruzdy po jego spodzie wśród fal; ¹¹ jak się nie znajdzie żaden dowód przelotu ptaka, szybującego w przestworzach: trzepoczące skrzydła przecięły lekkie powietrze, uderzeniem piór smagane i prute z gwałtownym szumem - znaku przelotu potem w nim nie znajdziesz. ¹² Jak gdy się strzałę wypuści do celu, rozprute powietrze zaraz się zasklepia, tak że nie poznasz jej przejścia - ¹³ tak i my: zniknęliśmy, [ledwie] zrodzeni, i nie mogliśmy się wykazać żadnym znakiem cnoty, aleśmy zniszczeli w naszej nieprawości». ¹⁴ Bo nadzieja bezbożnego jak plewa wiatrem miotana i jak lekka piana rozbita przez burzę. Jak dym się rozwiała od wiatru, zatarła się jak pamięć chwilowego gościa*. ¹⁵ A sprawiedliwi żyją na wieki; zapłata ich w Panu i staranie o nich u Najwyższego. ¹⁶ Dlatego otrzymają wspaniałe królestwo i piękny diadem z rąk Pana; osłoni ich bowiem prawicą, ochraniać ich będzie ramieniem. ¹⁷ Jak zbroję przywdzieje swoją zapalczywość i uzbroi stworzenie ku odparciu wrogów*. ¹⁸ Jak pancerzem okryje się sprawiedliwością i jak przyłbicą osłoni się sądem nieobłudnym. ¹⁹ Weźmie świętość za puklerz niezwyciężony ²⁰ i jak miecz wyostrzy gniew nieubłagany, a razem z Nim świat będzie walczył przeciw nierozumnym. ²¹ Polecą z chmur celne pociski błyskawic, pomkną do celu jak z dobrze napiętego łuku, ²² a gniewne grady wyrzucone zostaną jak z procy. Wzburzą się przeciw nim wody morskie i rzeki nieubłaganie ich zatopią. ²³ Podniesie się przeciw nim powiew mocy i jak wichura ich zmiecie. Tak nieprawość spustoszy całą ziemię, a nikczemność obali trony możnowładców.
6 ¹ * Słuchajcie więc, królowie, i zrozumiejcie, nauczcie się, sędziowie ziemskich rubieży! ² Nakłońcie ucha, wy, co nad wieloma panujecie i chlubicie się mnogością narodów, ³ bo od Pana otrzymaliście władzę, od Najwyższego panowanie: On zbada uczynki wasze i zamysły wasze rozsądzi. ⁴ Będąc bowiem sługami Jego królestwa, nie sądziliście uczciwie aniście prawa nie przestrzegali, aniście poszli za wolą Boga, ⁵ przeto groźnie i rychło natrze On na was, będzie bowiem sąd surowy nad panującymi. ⁶ Najmniejszy znajdzie litościwe przebaczenie, ale mocnych czeka mocna kara. ⁷ Władca wszechrzeczy nie ulęknie się osoby ani nie będzie zważał na wielkość. On bowiem stworzył małego i wielkiego i jednakowo o wszystkich się troszczy, ⁸ ale możnym grozi surowe badanie. ⁹ Do was więc zwracam się, władcy, byście się nauczyli mądrości i nie upadli. ¹⁰ Bo ci, co świętości święcie przestrzegają, dostąpią uświęcenia, a którzy się tego nauczyli, ci znajdą [słowa] obrony. ¹¹ Pożądajcie więc słów moich, pragnijcie, a znajdziecie naukę. ¹² Mądrość jest wspaniała i niewiędnąca: ci łatwo ją dostrzegą, którzy ją miłują, i ci ją znajdą, którzy jej szukają, ¹³ uprzedza bowiem tych, co jej pragną, wpierw dając się im poznać. ¹⁴ Kto dla niej wstanie o świcie, ten się nie natrudzi, znajdzie ją bowiem siedzącą u drzwi swoich. ¹⁵ O niej rozmyślać - to szczyt roztropności, a kto z jej powodu nie śpi, wnet się trosk pozbędzie: ¹⁶ sama bowiem obchodzi i szuka tych, co są jej godni, objawia się im łaskawie na drogach i wychodzi naprzeciw wszystkim ich zamysłom. ¹⁷ Początkiem jej najprawdziwszym - pragnienie nauki, a staranie o naukę - to miłość, ¹⁸ miłość zaś - to przestrzeganie jej praw, a poszanowanie praw to rękojmia nieśmiertelności, ¹⁹ a nieśmiertelność przybliża do Boga. ²⁰ Tak więc pragnienie Mądrości wiedzie do królestwa. ²¹ Zatem jeśli wam miłe trony i berła, o władcy ludów, czcijcie Mądrość, byście królowali na wieki. ²² Oznajmię, czym jest Mądrość i jak się zrodziła, i nie zakryję przed wami tajemnic. Pójdę jej śladem od początku stworzenia, jej znajomość wydobędę na światło i prawdy nie pominę. ²³ Nie pójdę też drogą zżerającej zazdrości, bo ona z Mądrością nie ma nic wspólnego: ²⁴ wielu mądrych to zbawienie świata, a król rozumny to szczęście narodu. ²⁵ Posłuchajcie więc słów moich, a odniesiecie korzyść.
7 ¹ I ja jestem człowiekiem śmiertelnym, podobnym do wszystkich, potomkiem prarodzica powstałego z ziemi*. W łonie matki zostałem ukształtowany jako ciało, ² w ciągu dziesięciu miesięcy, we krwi okrzepły, z nasienia męskiego, i rozkoszy ze snem złączonej*. ³ I ja, gdy się urodziłem, wspólnym odetchnąłem powietrzem i na tę samą ziemię wypadłem, tak samo pierwszy głos wydając z płaczem, do wszystkich podobny. ⁴ W pieluszkach i wśród trosk mnie wychowano. ⁵ Żaden bowiem z królów nie miał innego początku narodzin: ⁶ jedno dla wszystkich wejście w życie i wyjście to samo. ⁷ Dlatego się modliłem i dano mi zrozumienie, przyzywałem, i przyszedł na mnie duch Mądrości*. ⁸ Przeniosłem ją nad berła i trony i w porównaniu z nią za nic miałem bogactwa. ⁹ Nie porównałem z nią drogich kamieni, bo wszystko złoto wobec niej jest garścią piasku, a srebro przy niej ma wartość błota. ¹⁰ Umiłowałem ją nad zdrowie i piękność i wolałem mieć ją aniżeli światło, bo nie zna snu blask od niej bijący. ¹¹ A przyszły mi wraz z nią wszystkie dobra i niezliczone bogactwa w jej ręku. ¹² Ucieszyłem się ze wszystkich, bo wiodła je Mądrość, a nie wiedziałem, że ona jest ich rodzicielką. ¹³ Rzetelnie poznałem, bez zazdrości przekazuję i nie chowam dla siebie jej bogactwa. ¹⁴ Jest bowiem dla ludzi skarbem nieprzebranym: ci, którzy go zdobyli, przyjaźń sobie Bożą zjednali, podtrzymani darami, co biorą początek z karności. ¹⁵ Oby mi Bóg dał słowo odpowiednie do myśli i myślenie godne tego, co mi dano! On jest bowiem i przewodnikiem Mądrości, i tym, który mędrcom nadaje kierunek. ¹⁶ W ręku Jego i my, i nasze słowa, roztropność wszelka i umiejętność działania. ¹⁷ On mi dał bezbłędną znajomość rzeczy: poznać budowę świata i siły żywiołów, ¹⁸ początek i kres, i środek czasów, odmiany przesileń i następstwa pór, ¹⁹ obroty roczne i układy gwiazd, ²⁰ naturę zwierząt i popędy bestii, moce duchów i myślenie ludzkie, różnorodność roślin i siły korzeni. ²¹ Poznałem i co zakryte, i co jest jawne, pouczyła mnie bowiem Mądrość - sprawczyni wszystkiego!* ²² * Jest bowiem w niej duch rozumny, święty, jedyny, wieloraki, subtelny, rączy, przenikliwy, nieskalany, jasny, niecierpiętliwy*, miłujący dobro, bystry, ²³ niepowstrzymany, dobroczynny, ludzki, trwały, niezawodny, beztroski, wszechmogący i wszystkowidzący, przenikający wszelkie duchy rozumne, czyste i najsubtelniejsze. ²⁴ Mądrość bowiem jest ruchliwsza od wszelkiego ruchu i przez wszystko przechodzi, i przenika dzięki swej czystości. ²⁵ Jest bowiem tchnieniem mocy Bożej i przeczystym wypływem chwały Wszechmocnego*, dlatego nic skażonego do niej nie przylgnie. ²⁶ Jest odblaskiem wieczystej światłości, zwierciadłem bez skazy działania Boga, obrazem Jego dobroci*. ²⁷ Jedna jest, a wszystko może, pozostając sobą, wszystko odnawia, a przez pokolenia zstępując w dusze święte, wzbudza przyjaciół Bożych i proroków*. ²⁸ Bóg bowiem miłuje tylko tego, kto przebywa z Mądrością. ²⁹ Bo ona piękniejsza niż słońce i wszelki gwiazdozbiór. Porównana ze światłością - uzyska pierwszeństwo, ³⁰ po tamtej bowiem nastaje noc, a Mądrości zło nie przemoże.
8 ¹ Sięga potężnie od krańca do krańca i włada wszystkim z dobrocią. ² Ją to pokochałem, jej od młodości szukałem: pragnąłem ją sobie wziąć za oblubienicę i stałem się miłośnikiem jej piękna. ³ Sławi ona swe szlachetne pochodzenie, gdyż obcuje z Bogiem i miłuje ją Władca wszechrzeczy, ⁴ bo jest wtajemniczona w wiedzę Boga i w Jego dziełach dokonuje wyboru*. ⁵ Jeśli w życiu bogactwo jest dobrem pożądanym - cóż cenniejszego niż Mądrość, która wszystko sprawia? ⁶ Jeśli rozwaga jest twórcza - któreż ze stworzeń bardziej twórcze niż Mądrość? ⁷ I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - jej* to dziełem są cnoty: uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa, od których nie ma dla ludzi nic lepszego w życiu. ⁸ A jeśli kto jest żądny wielkiej wiedzy - ona zna przeszłość i o przyszłości wnioskuje, zna zawiłości słów i rozwiązania zagadek, wiedza wyprzedza znaki i cuda, następstwa chwil i czasów. ⁹ Postanowiłem więc wziąć ją za towarzyszkę życia, wiedząc, że mi będzie doradczynią w dobrem, a w troskach i w smutku pociechą. ¹⁰ Dzięki niej znajdę chwałę u ludu i cześć u starszych, sam będąc młody. ¹¹ Bystrym znajdą mnie w sądzie, wzbudzę podziw u możnych. ¹² Gdy będę milczał - wyczekiwać będą, a gdy przemówię - uważać; i jeśli długo przemawiać będę - położą rękę na ustach*. ¹³ Przez nią zdobędę nieśmiertelność, zostawię wieczną pamięć potomnym. ¹⁴ Będę władał ludami, poddane mi będą narody: ¹⁵ usłyszawszy mnie ulękną się władcy straszliwi. Okażę się dobrym wśród ludu i mężnym na wojnie. ¹⁶ Wszedłszy do swego domu przy niej odpocznę, bo obcowanie z nią nie sprawia przykrości ani współżycie z nią nie przynosi udręki, ale wesele i radość. ¹⁷ Gdym sobie nad tym pomyślał i rozważyłem to w sercu, że w zażyłości z Mądrością leży nieśmiertelność, ¹⁸ w przyjaźni z nią szlachetna rozkosz, w dziełach jej rąk nieprzebrane bogactwa, a roztropność we wspólnych z nią ćwiczeniach i sława w posiadaniu jej nauki - krążyłem, szukając, jak by ją wziąć do siebie. ¹⁹ Byłem dzieckiem dorodnym i dusza przypadła mi dobra, ²⁰ a raczej: będąc dobrym wszedłem do ciała nieskalanego*. ²¹ Wiedząc jednak, że nie zdobędę jej inaczej, tylko jeśli Bóg udzieli - a i to już było sprawą Mądrości wiedzieć, czyja jest ta łaska - udałem się do Pana i błagałem Go i mówiłem z całego serca:
9 ¹ Boże przodków i Panie miłosierdzia, któryś wszystko uczynił swoim słowem ² * i w Mądrości swojej stworzyłeś człowieka, by panował nad stworzeniami, co przez Ciebie się stały, ³ by władał światem w świętości i sprawiedliwości i w prawości serca sądy sprawował - ⁴ dajże mi Mądrość, co dzieli tron z Tobą, i nie wyłączaj mnie z liczby swych dzieci! ⁵ Bom sługa Twój, syn Twojej służebnicy, człowiek niemocny i krótkowieczny, zbyt słaby, by pojąć sprawiedliwość i prawa. ⁶ Choćby zresztą był ktoś doskonały między ludźmi, jeśli mu braknie mądrości od Ciebie - za nic będzie poczytany. ⁷ Wybrałeś mnie na króla swojego ludu i na sędziego synów swoich i córek. ⁸ Kazałeś zbudować świątynię na górze swej świętej i ołtarz w mieście swego zamieszkania - obraz Namiotu świętego, któryś zgotował od początku*. ⁹ Z Tobą jest Mądrość, która zna Twe dzieła, i była z Tobą, kiedy świat stwarzałeś*, i wie, co jest miłe Twym oczom, co słuszne według Twych przykazań. ¹⁰ Wyślij ją z niebios świętych, ześlij od tronu swej chwały, by przy mnie będąc pracowała ze mną i żebym poznał, co jest Tobie miłe. ¹¹ Ona bowiem wie i rozumie wszystko, będzie mi mądrze przewodzić w mych czynach i ustrzeże mnie dzięki swej chwale. ¹² I będą przyjemne dzieła moje, będę rozsądzał lud Twój sprawiedliwie i stanę się godnym tronu mego ojca. ¹³ Któż bowiem z ludzi rozezna zamysł Boży albo któż pojmie wolę Pana? ¹⁴ Nieśmiałe są myśli śmiertelników i przewidywania nasze zawodne, ¹⁵ bo śmiertelne ciało przygniata duszę i ziemski przybytek* obciąża lotny umysł. ¹⁶ Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi, z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką - a któż wyśledzi to, co jest na niebie? ¹⁷ Któż poznał Twój zamysł, gdyś nie dał Mądrości, nie zesłał z wysoka Świętego Ducha swego? ¹⁸ I tak ścieżki mieszkańców ziemi stały się proste, a ludzie poznali, co Tobie przyjemne, i wybawiła ich Mądrość*.
10 ¹ To ona ustrzegła Prarodzica* świata - pierwsze, samotne stworzenie; wyprowadziła go z jego upadku ² i dała mu moc panowania nad wszystkim. ³ A gdy od niej odpadł Niegodziwiec* w swym gniewie, w bratobójczym szale zgubił sam siebie. ⁴ Zatopioną z jego winy ziemię Mądrość znowu ocaliła, na lichym drewnie sterując Sprawiedliwym*. ⁵ Gdy przyszło pomieszanie narodów za przewrotną zmowę, ona uznała Sprawiedliwego*, zachowała go nienagannym przed Bogiem i zachowała mocnym mimo jego litości dla dziecka. ⁶ Gdy przyszła zatrata na bezbożnych, ona wybawiła Sprawiedliwego*, gdy zbiegł przed ogniem na Pięć Miast spadającym. ⁷ Zachowało się jeszcze świadectwo ich przewrotności: dymiące pustkowie, rośliny owocujące o niezwykłej porze, i sterczący słup soli, pomnik duszy, co nie dowierzała. ⁸ Gdy bowiem zboczyli z drogi Mądrości, nie tylko tę szkodę ponieśli, że nie poznali, co dobre, ale jeszcze zostawili żywym pamiątkę swej głupoty, by nawet nie mogło pozostać w ukryciu to, w czym pobłądzili. ⁹ Lecz Mądrość wybawiła swych czcicieli z utrapień. ¹⁰ Ona Sprawiedliwego*, co zbiegł przed gniewem brata, po drogach prostych powiodła; ukazała mu Boże królestwo i dała znajomość rzeczy świętych*. W mozołach mu poszczęściła i pomnożyła owoc jego trudów. ¹¹ Była przy nim pośród zachłannych jego gnębicieli i obdarzyła go bogactwami. ¹² Ustrzegła go przed wrogami, uchroniła przed gotującymi zasadzki. Rozstrzygnęła na jego korzyść ciężkie zmaganie*, by wiedział, że pobożność możniejsza jest niż wszystko. ¹³ Nie opuściła Sprawiedliwego*, gdy go zaprzedano, ale go wybawiła od grzechu. ¹⁴ Zeszła z nim razem do lochu i nie opuściła go w więzach, aż mu przyniosła berło królewskie i władzę nad jego ciemięzcami. Dowiodła, że kłamią jego potwarcy, a jemu dała sławę na wieki. ¹⁵ Ona wyrwała lud święty, plemię nienaganne*, spośród narodu ciemięzców. ¹⁶ Wstąpiła w duszę Sługi Pańskiego*, w znakach i cudach groźnym władcom się przeciwstawiła. ¹⁷ Oddała świętym zapłatę ich trudów, powiodła ich drogą cudowną i stała się im za dnia osłoną, a światłem gwiazd wśród nocy*. ¹⁸ Przeprawiła ich przez Morze Czerwone, przeprowadziła poprzez wody mnogie, ¹⁹ a wrogów ich potopiła i wyrzuciła z głębin otchłani. ²⁰ Wzięli więc sprawiedliwi łupy z bezbożnych i opiewali, Panie, święte imię Twoje, i sławili zgodnie zwycięską Twą rękę. ²¹ Mądrość bowiem otworzyła usta niemych i głośnymi uczyniła języki niewprawnych*.
11 ¹ Poszczęściła ich dziełom przez ręce świętego Proroka*: ² przebyli bezludną pustynię i rozbili namioty w miejscach niedostępnych. ³ Stawili czoło nieprzyjaciołom i odparli wrogów. ⁴ Wołali do Ciebie, gdy byli spragnieni, i otrzymali wodę z litej skały, w pragnieniu ochłodę - z kamienia twardego*. ⁵ Skąd bowiem przyszła na wrogów ich kara, stąd dla nich w potrzebie przyszły dobrodziejstwa*. ⁶ Zamiast wody z rzeki nie wysychającej, krwią brudną zamąconej*, ⁷ w odwet za nakaz dzieciobójczy*, dałeś im niespodziewanie wodę obfitą, ⁸ pokazawszy im przez owo pragnienie, jak pokarałeś ich wrogów. ⁹ Gdy przyszła próba - chociaż karciłeś łagodnie - pojęli, ile ucierpieli bezbożni, osądzeni z gniewem. ¹⁰ Ich bowiem doświadczałeś, ostrzegając jak ojciec, tamtych utrapiłeś, osądzając jak król nieubłagany. ¹¹ Oddaleni czy bliscy* jednakich utrapień doznali. ¹² Zdwojony ich bowiem smutek ogarnął i narzekanie, gdy przeszłość wspomnieli. ¹³ I dostrzegli Pana, kiedy posłyszeli, że kaźnie przez nich doznane tamtym wyszły na dobro. ¹⁴ Którego bowiem niegdyś kazali wyrzucić, a potem z drwiną odprawili - tego podziwiali u końca wydarzeń*, paleni pragnieniem odmiennym niż sprawiedliwi. ¹⁵ A za nierozsądne wymysły ich nieprawości, którymi zwiedzeni czcili nierozumne gady i marne bydlęta, zesłałeś na nich w odwet mnóstwo nierozumnych zwierząt*, ¹⁶ by wiedzieli, że przez co kto grzeszy, przez to ponosi karę. ¹⁷ Nie było trudne dla ręki Twej wszechmocnej - co i świat stworzyła z bezładnej materii - nasłać na nich liczne niedźwiedzie, lwy nieustraszone ¹⁸ lub nowo stworzone nieznane drapieżne bestie, czy to ziejące ognistym oddechem, czy z pomrukiem dyszące dymem, czy straszne iskry miotające z oczu, ¹⁹ których nie tylko cios mógłby ich zetrzeć, ale i zgubić sam przerażający ich widok. ²⁰ A i bez tego paść mogli od jednego podmuchu, pomstą ścigani i zmieceni tchnieniem Twej mocy, aleś Ty wszystko urządził według miary i liczby, i wagi! ²¹ Potężnie działać zawsze jest w Twej mocy i któż się oprze potędze Twojego ramienia? ²² Świat cały przy Tobie jak ziarnko na szali, kropla rosy porannej, co spadła na ziemię. ²³ Nad wszystkim masz litość, bo wszystko w Twej mocy, i oczy zamykasz na grzechy ludzi, by się nawrócili. ²⁴ Miłujesz bowiem wszystkie stworzenia, niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś, bo gdybyś miał coś w nienawiści, nie byłbyś tego uczynił. ²⁵ Jakżeby coś trwać mogło, gdybyś Ty tego nie chciał? Jak by się zachowało, czego byś nie wezwał? ²⁶ Oszczędzasz wszystko, bo to wszystko Twoje, Panie, miłośniku życia!
12 ¹ Bo we wszystkim jest Twoje nieśmiertelne tchnienie*.