9 ¹⁰ Jak winne grona na pustyni, tak Izraela znalazłem; jak na pierwszy owoc figowego drzewa na waszych przodków patrzyłem: lecz przyszli do Baal-Peor i oddali się hańbie*, i stali się wstrętni jak to, co kochali. ¹¹ Jak ptak uleci chwała Efraima: nie będzie urodzin, ciąży ni poczęcia, ¹² a choćby nawet wychowali synów, będą ich pozbawieni, nim jeszcze dorosną: biada im samym, kiedy się od nich oddalę. ¹³ Efraim - jak widzę - czyni zwierzyną dziką swoje dzieci*, Efraim musi swoich synów wydać zabójcy. ¹⁴ "Daj im, o Panie, co tylko dać zechcesz - łono, które roni, i piersi wyschnięte!" ¹⁵ Cała ich złość dokonała się w Gilgal*, tam też zacząłem ich nawiedzać z powodu czynów nieprawych. Wyrzucę ich z mego domu, nie będę ich więcej miłował. Wszyscy ich książęta są buntownikami. ¹⁶ Efraim powalony na ziemię, wyschły jego korzenie - nie przynoszą już więcej owocu; a nawet gdy porodzą, Ja sprawię, że umrze drogi owoc ich łona». ¹⁷ Mój Bóg ich odrzuci, gdyż Go nie słuchali: błąkać się będą między narodami.
10 ¹ Izrael był jak dorodny krzew winny*, przynoszący wiele owoców: lecz gdy owoc jego się mnożył, wzrastała liczba ołtarzy; im lepiej działo się w kraju, tym wspanialsze budowano stele. ² Ich serce jest obłudne, muszą pokutować! On ich ołtarze rozwali i stele powywraca. ³ Powiedzą wtedy: My nie mamy króla, bośmy się Pana nie bali - zresztą, cóż nam król pomoże? ⁴ Nieustanne słowa, pochopne przysięgi, zawierane przymierza, a sąd się pleni jak chwast trujący* pośród bruzd na polach. ⁵ Z powodu cielca w Bet-Awen* mieszkańców Samarii ogarnie trwoga; chodzi w żałobie jej naród, lamentują kapłani, bojąc się o jego blask, że mu zostanie odjęty. ⁶ On sam zostanie zabrany do Asyrii jako danina dla Wielkiego Króla; Efraim okryje się hańbą, Izrael zawstydzi się z powodu swego zamysłu*. ⁷ Upadnie Samaria, a król jej jest niby piana na powierzchni wody. ⁸ Zniszczone będą wyżyny Bet-Awen - grzech Izraela. Ciernie i osty wyrosną na ich ołtarzach. Wtedy powiedzą górom: «Przykryjcie nas!» a wzgórzom: «Padnijcie na nas!»* ⁹ Od dni Gibea* grzeszysz, Izraelu! Dotąd się nie zmienili - czyż nie dosięgnie wojna przestępców z Gibea? ¹⁰ Przyjdę, aby im karę wymierzyć; ludy przeciw nim się zbiorą, by ich ukarać za podwójną winę*. ¹¹ Efraim jest jak pojętna jałowica, która chętnie pracuje przy młocce; Ja mu sam włożę jarzmo na wspaniałą szyję, sam Efraima zaprzęgnę, orać będzie Juda, Jakub zaś będzie bronował. ¹² Posiejcie sobie sprawiedliwość, a zbierzecie miłość; karczujcie nowe ziemie! Nadszedł czas, by szukać Pana, aż przyjdzie, by sprawiedliwości was nauczyć. ¹³ Dlaczego uprawiacie zło, zbieracie nieprawość i spożywacie owoce kłamstwa? Ponieważ nadzieję złożyłeś w twych rydwanach* i mnóstwie twoich wojowników - ¹⁴ w miastach twoich podniesie się wrzawa, zburzone będą wszystkie twoje twierdze, jak Szalman* zniszczył Bet-Arbel* w czasie wojny, gdy matka została rozsiekana wraz z dziećmi. ¹⁵ Tak ci uczynię*, domu Izraela; za twoją złość niezmierzoną: zginie na zawsze król Izraela.
11 ¹ Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu*. ² Im bardziej ich wzywałem, tym dalej odchodzili ode Mnie, a składali ofiary Baalom i bożkom palili kadzidła. ³ A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. ⁴ Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go*. ⁵ Powrócą* do Egiptu i Aszszur będzie ich królem, bo się nie chcieli nawrócić. ⁶ Miecz będzie szalał w ich miastach, wyniszczy ich dzieci, a nawet pożre ich twierdze*. ⁷ Mój lud jest skłonny odpaść ode Mnie - wzywa imienia Baala, lecz on im nie przyjdzie z pomocą*. ⁸ Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuścić ciebie, Izraelu? Jakże cię mogę równać z Admą* i uczynić podobnym do Seboim?* Moje serce na to się wzdryga i rozpalają się moje wnętrzności*. ⁹ Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja - Święty, i nie przychodzę, żeby zatracać. ¹⁰ Pójdą śladami Pana, który zagrzmi*, jak [ryczy] lew. A kiedy zagrzmi - zbiegną się Jego synowie z zachodu, ¹¹ jak ptactwo przylecą z Egiptu, i z asyryjskiej ziemi jak gołębie; sprawię, że wrócą do swoich siedzib - wyrocznia Pana.
12 ¹ Efraim otoczył Mnie kłamstwem, oszustwem - dom Izraela, lecz Juda zna jeszcze Boga i nazywa się ludem Świętego*. ² Efraim pasie się wiatrem, za wichrem wschodnim wciąż biega; pomnaża kłamstwa i gwałty, zawiera przymierze z Asyrią, a do Egiptu wywozi oliwę. ³ Pan wiedzie spór z Izraelem*, ukarze postępki Jakuba i odpłaci za jego uczynki. ⁴ Już w łonie matki oszukał on brata*, w pełni sił będąc, walczył nawet z Bogiem. ⁵ Walcząc z Aniołem, zwyciężył, płakał i błagał Jego o łaskę - spotkał Go* w Betel i tam z Nim* rozmawiał. ⁶ Pan jest Bogiem Zastępów, Pan jest imieniem, które wspominał. ⁷ Ty zaś powróć do Boga swojego - strzeż pilnie miłości i prawa i ufaj twojemu Bogu! ⁸ Kanaan* ma w ręku fałszywą wagę, w oszustwie jest rozmiłowany. ⁹ Powiedział Efraim: «Stałem się bogaty i zgromadziłem dla siebie majątek» - lecz z jego pracy nic nie pozostanie z powodu grzechów przezeń popełnionych. ¹⁰ Jam jest Pan, Bóg twój, od ziemi egipskiej, dozwolę ci jeszcze zamieszkać w namiotach, jak było za dni Spotkania*. ¹¹ Mówiłem do proroków, mnożyłem widzenia i przez proroków głosiłem przypowieści*. ¹² W Gileadzie panuje nieprawość i kłamstwo się gnieździ; w Gilgal składają ofiary cielcom*, dlatego ołtarze ich będą jak stos kamieni pośród bruzd na polach. ¹³ Jakub uszedł na pola Aramu, Izrael dla kobiety oddał się na służbę i dla kobiety stał się stróżem stada*. ¹⁴ Lecz Pan wyprowadził Izraela z Egiptu przez proroka*, i również przez proroka otoczył go opieką. ¹⁵ Efraim bardzo Go rozgniewał, lecz On odpowiedzialność za krew zwróci na niego i za zniewagę Pan jego mu odpłaci.
13 ¹ Gdy Efraim przemawiał, panował przestrach. Wiele on znaczył w Izraelu, lecz przez Baala zgrzeszył i zginął. ² A teraz grzeszą dalej: odlewają ze srebra posągi - bożków według swego pomysłu, to wszystko robota rzemieślników. Mówią: «Należy im składać ofiary», i ludzie całują cielce*. ³ Dlatego będą podobni do chmur na świtaniu, do rosy, która prędko znika, lub staną się jak źdźbło porwane z klepiska czy jak dym, który wychodzi przez okno. ⁴ «A to Ja jestem Pan, Bóg twój od ziemi egipskiej, innego Boga poza Mną ty nie znasz, nie ma prócz Mnie wybawcy. ⁵ Na pustyni, w kraju posuchy cię pasłem. ⁶ Kiedy ich pasłem, byli nasyceni, lecz w tej sytości unieśli się pychą i o Mnie zapomnieli. ⁷ Stanę się dla nich jak lew, jak czyhająca na drodze pantera. ⁸ Rzucę się na nich jak niedźwiedzica, kiedy straci młode, rozerwę powłokę ich serca; ciała ich pożrą psy*, a dziki zwierz rozerwie na strzępy. ⁹ Wyniszczę ciebie, Izraelu, i kto ci przyjdzie z pomocą?* ¹⁰ Gdzież jest twój król, aby cię ratował we wszystkich twych miastach, gdzie sędziowie twoi? O nich to mówiłeś: "Dajcie mi króla i książąt!" ¹¹ Dałem ci króla w swym gniewie i zabiorę go znowu w swej zapalczywości. ¹² Nieprawość Efraima - wybornie ukryta, grzech jego bezpiecznie schowany. ¹³ Ogarnęły go bóle rodzenia, lecz on jest dzieckiem upartym: czas nadszedł, a on nie opuszcza matczynego łona*. ¹⁴ Czy mam ich wyrwać z Szeolu? albo od śmierci wybawić? Gdzie twa zaraza, o Śmierci, gdzie twa zagłada, Szeolu?* Litość sprzed moich oczu się skryje. ¹⁵ Choćby [Efraim] pięknie kwitnął wśród braci, przyjdzie nagle od Pana wiatr wschodni, powieje z pustyni, wysuszy źródła, i wyschną studnie; splądruje jego ziemię i wszystkie rzeczy drogocenne.
14 ¹ Samaria odpokutuje za bunt przeciw Bogu swojemu: poginą od miecza, dzieci ich będą zmiażdżone, a niewiasty ciężarne rozprute».