Pnp 2,8-10.14-16a;8,6-7a
Nie można jednoznacznie wskazać: 2,16a
Przypisy
2,8 - PIEŚŃ DRUGA (Pnp 2,8-3,5) - interpretacja alegoryczna - Izrael: Dobra nowina o zakończeniu niewoli (Pnp 2,8-13); por. Pnp 2,8 z Iz 52,7. Wiosna to symbol nowego życia w odzyskanej Palestynie (Pnp 2,11nn), gdzie pasożytują jeszcze obce narody (Pnp 2,15). Przylgnięcie do Oblubieńca po nocnym szukaniu (Pnp 3,4) - to może gorące nawrócenie po powrocie z niewoli (czasy Ezdrasza i Nehemiasza). Wprowadzenie Pana do świątyni i zjednoczenie (Pnp 3,4n). Kościół: nawiedzenie ludzkości przez Wcielenie (Pnp 2,8n). Chrystus przychodzi, by człowieka powołać, to znaczy wywołać go (Pnp 2,10) z krainy grzechu i śmierci do życia wiecznego. Wiosna (Pnp 2,11-13) jest symbolem wiecznego życia i ma znaczenie eschatologiczne. Kościół musi przejść próbę wiary i wierności (nocne szukanie Pnp 3,1-5).8,5 - PIEŚŃ SZÓSTA (Pnp 8,5-14) - interpretacja alegoryczna - Izrael: Nowy obraz powrotu z niewoli (Pnp 8,5). Izrael z natury był narodem lichym i lekceważonym przez inne narody (Pnp 8,8). Jedynie z powodu Jahwe je przewyższał (Pnp 8,10). On to rewindykuje swe wyłączne prawa przeciw władcom Babilonu (Pnp 8,12). Wprowadzenie do Palestyny (Pnp 8,14). Kościół: Obraz zbawienia przez Chrystusa (Pnp 8,5); por. J 14,6; Hbr 4,14nn. Wiersz 8,5ab liturgia stosuje do Wniebowzięcia. Miłość doskonała (Pnp 8,6n). Chrystus płaci wysoką cenę za ludzkość (Pnp 8,12; por. 1 Kor 6,20; 1 P 1,18n). Zgoda Oblubienicy wobec całego stworzenia na uprowadzenie przez Oblubieńca-Chrystusa w "krainę górską", czyli do nieba, z którego przyszedł (Pnp 8,13n; por. 1 Tes 4,17). To zakończenie Pnp ma duże analogie z zakończeniem Ap. Bieg historii świata dąży ostatecznie do tego spotkania dwojga "JEDYNYCH" i cały najgłębszy sens dziejów jest w tym.
8,6 - (Pnp 8,6n) - Hymn o miłości, który można postawić obok dwu hymnów o miłości w NT. Pnp 8,6-7b odpowiada Rz 8,35-39 i mówi o niepokonanej sile miłości, zaś Pnp 8,7 cd odpowiada 1 Kor 13,1nn, o nieporównywalnej z niczym wartości miłości; "Pieczęć" noszono na sznurku umocowanym na szyi lub ramieniu; uważano ją za alter ego. Por. Rdz 38,18; Jr 22,24; Ag 2,23; "płomień Pański", forma hebr. superlatywu, znaczy tyle co płomień ogromnej mocy. Nie możemy uważać tego za wzmiankę o Bogu w Pnp
8,7 - Wlg: "wzgardzi nią jako nicością".