2 ⁸ Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. ⁹ Umiłowany mój podobny do gazeli, do młodego jelenia. Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty. ¹⁰ Miły mój odzywa się i mówi do mnie: «Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! ¹¹ Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. ¹² Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania winnic*, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. ¹³ Drzewo figowe wydało zawiązki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! ¹⁴ Gołąbko ma, [ukryta] w zagłębieniach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest głos twój i twarz pełna wdzięku». ¹⁵ «Schwytajcie nam lisy, małe lisy, co pustoszą winnice, bo w kwieciu są winnice nasze». ¹⁶ Mój miły jest mój, a ja jestem jego, on stada swe pasie wśród lilii. ¹⁷ Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, wróć*, bądź podobny, mój miły, do gazeli, do młodego jelenia na górach Beter*!
3 ¹ * Na łożu mym nocą szukałam umiłowanego mej duszy, szukałam go, lecz nie znalazłam. ² «Wstanę, po mieście chodzić będę, wśród ulic i placów, szukać będę ukochanego mej duszy». Szukałam go, lecz nie znalazłam. ³ Spotkali mnie strażnicy, którzy obchodzą miasto. «Czyście widzieli miłego duszy mej?» ⁴ Zaledwie ich minęłam, znalazłam umiłowanego mej duszy, pochwyciłam go i nie puszczę, aż go wprowadzę do domu mej matki, do komnaty mej rodzicielki. ⁵ Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele i na łanie pól: nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej, póki nie zechce sama*.