31 ¹ Słowa Lemuela, króla Massa*, których nauczyła go matka. ² Cóż, synu? Cóż, synu mojego łona? Cóż, synu mych ślubów? ³ Nie oddawaj kobietom swojej mocy ni rządów* twych tym, które gubią królów. ⁴ Nie dla królów, Lemuelu, nie dla królów picie wina ani dla władców pożądanie sycery, ⁵ by pijąc, praw nie zapomnieli, nie zaniedbali prawa ubogich. ⁶ Daj sycerę skazańcom, a wino zgorzkniałym na duchu: ⁷ niech piją, niech nędzy zapomną, na trud już niepomni. ⁸ Ty usta otwórz dla niemych, na sąd dla godnych litości*, ⁹ rządź uczciwie i usta swe otwórz, obroń uciemiężonych i biednych! ¹⁰ Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły. ¹¹ Serce małżonka jej ufa, na zyskach mu nie zbywa; ¹² nie czyni mu źle, ale dobrze przez wszystkie dni jego życia. ¹³ O len się stara i wełnę, pracuje starannie rękami. ¹⁴ Podobnie jak okręt kupiecki żywność sprowadza z daleka. ¹⁵ Wstaje, gdy jeszcze jest noc, i żywność rozdziela domowi, <a obowiązki - swym dziewczętom>. ¹⁶ Myśli o roli - kupuje ją: z zarobku swych rąk zasadza winnicę. ¹⁷ Przepasuje mocą swe biodra, umacnia swoje ramiona. ¹⁸ Już widzi pożytek z swej pracy: jej lampa wśród nocy nie gaśnie. ¹⁹ Wyciąga ręce po kądziel, jej palce chwytają wrzeciono. ²⁰ Otwiera dłoń ubogiemu, do nędzarza wyciąga swe ręce. ²¹ Dla domu nie boi się śniegu, bo cały dom odziany na lata*, ²² sporządza sobie okrycia, jej szaty z bisioru i z purpury. ²³ W bramie jej mąż szanowany, gdy wśród starszyzny kraju zasiądzie. ²⁴ Płótno wyrabia, sprzedaje, pasy dostarcza kupcowi. ²⁵ Strojem jej siła i godność, do dnia przyszłego się śmieje. ²⁶ Otwiera usta z mądrością, na języku jej miłe nauki. ²⁷ Bada bieg spraw domowych, nie jada chleba lenistwa. ²⁸ Powstają synowie, by szczęście jej uznać, i mąż, ażeby ją sławić: ²⁹ «Wiele niewiast pilnie pracuje, lecz ty przewyższasz je wszystkie». ³⁰ Kłamliwy wdzięk i marne jest piękno: chwalić należy niewiastę, co boi się Pana. ³¹ Z owocu jej rąk jej dajcie, niech w bramie chwalą jej czyny.