Rdz 4,1inn
Dzielenie fragmentów na częsci jest kwestią umowną.
Nie można jednoznacznie wskazać: 4,1i
Przypisy
4,1 - Epizod o Kainie i Ablu, dotyczący prawdopodobnie w swym pierwotnym brzmieniu czasów dużo późniejszych (rozwinięta kultura, znaczna liczba ludzi), został tu umieszczony jako wymowne potwierdzenie skutków grzechu pierworodnego: oto szatan odnosi zwycięstwo nad Kainem. Abel, jako młodszy brat zabity z zawiści przez starszego, jest typem Chrystusa. Por. Hbr 11,4; Hbr 12,24.4,2 - Hebr.: Hebel (Habel).
4,6 - "Ponura - pogodna" stanowią odpowiedniki twarzy dosł. "zapadłej" (wskutek gniewu) i "podniesionej" (na znak równowagi moralnej). Złe postępowanie powoduje pierwszy, dobre - drugi skutek.
4,8 - Dod. wg LXX.
4,15 - Owo znamię było czymś, co chroniło Kaina - może cechą przynależności do szczepu, który stosuje prawo krwawej zemsty za zabicie swego członka.
4,17 - Hebr.: Chanok.
4,18 - Hebr.: Lemek.
4,24 - Wymowny dowód rosnącej dzikości moralnej potomków Kaina.
4,25 - Hebr.: Szet.
4,26 - LXX i Wlg: "On zaczął pierwszy wzywać imienia Pana". Zdanie różnie objaśniane. Sens prawdopodobny: odtąd zaczęto uroczyściej lub regularnie składać Bogu ofiary. Setyci tutaj dodatnio różnią się od Kainitów.