Rt 1,13-17

Noemi i Rut
1 13 to czyż czekałybyście na nich aż dorosną, czyż dla nich wyrzekłybyście się małżeństwa? Nie, moje córki, jestem bowiem jeszcze nieszczęśliwsza od was, gdyż podniosła się przeciw mnie dłoń Pana». 14 Znowu zaczęły głośno płakać. Potem Orpa ucałowała swoją teściową*, a Rut pozostała przy niej. 15 «Oto twoja szwagierka wróciła do swego narodu i do swego boga - powiedziała Noemi do Rut - wracaj i ty za twą szwagierką». 16 Odpowiedziała Rut: «Nie nalegaj na mnie, abym opuściła ciebie i abym odeszła od ciebie, gdyż: gdzie ty pójdziesz, tam ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam ja zamieszkam, twój naród będzie moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem. 17 Gdzie ty umrzesz, tam ja umrę i tam będę pogrzebana. Niech mi Pan to uczyni i tamto dorzuci*, jeśli coś innego niż śmierć oddzieli mnie od ciebie!»


Przypisy

1,14 - LXX: "i wróciła do swego narodu".
1,17 - Formuła złorzeczenia. W miejsce "to" i "tamto" wypowiadający złorzeczenie wyliczał nieszczęścia, np. choroba, utrata majątku, śmierć; por. 1 Sm 3,17; 1 Sm 14,44; 1 Sm 20,13; 1 Sm 25,22; 2 Sm 3,9.35; 2 Sm 19,14; 1 Krl 2,23; 1 Krl 19,2; 1 Krl 20,10; 2 Krl 6,31.

Zobacz rozdział