smutek
Rdz 24,63
wyszedł bowiem pogrążony w smutku * na pole przed wieczorem. Podniósłszy oczy ujrzał zbliżające się wielbłądy.
Rdz 34,7
Tymczasem synowie Jakuba wrócili z pola. I gdy się dowiedzieli, ogarnął ich smutek , a zarazem bardzo się rozgniewali, że popełniono czyn, który u Izraelitów uchodził za zbrodnię: zgwałcono córkę Jakuba, co było niegodziwością.
Rdz 37,35
Gdy zaś wszyscy jego synowie i córki usiłowali go pocieszać, nie słuchał pociech, mówiąc: «Już w smutku zejdę za synem moim do Szeolu». I ojciec jego [nadal] go opłakiwał.
