2 Kor 1,8

Nie chciałbym bowiem, bracia, byście nie wiedzieli o udręce doznanej przez nas w Azji; jak do ostateczności i ponad siły byliśmy doświadczani, tak iż zwątpiliśmy, czy uda się nam wyjść cało z życiem*.

2 Kor 1,9

Lecz właśnie w samym sobie znaleźliśmy wyrok śmierci: aby nie ufać sobie samemu, lecz Bogu, który wskrzesza umarłych.

2 Kor 1,10

On to wybawił nas od tak wielkiego niebezpieczeństwa śmierci i będzie wybawiał. Tak, mamy nadzieję w Nim , że nadal będzie nas wybawiał

2 Kor 1,12

Chlubą bowiem jest dla nas świadectwo naszego sumienia, bo w prostocie serca i szczerości wobec Boga, a nie według mądrości doczesnej, lecz według łaski Bożej postępowaliśmy na świecie, szczególnie względem was.

2 Kor 1,13

Nie piszemy wam bowiem czegoś innego niż to, coście czytali i coście zrozumieli*. Mam nadzieję, że do końca będziecie nas rozumieć tak,

2 Kor 1,17

Czyż więc poczynałem sobie lekkomyślnie, wszystko to zamierzając? Albo układając to, czym postanawiał według ciała w ten sposób, iżby "tak, tak" było u mnie równocześnie " nie , nie "*.

2 Kor 1,18

Bóg mi świadkiem, że w tym, co do was mówię, nie ma równocześnie "tak" i " nie ".

2 Kor 1,19

Syn Boży, Chrystus Jezus, Ten, którego głosiłem wam ja i Sylwan, i Tymoteusz, nie był "tak" i " nie ", lecz dokonało się w Nim "tak".

2 Kor 1,20

Albowiem ile tylko obietnic Bożych*, wszystkie są "tak" w Nim . Dlatego też przez Niego wypowiada się nasze "Amen" Bogu na chwałę.

2 Kor 1,23

A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, iż tylko aby was oszczędzić, nie przybyłem do Koryntu.

2 Kor 1,24

Nie żeby okazać nasze władztwo nad wiarą wasza*, bo przecież jesteśmy współtwórcami radości waszej; wiarą bowiem stoicie.

2 Kor 2,1

Sam to sobie postanowiłem, by nie przychodzić do was ponownie w smutku*.

2 Kor 2,2

Jeżeli ja was zasmucam, któż mi radość sprawi, jeśli nie ten, którego ja zasmucam?

2 Kor 2,3

A napisałem to, aby nie doznać podwójnego smutku, gdy przybędę do tych, od których winienem doznawać radości; zresztą jestem przeświadczony co do was wszystkich, że moja radość jest także waszą radością.

2 Kor 2,4

Pisałem bowiem do was będąc w wielkiej rozterce i ucisku serca, wśród wielu łez, nie po to, aby was zasmucić, lecz żebyście wiedzieli, jak tym bardziej was miłuję.

2 Kor 2,5

Jeżeli zaś ktoś smutek sprawił, to nie mnie, lecz po części - by nie przesadzać - wam wszystkim.

2 Kor 2,7

Raczej wypada teraz wybaczyć mu i podtrzymać go na duchu, aby nie popadł ów człowiek w rozpaczliwy smutek.

2 Kor 2,11

ażeby nie uwiódł nas szatan*, którego knowania dobrze są nam znane.

2 Kor 2,13

duch mój nie zaznał spokoju, bo nie spotkałem Tytusa*, brata mojego. Pożegnałem się przeto i wyruszyłem do Macedonii.

2 Kor 2,17

Nie jesteśmy bowiem jak wielu, którzy kupczą słowem Bożym*, lecz ze szczerości, jak od Boga mówimy w Chrystusie przed Bogiem.

2 Kor 3,3

Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc*.

2 Kor 3,5

Nie żebyśmy uważali, że jesteśmy w stanie pomyśleć coś sami z siebie, lecz [wiemy, że] ta możność nasza jest z Boga*.

2 Kor 3,6

On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia*.

2 Kor 3,7

Lecz jeśli posługiwanie śmierci*, utrwalone literami w kamieniu*, dokonywało się w chwale, tak iż synowie Izraela nie mogli spoglądać na oblicze Mojżesza z powodu jasności jego oblicza, która miała przeminąć*,

2 Kor 3,13

a nie tak, jak Mojżesz, który zakrywał sobie twarz*, ażeby synowie Izraela nie patrzyli na koniec tego, co było przemijające*.

2 Kor 3,14

Ale stępiały ich umysły. I tak aż do dnia dzisiejszego, gdy czytają Stare Przymierze, pozostaje [nad nimi ] ta sama zasłona*, bo odsłania się ona w Chrystusie.

2 Kor 4,1

Przeto oddani posługiwaniu zleconemu nam przez miłosierdzie, nie upadamy na duchu.

2 Kor 4,2

Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące*, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.

2 Kor 4,4

dla niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata*, aby nie olśnił ich blask Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga*.

2 Kor 4,5

Nie głosimy bowiem siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana, a nas - jako sługi wasze przez Jezusa.