woń
Pnp 1,3
Woń twych pachnideł słodka, olejek rozlany - imię twe, dlatego miłują cię dziewczęta.
Pnp 1,12
Gdy król wśród biesiadników przebywa, nard mój rozsiewa woń swoją*.
Pnp 3,6
* Kim jest ta, co się wyłania z pustyni wśród słupów dymu*, owiana wonią mirry i kadzidła, i wszelkich wonności kupców?
Pnp 4,11
Miodem najświeższym ociekają wargi twe, oblubienico, miód i mleko pod twoim językiem, a zapach twoich szat jak woń Libanu.
Pnp 7,14
Mandragory* sieją woń , nad drzwiami naszymi wszelki owoc wyborny, świeży i zeszłoroczny dla ciebie, miły mój, chowałam.
