2 P 1,16-21

Nauczanie o paruzji i jej pewność
1 16 Nie za wymyślonymi bowiem mitami postępowaliśmy wtedy, gdy daliśmy wam poznać moc i przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa, ale [nauczaliśmy] jako naoczni świadkowie Jego wielkości. 17 Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu*: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. 18 I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej*. 19 Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali* jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna* wzejdzie w waszych sercach. 20 To przede wszystkim miejcie na uwadze, że żadne proroctwo Pisma nie jest dla prywatnego wyjaśnienia*. 21 Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili <od> Boga święci ludzie*.


Przypisy

1,17 - Jest nim Bóg Ojciec; cytat Mt 17,5.
1,18 - Tabor.
1,19 - "Trwali" - bo przepowiednie Pisma świętego na pewno się spełnią; "gwiazda...", po której następuje wschód słońca. W tym obrazie jest nim powtórne przyjście (paruzja) Chrystusa. Inni tłum. jako imiesłów: "niosąc światło".
1,20 - Tylko Kościół autorytatywnie określa, jaki jest sens tekstów Pisma Świętego.
1,21 - Tylko Kościół autorytatywnie określa, jaki jest sens tekstów Pisma świętego.

Zobacz rozdział