Iz 40,1-43,28
Przypisy
40,1 - Część druga Księgi Izajasza (rozdz. 40-55), z których jedne pocieszają naród izraelski, będący w niewoli babilońskiej, opisem i zapowiedzią wyzwolenia, radosnego powrotu do ojczyzny i odnowienia narodu, Jerozolimy i świątyni, inne wysławiają przymioty Boże, zwłaszcza w przeciwieństwie do bożków pogańskich. Jahwe okaże swą wszechmoc i miłosierdzie nad Izraelem jako jego Stwórca, Pan i Zbawca, używając Cyrusa jako narzędzia dla dokonania dzieła wyzwolenia narodu wybranego. Odnowienie narodu i Świętego Miasta po powrocie z niewoli jest obrazem innego, wspanialszego odnowienia w epoce mesjańskiej. Stąd też opisy i zapowiedzi chwalebnego królestwa Bożego w Izraelu wykraczają często poza historyczne ramy VI i V w. przed Chr., a odnoszą się do czasów mesjańskich i malują różne warunki i okoliczności, jakie się urzeczywistniają w królestwie mesjańskim. Do tych ostatnich trzeba na pewno zaliczyć pieśni o Słudze Pańskim.40,3 - "Głos się rozlega", dosł.: "głos wołający". Jest to głos Boga. Ewangeliści cytują niniejszy tekst wg LXX; "Głos wołającego na pustyni", odnosząc go do św. Jana Chrzciciela jako proroctwo na nim spełnione: Mt 3,3 i par. (por. Łk 1,76). "Bogu" - aluzja do wyjścia Izraelitów z Egiptu. Pierwsze wyjście z Egiptu i droga przez pustynię, podczas której Bóg dokonał wielkich cudów: przejście przez Morze Czerwone, woda ze skały, obłok świetlisty są typami drugiego, równie wspaniałego wyjścia Izraela z Babilonu i powrotu do Jerozolimy pod opieką Boga. Temat częsty u proroków: por. Iz 43,16n; Iz 46,3n; Iz 48,21; Iz 51,10; Iz 52,12; Iz 63,9.11n; Jr 16,14n; Jr 31,2; Ba 5,7n.
40,4 - Wg Wlg: "I będą krzywe prostymi, a ostre drogami gładkimi".
40,7 - Cytowane w Jk 1,10n; 1 P 1,24n.
40,9 - Uosobienie samej dobrej wieści dla Syjonu.
40,13 - Wiersz cyt. w Rz 11,34n; 1 Kor 2,16.
40,15 - Archipelagi fenickie i greckie na Morzu Śródziemnym, zwłaszcza Egejskim, albo też same dalekie wybrzeża i lądy stałe.
40,19 - Po wierszu 19 należy czytać wiersze 41,6n, bo one tutaj najlepiej się łączą treściowo, podczas gdy tam przerywają kontekst.
40,20 - (Iz 40,20-26) - To interpolacja podobnie jak Iz 41,6n. Treścią jej jest ostra polemika z kultem bożków. Por. Iz 44,9-20; Jr 10,1-16; Jr 51,15-19; Ps 115[113],3-8 i in.
41,1 - Cyrus, król perski - zwycięzca Babilonii, miał wyzwolić zesłańców królestwa Judy z niewoli; stąd ma tytuł "Pomazańca" Pańskiego i w Iz 45,1; jest typem Mesjasza. Por. Iz 44,28.
41,4 - Zwrot podkreślający wieczność Boga, powtórzony w: Iz 43,10; Iz 44,6; Iz 48,12; w NT por. Ap 1,17; Ap 2,8; (Ap 21,6); Ap 22,13.
41,5 - Wiersze 6n przeniesione do Iz 40,19-20. Zob. tamże przypis.
41,8 - Tutaj Izrael jest nazwany sługą i świadkiem Boga wśród narodów (por. Iz 43,10; zob. Pwt 7,6), bo choć niewierny, dostąpi przebaczenia i zbawi się (Iz 42,19; Iz 44,1n; Iz 45,4; Iz 48,20). W pieśniach o Słudze Pańskim tytuł ten oznacza Mesjasza (zob. Iz 42,1).
41,14 - Hebr. wyraz goel = odkupiciel oznacza: 1. mściciela krwi, tego, który szuka pomsty za przelaną krew kogoś z rodziny (Lb 35,19); 2. tego, kto wykupuje z niewoli swego krewnego zaprzedanego za długi; 3. bliskiego krewnego, broniącego z obowiązku praw wdowy (zob. Rt 2,20). Psalmy i Iz 40-55 nazywają tak Boga mściciela i oswobodziciela swego ludu z uciemiężenia. W NT Chrystus jest Odkupicielem, Oswobodzicielem ludzkości z grzechu i z niewoli szatana.
41,15 - Zob. Iz 28,27-29.
41,17 - Zob. przypis do Iz 40,3 (por. Iz 43,16-21).
41,19 - Żyzność ziemi symboliczna jest obrazem błogosławionych czasów mesjańskich.
41,21 - Ścisły monoteizm, czyli wiara w jedynego Boga, z wielką mocą podkreślana w objawieniu danym Mojżeszowi na Synaju i u starszych proroków, od czasów niewoli babilońskiej przybiera nieraz formę polemiki z bałwochwalstwem i wykazywania nicości bożków pogańskich. Tu dowodem ich nicości jest ich niemożność przepowiedzenia przyszłości i oddziaływania na świat: por. Iz 44,6nn; Iz 45,21; Iz 48,5. Przeciwnie, wieczność i wszechwiedza Pana są dowodem, że tylko On jest Bogiem.
41,22 - Bóg dowodzi prawdy swego istnienia przez to, że zna i objawia rzeczy przeszłe i przyszłe, podając proroctwa, z których jedne już się spełniły ("pierwsze, dawne"), drugie dopiero się spełnią ("następne, świeże"). Wzywa też bogów pogańskich, by w podobny sposób wykazali swe istnienie. Tego uczynić nie mogą, więc są niczym, nie istnieją (por. Ba 6).
41,26 - Tj. bogów.
41,29 - Hebr. dosł.: "wiatr".
42,1 - Cztery "Pieśni Sługi Pańskiego", Iz 42,1-9; Iz 49,1-7; Iz 50,4-9(-11); Iz 52,13-53,12, opisują tajemniczą postać "Sługi Bożego", który pod pewnymi względami przypomina Izraela - sługę Pańskiego z wielu innych tekstów (zob. Iz 41,8), natomiast pod względem innych swoich rysów jest kimś zupełnie różnym, osobistością bardzo wybitną i charakterystyczną; por. Iz 49,5b.5a, nie mającą równej sobie; - "Sługa Pański" jest wybrany przez Boga do swego posłannictwa jeszcze w łonie matki, ukształtowany przez Niego, napełniony Jego duchem (Pieśń I i II); jest uległym, uważnym i wiernym uczniem Pańskim, pilnie słuchającym Jego nauk, aby z kolei móc uczyć ludzi (Pieśń II). Zadaniem i rolą tego Sługi jest ogłosić nowe Prawo religijne dla wszystkich narodów, nie tylko dla Izraela, być światłością dla narodów, a przymierzem dla Izraela, przynieść ludziom dobra mesjańskie i zbawienie (Pieśń I, II, III). Chociaż prześladowany i wzgardzony przez ludzi, Sługa nie ulęknie się i mężnie wykona swą misję, ufny w moc Boga, który Go stale wspierać będzie i otaczać swą opieką, a w końcu Go wynagrodzi i uwielbi (Pieśń III i IV). Czwarta pieśń przedstawia i rozważa cierpienia Sługi Pańskiego. Choć niewinny, cierpi On srogie katusze fizyczne i upokorzenia duchowe, zadane Mu przez ludzi, włącznie do haniebnej śmierci, jakby był najgorszym złoczyńcą. On jednak cierpi te męki dobrowolnie jako ekspiację za grzechy cudze, mianowicie wszystkich grzesznych ludzi, bo je przyjął na siebie. Pan uznał i przyjął Jego mękę jako powszechne zadośćuczynienie. Toteż Sługa Pański w nagrodę otrzyma wieczną chwałę i olbrzymie potomstwo na wieki, to jest odkupionych przez siebie ludzi tak z Izraela, jak z innych narodów. - NT w różnych swoich tekstach uznaje i widzi w Izajaszowym "Słudze Pańskim" proroczą zapowiedź - typ samego Jezusa Chrystusa, Mesjasza i Zbawiciela: por. Mt 3,17; Mt 8,17 (Iz 53,4); Mt 12,17-21 (Iz 1,4); Łk 2,31n; Łk 4,17-21; Dz 3,13; częściej użyto lub zacytowano słowa czwartej Pieśni Sługi Pańskiego, (Iz 53,1) w: Mk 9,12; J 12,38; Dz 8,32-35; Rz 4,25; Rz 10,16; Rz 15,21; 1 Kor 15,3; 2 Kor 5,21; 1 P 2,22-25. Chrystus łączy w swojej osobie zarówno cechy chwalebnego Króla mesjańskiego z rodu Dawidowego (por. 2 Sm 7,12-17; Iz 7,14n; Iz 9,5n; Iz 11,1-5), jak i cierpiącego Sługi Pańskiego (por. Iz 52,13-53,12; Ps 22[21]). Chrystus sam też utożsamił się ze Sługą Pańskim (por. Łk 22,37).
42,1 - "Duch mój" - por. Iz 11,2n; - "Prawo" - w hebr. wyraz ten obejmuje całą naukę religijno-moralną i prawa, na podobieństwo Prawa Mojżeszowego, a więc zawiera: 1. prawdy wiary o Bogu; 2. naukę moralną; 3. przepisy o kulcie.
42,8 - Prawdopodobnie: "Ten, który jest" - zob. Wj 3,14n.
42,11 - Tj. Petra; zob. Iz 16,1.
42,18 - Zapowiedziane w proroczej wizji na początku działalności Proroka: Iz 6,9n; por. Iz 48,4.
42,19 - Tu Izrael. Wiersz 19cd jest uważany za interpolację, gdyż powtarza myśl z 19ab.
42,24 - Tekst skażony.
43,11 - Zob. Iz 42,8 z przypisem.
43,14 - Tekst popr. wg hebr.: "Chaldejczycy na ich okrzyczanych okrętach". Inni popr.: "Sprawię, że padną wszyscy doborowi żołnierze, także Chaldejczycy na okrętach, przedmiocie ich chluby".
43,16 - Por. Wj 14,23-30.
43,27 - "Ojciec" - Jakub, por. Rdz 27,1-29; Rdz 30,25-42; Oz 12,4n; "pośrednicy" - fałszywi prorocy.