3 ¹ Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem*: ² Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, ³ czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania, ⁴ czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów, ⁵ czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich, ⁶ czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania, ⁷ czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia, ⁸ czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju. ⁹ Cóż przyjdzie pracującemu z trudu, jaki sobie zadaje? ¹⁰ Przyjrzałem się pracy, jaką Bóg obarczył ludzi, by się nią trudzili. ¹¹ Uczynił wszystko pięknie w swoim czasie, dał im nawet wyobrażenie o dziejach świata*, tak jednak, że nie pojmie człowiek dzieł, jakich Bóg dokonuje od początku aż do końca. ¹² Poznałem, że dla niego nic lepszego, niż cieszyć się i o to dbać, by szczęścia zaznać w swym życiu. ¹³ Bo też, że człowiek je i pije, i cieszy się szczęściem przy całym swym trudzie - to wszystko dar Boży. ¹⁴ Poznałem, że wszystko, co czyni Bóg, na wieki będzie trwało: do tego nic dodać nie można ani od tego coś odjąć. A Bóg tak działa, by się Go [ludzie] bali. ¹⁵ To, co jest, już było, a to, co ma być kiedyś, już jest; Bóg przywraca to, co przeminęło. ¹⁶ I dalej widziałem pod słońcem: w miejscu sądu - niegodziwość, w miejscu sprawiedliwości - nieprawość. ¹⁷ Powiedziałem sobie: Zarówno sprawiedliwego jak i bezbożnego będzie sądził Bóg: na każdą bowiem sprawę i na każdy czyn jest czas wyznaczony*. ¹⁸ Powiedziałem sobie: Ze względu na synów ludzkich [tak się dzieje]. Bóg chce ich bowiem doświadczyć, żeby wiedzieli, że sami przez się są tylko zwierzętami. ¹⁹ Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, i oddech życia* ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt, bo wszystko jest marnością. ²⁰ Wszystko idzie na jedno miejsce: powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca*.