3 ¹ Jam człowiek, co zaznał boleści pod rózgą Jego gniewu; ² On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle, ³ przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swą rękę. ⁴ Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje kości, ⁵ osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy*; ⁶ ciemność mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki. ⁷ Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany. ⁸ Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie; ⁹ głazami zagrodził mi drogi, a ścieżki moje poplątał. ¹⁰ On dla mnie niedźwiedziem na czatach i lwem w kryjówce; ¹¹ sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył, porzucił mnie w nędzy; ¹² łuk swój napiął i uczynił ze mnie cel dla swej strzały. ¹³ Sprawił, że tkwią w moich nerkach strzały Jego kołczanu; ¹⁴ drwią ze mnie wszystkie narody*: jam stale treścią ich pieśni, ¹⁵ On mnie nasycił goryczą, piołunem napoił. ¹⁶ Starł mi zęby na żwirze, pogrążył mnie w popiół. ¹⁷ Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu. ¹⁸ I rzekłem: «Przepadła moc moja i ufność moja do Pana». ¹⁹ Wspomnienie udręki i nędzy - to piołun i trucizna; ²⁰ stale je wspomina, rozważa* we mnie dusza. ²¹ Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam: ²² Nie wyczerpała się* litość Pana, miłość nie zgasła. ²³ Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność. ²⁴ «Działem mym Pan» - mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego. ²⁵ Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy, która Go szuka. ²⁶ Dobrze jest czekać* w milczeniu ratunku od Pana. ²⁷ Dobrze dla męża, gdy dźwiga jarzmo* w swojej młodości. ²⁸ Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył. ²⁹ Niech usta pogrąży w prochu! A może jest jeszcze nadzieja?* ³⁰ Bijącemu* niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbą! ³¹ Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki*. ³² Gdyż jeśli uniży, ma litość w dobroci swej niezmiernej; ³³ niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich. ³⁴ * Gdy pod nogami się depcze wszystkich jeńców kraju - ³⁵ gdy prawa ludzkie się łamie w obliczu Najwyższego, ³⁶ gdy gnębi się w sądzie człowieka - czyż Pan tego nie dostrzega? ³⁷ Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał? ³⁸ Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęście? ³⁹ Czemu się skarży człowiek żyjący?* Mąż - na [karę za] grzechy?* ⁴⁰ Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana; ⁴¹ wraz z dłońmi wznieśmy i serca do Boga w niebiosach; ⁴² myśmy grzesznicy - odstępcy: A Ty nie przebaczyłeś. ⁴³ Odziałeś się w gniew, by nas ścigać, zabijałeś, nie miałeś litości. ⁴⁴ Ukryłeś się za obłokiem, by prośba nie doszła. ⁴⁵ Uczyniłeś z nas śmieci, plugastwo pomiędzy ludami. ⁴⁶ Rozwarli na nas swe usta wszyscy nieprzyjaciele - ⁴⁷ naszym działem trwoga i pułapka, ruina i zniszczenie. ⁴⁸ Strumienie łez płyną mi z oczu nad zniszczeniem Córy mego ludu. ⁴⁹ Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi, ⁵⁰ póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios. ⁵¹ Oko me sprawia ból mojej duszy z powodu córek mojego miasta. ⁵² Łowili mnie stale jak ptaka - niesłusznie prześladujący; ⁵³ w jamie chcieli mnie zniszczyć: rzucali na mnie kamienie; ⁵⁴ wody wezbrały ponad moją głowę: rzekłem: «Jestem zgubiony». ⁵⁵ Wzywałem imienia Twego, o Panie, z przepastnej jamy, ⁵⁶ słyszałeś mój krzyk: «Nie zatykaj uszu na moją prośbę!» ⁵⁷ Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeś - «Nie bój się!» ⁵⁸ <Już kiedyś>, Panie, obroniłeś mą sprawę, ocaliłeś mi życie; ⁵⁹ Panie, Ty widzisz mą krzywdę, sprawę mą rozsądź! ⁶⁰ Ty widzisz całą ich żądzę zemsty, wszystko, co przeciw mnie knują. ⁶¹ Ty słyszysz obelgi ich, Panie, wszystko, co przeciw mnie knują; ⁶² podstępne słowa mych wrogów, cały dzień godzą we mnie; ⁶³ popatrz - czy siedzą, czy stoją*, ja jestem treścią ich pieśni. ⁶⁴ Oddaj im, Panie, zapłatę według uczynków ich rąk: ⁶⁵ Ześlij ślepotę na ich serca i na nich Twoje przekleństwo! ⁶⁶ Dopędź ich gniewem i wyniszcz spod niebios <Twoich>, o Panie!*
4 ¹ Ach! Jakże sczerniało złoto, zmieniło się złoto najczystsze! Rozrzucone są święte kamienie po rogach wszystkich ulic*. ² Szlachetni synowie Syjonu, cenieni jak czyste złoto, jakże są poczytani za garnki z gliny - robotę rąk garncarza. ³ Nawet szakale pierś dają i karmią swoje młode; a Córa Narodu okrutna jak struś na pustyni*. ⁴ Z pragnienia język ssącego przysechł do podniebienia; maleństwa o chleb błagały - a nie było, kto by im łamał. ⁵ Ci, co jadali przysmaki, mdleli na ulicach, a strojni niegdyś w purpurę, obrali leże na gnoju. ⁶ Wyrósł grzech Córy mojego ludu na zbrodnię Sodomy, co padła w jednej chwili, chociaż nie tknięta rękami*. ⁷ Jej młodzieńcy* nad śnieg jaśniejsi i bielsi od mleka, ciałem czerwieńsi nad koral, wyglądali jak szafir. ⁸ Pociemniał ich wygląd na węgiel, na ulicy nie można ich poznać, przylgnęła ich skóra do kości, wyschła jak drewno. ⁹ Szczęśliwsi mieczem zabici niż ci, co pomarli z głodu, którzy ginęli bezsilni z braku płodów pola. ¹⁰ Ręce czułych kobiet gotowały swe dzieci: były dla nich pokarmem w czas klęski Córy mojego ludu*. ¹¹ Dopełnił Pan swej zapalczywości, wylał żar swego gniewu; na Syjonie rozpalił płomień, by strawił jego fundamenty. ¹² Nie wierzyli królowie świata i nikt z mieszkańców ziemi, że ciemięzca i wróg się wedrze do bram Jerozolimy*. ¹³ Z powodu grzechów jej proroków i przestępstw jej kapłanów, którzy w jej środku rozlali krew sprawiedliwych*, ¹⁴ po ulicach błądzili jak ślepi, krwią obryzgani; tak iż nie można było dotknąć ich ubrań. ¹⁵ «Uciekać!», wołano, «Nieczysty!» «Uciekać!», «Nie tykać!»* Gdy uciekli, błądzili wśród pogan, nie mogli [tam] zamieszkać. ¹⁶ Rozpędziło ich oblicze Pańskie, już na nich nie patrzy; nie ma się czci dla kapłanów ani litości dla starszych. ¹⁷ Dokąd mamy wyniszczać oczy wypatrując na próżno pomocy? Z utęsknieniem wyczekiwaliśmy narodu, który nie mógł nas ocalić*. ¹⁸ Śledzono nasze kroki, niepodobna wyjść na nasze place. Koniec nasz bliski, dni się wypełniły, tak, nadszedł nasz koniec. ¹⁹ Prędsi byli nasi prześladowcy od orłów w powietrzu, pędzili za nami po górach, w pustyni na nas czyhali. ²⁰ Pomazaniec Pański* - nasze tchnienie - schwytany został w ich doły, a myśmy o nim mówili: «W jego cieniu będziemy żyć wśród narodów». ²¹ Ciesz się i raduj, Córo Edomu, mieszkanko krainy Us. Przejdzie do ciebie ten kielich, upijesz się i obnażysz*. ²² Córo Syjonu, twa złość już ustała, [Pan] na wygnanie cię nie pośle. A twoją złość ukarze, Córo Edomu, i grzechy twoje odsłoni.
5 ¹ Wspomnij, Panie, na to, co nas spotkało, spojrzyj i przypatrz się naszej hańbie. ² Dziedziczny nasz dział przypadł obcym, cudzoziemcom - nasze domostwa. ³ Sieroty, nie mamy już ojca, a matki nasze jak wdowy. ⁴ Własną wodę za srebro pijemy, za własne drzewo płacimy*. ⁵ Pędzą nas z jarzmem na szyi, ustajemy, a nie ma wytchnienia. ⁶ Do Egiptu wyciągaliśmy ręce, i do Asyrii, by nasycić się chlebem*. ⁷ Przodkowie nasi zgrzeszyli - ich nie ma, a my dźwigamy ich grzechy. ⁸ Słudzy panują nad nami, nikt nas nie ocala z ich ręki. ⁹ Życiem za chleb płacimy wobec [groźby] miecza w pustyni*. ¹⁰ Jak piec nasza skóra gorąca od straszliwego głodu*. ¹¹ Na Syjonie hańbiono kobiety, a dziewice po miastach Judy. ¹² Rękami [wrogów] wieszani książęta, nie było względów dla starszych. ¹³ Młodzieńcy młyn obracali*, chwiali się chłopcy pod drewnem. ¹⁴ Starsi porzucili bramę, młodzieńcy - swe pieśni. ¹⁵ Znikła z serc naszych radość, w żałobę przeszły nam tańce. ¹⁶ Diadem spadł z naszej głowy, biada nam, bośmy zgrzeszyli. ¹⁷ Stąd nasze serca chorują i oczy nasze zaćmione. ¹⁸ że góra Syjonu - pustkowiem, że po niej krążą szakale*. ¹⁹ Lecz Ty, o Panie, Ty trwasz na wieki, Twój tron - poprzez pokolenia. ²⁰ Czemu chcesz o nas zapomnieć na zawsze, po wszystkie dni nas opuścić? ²¹ Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy*. Dni nasze zamień na dawne! ²² Czyżbyś nas całkiem odtrącił? Czy tak bardzo na nas się gniewasz?