Lm 3,22

Nie wyczerpała się* litość Pana, miłość nie zgasła.

Lm 3,49

Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi,

Lm 3,50

póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios.

Lm 3,42

myśmy grzesznicy - odstępcy: A Ty nie przebaczyłeś.

Lm 4,15

«Uciekać!», wołano, «Nieczysty!» «Uciekać!», « Nie tykać!»* Gdy uciekli, błądzili wśród pogan, nie mogli [tam] zamieszkać.

Lm 4,16

Rozpędziło ich oblicze Pańskie, już na nich nie patrzy; nie ma się czci dla kapłanów ani litości dla starszych.

Lm 3,7

Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany.

Lm 3,31

Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki*.

Lm 3,37

Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał?

Lm 3,38

Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęście?

Lm 3,44

Ukryłeś się za obłokiem, by prośba nie doszła.

Lm 3,56

słyszałeś mój krzyk: « Nie zatykaj uszu na moją prośbę!»

Lm 5,3

Sieroty, nie mamy już ojca, a matki nasze jak wdowy.

Lm 5,12

Rękami [wrogów] wieszani książęta, nie było względów dla starszych.

Lm 5,8

Słudzy panują nad nami , nikt nas nie ocala z ich ręki.

Lm 2,9

Bramy runęły na ziemię: połamał, pokruszył zawory; jej król i książęta u pogan, nie ma już Prawa, nawet prorocy nie mają widzenia od Pana*.

Lm 2,22

Zwołałeś jak gdyby na święto wszystkie me trwogi zewsząd. Nikt się w dniu gniewu Pańskiego nie ostał, nie umknął: tych, co pieściłam, chowałam, wróg mój wyniszczył.

Lm 3,2

On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle,

Lm 3,36

gdy gnębi się w sądzie człowieka - czyż Pan tego nie dostrzega?

Lm 3,43

Odziałeś się w gniew, by nas ścigać, zabijałeś, nie miałeś litości.

Lm 3,57

Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeś - « Nie bój się!»

Lm 4,14

po ulicach błądzili jak ślepi, krwią obryzgani; tak iż nie można było dotknąć ich ubrań.

Lm 5,5

Pędzą nas z jarzmem na szyi, ustajemy, a nie ma wytchnienia.

Lm 5,7

Przodkowie nasi zgrzeszyli - ich nie ma, a my dźwigamy ich grzechy.

Lm 2,18

Wołaj sercem do Pana, Dziewico*, Córo Syjonu; niech łzy twe płyną jak rzeka we dnie i w nocy; nie dawaj sobie wytchnienia, niech źrenica twego oka nie zna spoczynku!

Lm 1,3

Wygnańcem* jest Juda przez nędzę i ciężką niedolę, mieszka pomiędzy ludami, nie zaznał spoczynku; dosięgli go wszyscy prześladowcy pośród ucisku.

Lm 1,6

Opuściło Córę Syjonu całe jej dostojeństwo; przywódcy* jej niby jelenie, co paszy nie mają i bezsilnie się wloką przed łowcą.

Lm 4,4

Z pragnienia język ssącego przysechł do podniebienia; maleństwa o chleb błagały - a nie było, kto by im łamał.

Lm 4,6

Wyrósł grzech Córy mojego ludu na zbrodnię Sodomy, co padła w jednej chwili, chociaż nie tknięta rękami*.

Lm 4,8

Pociemniał ich wygląd na węgiel, na ulicy nie można ich poznać, przylgnęła ich skóra do kości, wyschła jak drewno.