Syr 46

Chwała Boża w historii Izraela
Jozue i Kaleb
46 1 Dzielny w bitwie Jozue, syn Nuna, następca Mojżesza na urzędzie prorockim, stał się, stosownie do swego imienia*, wielkim przez to, że ocalił Jego wybranych, że wywarł pomstę na opornych wrogach, by wprowadzić Izraela w jego dziedzictwo. 2 Jakże się wsławił, gdy podniósł swoje ręce i gdy wyciągnął miecz przeciw miastom!* 3 Któż pierwszy przed nim takim się okazał? On bowiem prowadził wojny Pana! 4 * Czyż nie za jego sprawą zatrzymało się słońce i jeden dzień stał się jakby dwa? 5 Wezwał Najwyższego Władcę, gdy wrogowie parli na niego zewsząd, i wysłuchał go Wielki Pan, bo zesłał grad kamienisty o wielkiej sile. 6 Uderzył na wrogi naród i rozgromił przeciwników na pochyłości, aby poznały narody jego oręż, że wojnę toczy wobec Pana. 7 I dlatego jeszcze, że Panu był doskonale posłuszny, a za dni Mojżesza okazał swą dobroć, on i Kaleb*, syn Jefunnego, przez to, że stanęli przeciw zgromadzeniu, powstrzymali lud przed grzechami i uspokoili niegodziwe szemranie. 8 Oni dwaj tylko ocaleli z sześciuset tysięcy pieszych i zostali wprowadzeni do dziedzictwa, do ziemi opływającej w mleko i miód*. 9 Pan dał Kalebowi siły, które aż do starości z nim pozostały, mógł bowiem wstąpić na góry kraju, gdzie jego potomstwo otrzymało dziedzictwo, 10 tak że widzieli wszyscy synowie Izraela, iż dobrze być Panu posłusznym.
Sędziowie
11 I sędziowie - każdy według swego imienia - których serce nie było niewierne i którzy nie odwrócili się od Pana, pamięć ich niech będzie błogosławiona, 12 kości ich niech wypuszczą pędy* ze swego miejsca, aby byli wsławieni przez swoich synów.
Samuel
13 * Umiłowany przez swego Pana, Samuel, prorok Pański, ustanowił królestwo i namaścił władców nad Jego ludem. 14 Według Prawa Pańskiego sądził zgromadzenie, nawiedził bowiem Pan Jakuba. 15 Przez swą prawdomówność okazał się rzeczywiście prorokiem, a prawdziwość widzenia uznana została dzięki jego słowom. 16 * Wezwał Pana Wszechmogącego, ofiarując Mu jagnię jeszcze ssące, gdy zewsząd na niego nacierali wrogowie. 17 I zagrzmiał Pan z nieba, a w potężnym echu dał słyszeć swój głos; 18 starł zwierzchników nieprzyjacielskich* i wszystkich książąt Filistynów. 19 Przed czasem spoczynku wiecznego oświadczył przed Panem i Jego pomazańcem: «Pieniędzy ani niczego, ani sandałów od nikogo nie wziąłem». I nikt go nie mógł oskarżyć*. 20 A nawet po swym zaśnięciu prorokował, oznajmił los królowi i z [głębi] ziemi głos swój podniósł w przepowiedni, by usunąć nieprawość ludu*.


Przypisy

1 - Znaczy ono: "Jahwe jest zbawieniem".
2 - Por. Joz 8,18n.26.
4 - Por. Joz 10,12n.
7 - Por. Lb 13,30-14,9.
8 - Por. Lb 14,30; Joz 14,6-14.
12 - Mowa o godnych następcach (por. Iz 66,14; Za 6,12).
13 - (Syr 46,13-15) - Por. 1 Sm 1; 1 Sm 3,19n; 1 Sm 8-10; 1 Sm 16,13.
16 - Por. 1 Sm 7,9-13.
18 - Popr. wg hebr.; gr.: "Tyru", o czym 1 Sm nic nie mówi.
19 - Por. 1 Sm 12,1-5.
20 - Por. 1 Sm 28,6-25.

Zobacz rozdział