22 ² Balak, syn Sippora, widział wszystko, co uczynił Izrael Amorytom. ³ Wtedy strach ogarnął Moab przed tym ludem, który był tak liczny, i lękał się Moab Izraelitów. ⁴ Rzekł więc Moab do starszych spośród Madianitów: «Teraz to mnóstwo pożre wszystko wokół nas, jak wół żre trawę na polu». Wówczas królem Moabu był Balak, syn Sippora. ⁵ On też wysłał posłów do Balaama*, syna Beora, do Petor nad Rzeką w kraju Ammawitów*, aby go zaprosili tymi słowami: «Oto lud, który wyszedł z Egiptu, okrył powierzchnię ziemi i osiadł naprzeciw mnie. ⁶ Przyjdź więc, proszę, i przeklnij mi ten lud, bo jest silniejszy ode mnie. Być może, uda się go pokonać i z kraju wypędzić. Wiem bowiem, że kogo ty błogosławisz, będzie błogosławiony, a kogo ty przeklniesz, będzie przeklęty». ⁷ Wybrali się więc starsi Moabitów wraz ze starszymi Madianitów w drogę, zaopatrzeni w dary dla wieszcza. Przybyli do Balaama i przekazali mu słowa Balaka. ⁸ On zaś im odpowiedział: «Pozostańcie tu na noc, a potem dam wam odpowiedź według tego, co mi Pan powie». Pozostali więc książęta Moabitów u Balaama. ⁹ Przyszedł Bóg do Balaama i rzekł: «Cóż to za mężowie są u ciebie?» ¹⁰ Balaam odpowiedział Bogu: «Balak, syn Sippora, król Moabitów, przysłał do mnie wiadomość: ¹¹ Oto lud, który wyszedł z Egiptu, okrył powierzchnię ziemi. Przyjdź, a przeklnij ich, abym mógł z nimi walczyć i wypędzić ich». ¹² Na to rzekł Bóg do Balaama: «Nie możesz iść z nimi i nie możesz tego ludu przeklinać, albowiem jest on błogosławiony». ¹³ Gdy powstał Balaam następnego poranka, rzekł do książąt Balaka: «Wracajcie do swego kraju, gdyż Pan nie dozwolił mi iść z wami». ¹⁴ Powstali wtedy książęta Moabu i przyszli do Balaka donosząc mu: «Nie zgodził się Balaam pójść z nami». ¹⁵ Wtedy Balak posłał raz jeszcze książąt liczniejszych i bardziej dostojnych niż tamci. ¹⁶ Skoro oni przybyli do Balaama, rzekli mu: «Tak mówi Balak, syn Sippora: Nie wzbraniaj się przyjść do mnie. ¹⁷ Wynagrodzę cię hojnie i wszystko uczynię, cokolwiek mi powiesz. Przyjdźże więc i przeklnij mi ten lud!» ¹⁸ Balaam odpowiedział sługom Balaka tymi słowami: «Choćby mi Balak dawał tyle srebra i złota, ile pałac jego pomieści, to przecież nie mogę przekroczyć rozkazu Pana, Boga <mojego>, zarówno w małych rzeczach, jak i wielkich. ¹⁹ Pozostańcie jednak przez noc, a zobaczę, co Pan tym razem mi powie». ²⁰ W nocy przyszedł Bóg do Balaama i rzekł mu: «Skoro mężowie ci przyszli, aby cię zabrać, wstań, a idź z nimi, lecz uczynisz tylko to, co ci powiem». ²¹ Wstał więc Balaam rano, osiodłał swoją oślicę i pojechał z książętami Moabu. ²² Jego wyjazd rozpalił gniew Pana* i anioł Pana stanął na drodze przeciw niemu, by go zatrzymać. On zaś w towarzystwie dwóch sług jechał na swojej oślicy. ²³ Gdy oślica zobaczyła anioła Pana stojącego z wyciągniętym mieczem na drodze, zboczyła z drogi i poszła w pole. Balaam uderzył ją, chcąc zawrócić na właściwą drogę. ²⁴ Wtedy stanął anioł Pana na ciasnej drodze między winnicami, a mur był z jednej i z drugiej strony. ²⁵ Gdy oślica zobaczyła anioła Pana, przyparła do muru i przytarła nogę Balaama do tego muru, a on ponownie zaczął bić oślicę. ²⁶ Anioł posunął się dalej i stanął w miejscu tak ciasnym, że nie było można go wyminąć ani z prawej, ani też z lewej strony. ²⁷ Gdy oślica ujrzała znowu anioła Pana, położyła się pod Balaamem. Rozgniewał się więc Balaam bardzo i zaczął okładać oślicę kijem. ²⁸ Wówczas otworzył Pan usta oślicy*, i rzekła do Balaama: «Cóż ci uczyniłam, żeś mnie zbił już trzy razy?» ²⁹ Balaam odpowiedział oślicy: «Dlatego żeś sobie drwiła ze mnie. Gdybym tak miał miecz w ręku, już bym cię zabił!» ³⁰ Oślica jednak rzekła do Balaama: «Czyż nie jestem twoją oślicą, na której jeździsz, odkąd jesteś, aż po dzień dzisiejszy? Czyż miałam zwyczaj czynić ci coś podobnego?» Odpowiedział: «Nie!» ³¹ Wtedy otworzył Pan oczy Balaama i zobaczył on anioła Pana, stojącego na drodze z obnażonym mieczem w ręku. Ukląkł więc i oddał pokłon twarzą do ziemi. ³² Anioł zaś Pana rzekł do niego: «Czemu aż trzy razy zbiłeś swoją oślicę? Ja jestem tym, który przyszedł, aby ci bronić przejazdu, albowiem droga twoja jest dla ciebie zgubna*. ³³ Oślica ujrzała mnie i trzy razy usunęła się z drogi. Gdyby się nie usunęła, byłbym cię dawno zabił, a ją przy życiu zostawił». ³⁴ Rzekł więc Balaam do anioła Pana: «Zgrzeszyłem. Nie wiedziałem, że ty stanąłeś przeciwko mnie na drodze. Teraz jednak, gdy wiem, że ci się droga moja nie podoba, chcę wracać». ³⁵ Lecz anioł Pana rzekł do Balaama: «Idź z tymi mężami, ale nie mów nic innego ponad to, co ci powiem». Poszedł więc Balaam z książętami Balaka. ³⁶ Gdy usłyszał Balak, że Balaam się zbliża, wyszedł naprzeciw niego aż do Ir-Moab, które leży nad Arnonem, na samej granicy kraju. ³⁷ Balak rzekł do Balaama: «Czyż nie posyłałem już po ciebie, by cię przywołać? Czemu nie przybyłeś? Czyż nie mogę hojnie ci zapłacić?» ³⁸ Balaam jednak oświadczył Balakowi: «Przecież teraz przybyłem do ciebie. Czy rzeczywiście mogę coś oznajmić? Będę mówił tylko te słowa, które Bóg włoży w moje usta». ³⁹ I poszedł Balaam z Balakiem, i przybyli do Kiriat-Chusot. ⁴⁰ Balak złożył w ofierze woły i owce i [część] z tego posłał Balaamowi i książętom, którzy z nim przyszli. ⁴¹ Na drugi dzień zabrał Balak Balaama i zaprowadził na Bamot-Baal, skąd było widać kraniec [obozu] ludu [izraelskiego].
23 ¹ Wtedy rzekł Balaam do Balaka: «Wznieś mi tu siedem ołtarzy i przyprowadź mi siedem młodych cielców i siedem baranów». ² Balak uczynił według życzenia Balaama, i ofiarowali wspólnie na każdym ołtarzu młodego cielca i barana. ³ Wtedy rzekł Balaam do Balaka: «Pozostań tu przy twojej całopalnej ofierze, ja zaś odejdę. Może objawi mi się Pan, a co mi dozwoli zobaczyć, oznajmię tobie». I poszedł na bezdrzewny pagórek*. ⁴ Objawił się Bóg Balaamowi, a on rzekł do Niego: «Ustawiłem siedem ołtarzy i ofiarowałem na każdym młodego cielca i barana». ⁵ Wówczas Pan włożył słowa w usta Balaama i rzekł mu: «Wróć do Balaka i tak mu powiesz». ⁶ Wrócił się więc ku niemu, a on stał jeszcze przy swej całopalnej ofierze razem z moabskimi książętami. ⁷ Wtedy [Balaam] wygłosił swoje pouczenie, mówiąc: «Z Aramu sprowadził mnie Balak, ze wschodnich wzgórz - król Moabu: Przyjdź tu, przeklnij mi Jakuba! Przyjdź tu, a zgrom Izraela! ⁸ Jakże ja mogę przeklinać, kogo Bóg nie przeklina? Jak mogę złorzeczyć, komu nie złorzeczy Pan? ⁹ Bo widzę go z wierzchu skały, ze wzgórz go dostrzegam, oto lud, który mieszka osobno, a nie wlicza się do narodów*. ¹⁰ Któż może zliczyć Jakuba jak proch licznego? Któż policzy choćby czwartą część Izraela? Niech umrę śmiercią sprawiedliwych! Niechaj taki jak ich będzie mój koniec!» ¹¹ Rzekł na to Balak do Balaama: «Cóżeś to mi uczynił? Sprowadziłem cię tu, byś przeklinał nieprzyjaciół moich, a ty zamiast tego im błogosławisz!» ¹² Lecz on odpowiedział: «Czyż nie muszę powiedzieć tego, co Pan włożył w moje usta?» ¹³ Rzekł więc Balak do niego: «Chodź, proszę, ze mną na inne miejsce, z którego będziesz ich widział. Stąd widzisz tylko ich część, a wszystkich nie ogarniasz. Przeklnij ich zatem stamtąd». ¹⁴ Wziął go więc z sobą na Pole Czatów, na szczyt góry Pisga; zbudował tam siedem ołtarzy i ofiarował na każdym młodego cielca i barana. ¹⁵ Rzekł [Balaam] do Balaka: «Pozostań tu przy całopalnej ofierze, a ja opodal będę oczekiwał na spotkanie». ¹⁶ Wtedy spotkał się Pan z Balaamem, przekazał mu słowa, polecając: «Wróć do Balaka i powiedz mu w ten sposób»! ¹⁷ Gdy wrócił do niego, on stał jeszcze razem z książętami Moabu przy całopalnej ofierze. Balak zapytał go: «Co Pan powiedział?» ¹⁸ Wtedy [Balaam] wygłosił swoje pouczenie, mówiąc: «Podnieś się, Balaku, a słuchaj, synu Sippora, nakłoń swego ucha! ¹⁹ Bóg nie jest jak człowiek, by kłamał, nie jak syn ludzki, by się wycofywał. Czyż On powie coś, a nie uczyni tego, lub nie wykona tego, co oznajmił? ²⁰ On mnie tu sprowadził, bym błogosławił: On błogosławi - ja tego zmienić nie mogę. ²¹ Ja nie dostrzegam grzechu u Jakuba, ni w Izraelu nie widzę ja złości. Pan, ich Bóg, jest z nimi: wznoszą Mu okrzyk jako królowi. ²² Bóg, który z Egiptu ich wywiódł, jest dla nich jakby rogami bawołu. ²³ Skoro nie ma czarów wśród Jakuba ani wróżbiarstwa w Izraelu, w czasie właściwym przepowie się Jakubowi, Izraelowi to, co Bóg uczyni. ²⁴ Patrz, oto naród jak wstająca lwica, na podobieństwo lwa on się podnosi i nie położy się, aż pożre swą zdobycz i krew zabitych wypije». ²⁵ Rzekł wówczas Balak do Balaama: «Gdy już nie możesz przeklinać, przynajmniej im nie błogosław!» ²⁶ Balaam odpowiedział Balakowi: «Czyż nie mówiłem ci: Co Pan powie, wszystko uczynię?» ²⁷ Wtedy rzekł znowu Balak do Balaama: «Chodź, proszę, a na inne miejsce jeszcze cię wprowadzę. Może spodoba się Bogu, byś przynajmniej z tego miejsca mi go przeklął». ²⁸ Potem wziął Balak Balaama na szczyt Peor, który się wznosi nad pustynią. ²⁹ Balaam rzekł do Balaka: «Zbuduj mi tu siedem ołtarzy i przyprowadź siedem młodych cielców i siedem baranów». ³⁰ Spełnił Balak żądanie Balaama. Wtedy on złożył na każdym ołtarzu w ofierze młodego cielca i barana.
24 ¹ Gdy Balaam spostrzegł, że dobre jest w oczach Pana błogosławienie Izraela, nie odszedł wcale, jak przedtem, aby szukać wróżb, lecz twarz obrócił ku pustyni. ² Gdy więc podniósł oczy i zobaczył Izraela rozłożonego obozem według swoich pokoleń, ogarnął go Duch Boży ³ i zaczął głosić swoje pouczenie, mówiąc: «Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; ⁴ wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który ogląda widzenie Wszechmocnego, który pada*, a oczy mu się otwierają. ⁵ Jakubie, jakże piękne są twoje namioty, mieszkania twoje, Izraelu! ⁶ Jak szerokie doliny potoków, jak ogrody nad brzegiem strumieni lub jak aloes, który Pan sadził, i jak cedry nad wodami. ⁷ Płynie woda z jego wiader, a zasiew jego ma wilgoć obfitą*; król jego wiele mocniejszy niż Agag*, królestwo jego w górę wyniesione. ⁸ A Bóg, który z Egiptu go wywiódł, jest dla niego jak rogi bawołu. On wyniszczy narody, co go uciskają, zmiażdży ich kości - zdruzgoce swoimi strzałami. ⁹ Położył się, jak lew się przyczaił lub niby lwica. Kto się odważy go zbudzić? Błogosławieni niech będą, którzy błogosławią ciebie, a przeklęci, którzy ciebie przeklinają». ¹⁰ Wtedy rozgniewał się Balak na Balaama, a klasnąwszy w dłonie rzekł do Balaama: «Wezwałem cię tu, byś przeklinał nieprzyjaciół moich, a ty ich nawet trzykrotnie błogosławiłeś. ¹¹ Uciekaj teraz czym prędzej do domu; obiecałem ci wprawdzie sowitą nagrodę, lecz oto Pan ciebie jej pozbawił». ¹² Balaam odpowiedział Balakowi: «Czyż nie powiedziałem wyraźnie posłańcom, których do mnie wysłałeś: ¹³ Choćby mi Balak dawał tyle srebra i złota, ile pałac jego pomieści, to przecież nie mogę przekroczyć rozkazu Pana i czynić samowolnie czy to źle, czy też dobrze. Co Pan mówi, to tylko oznajmię. ¹⁴ Dobrze więc, wrócę teraz do mojego ludu, lecz zbliż się jeszcze, bo chcę ci oznajmić, co lud ten kiedyś uczyni twojemu ludowi». ¹⁵ I wygłosił swoje pouczenie, mówiąc: «Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; ¹⁶ wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który ogląda widzenie Wszechmocnego, a w wiedzy Najwyższego ma udział, który pada*, a oczy mu się otwierają. ¹⁷ Widzę go, lecz jeszcze nie teraz, dostrzegam go, ale nie z bliska: wschodzi Gwiazda z Jakuba*, a z Izraela podnosi się berło. Ono to zmiażdży skronie Moabu, a także czaszki wszystkich synów Seta. ¹⁸ Stanie się Edom podbitą krainą, <Seir też będzie podbitą krainą>. A Izrael urośnie w potęgę. ¹⁹ Zapanuje Jakub nad nieprzyjacielem i zbiegów z Seiru wyniszczy». ²⁰ Dostrzegł następnie Amalekitów i wygłosił swą przepowiednię, mówiąc: «Amalek jest pierwszym pośród narodów, lecz przeznaczony jest na wieczną zagładę»*. ²¹ Ujrzał Kenitów i wygłosił swoje proroctwo, mówiąc: «Mocne jest twoje mieszkanie i na skale zbudowane twe gniazdo; ²² lecz i ono jest przeznaczone na zgubę, wtedy gdy Aszszur cię weźmie w niewolę». ²³ I głosił dalej swoje pouczenie*, mówiąc: «Biada! Któż się ostoi, kiedy Bóg to uczyni? ²⁴ Przybędą bowiem okręty Kittim*, pognębią Aszszur, pognębią też Eber*, ale i oni przepadną* na zawsze». ²⁵ Wtedy podniósł się Balaam i odszedł do swojej ojczyzny, również i Balak odszedł swoją drogą.
25 ¹ Gdy przebywali w Szittim, zaczął lud uprawiać nierząd z Moabitkami. ² One to nakłaniały lud do brania udziału w ofiarach składanych ich bożkom. Lud spożywał dary ofiarne i oddawał pokłon ich bogom. ³ Izrael przylgnął do Baal-Peora, i gniew Pana zapłonął przeciw niemu. ⁴ I rzekł Pan do Mojżesza: «Zbierz wszystkich [winnych] przywódców ludu i powieś ich dla Pana wprost słońca, a wtedy odwróci się zapalczywość gniewu Pana od Izraela». ⁵ Rozkazał więc Mojżesz sędziom Izraela: «Zabijajcie każdego z waszych ludzi, którzy się przyłączyli do Baal-Peora». ⁶ I oto przybył jeden z Izraelitów i przyprowadził Madianitkę do swoich braci przed oczami Mojżesza i całego zgromadzenia Izraelitów, którzy lamentowali u wejścia do Namiotu Spotkania. ⁷ Ujrzawszy to kapłan Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona, chwycił w rękę włócznię, opuścił zgromadzenie, ⁸ poszedł za Izraelitą do komory namiotu i przebił ich obydwoje, mężczyznę Izraelitę i kobietę - przez jej łono. I ustała plaga wśród Izraelitów. ⁹ Zginęło ich wtedy dwadzieścia cztery tysiące. ¹⁰ Mówił znowu Pan do Mojżesza: ¹¹ «Pinchas, syn Eleazara, syna kapłana Aarona, odwrócił mój gniew od Izraelitów, gdyż zapłonął pośród nich zazdrością. Dlatego nie wytraciłem zupełnie Izraelitów w mojej zazdrości. ¹² Oznajmij więc: Oto Ja zawieram z nim przymierze pokoju. ¹³ Będzie to dla niego i dla jego potomstwa po nim przymierze, które mu zapewni kapłaństwo na wieki, ponieważ okazał się zazdrosnym o swego Boga i dokonał przebłagania w imieniu Izraelitów». ¹⁴ Izraelita, który zginął z Madianitką, nazywał się Zimri, a był synem Salu, księcia jednego z rodów pokolenia Symeona. ¹⁵ Madianitka, którą zabito, nazywała się Kozbi i była córką Sura; ten był znowu głową jednego z pokoleń, czyli rodów madianickich. ¹⁶ Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: ¹⁷ «Jak z wrogiem obchodź się z Madianitami i wyniszcz ich, ¹⁸ gdyż oni wrogo odnosili się do was, oszukując was przez swoje knowania, posługując się Peorem, posługując się córką księcia madianickiego, ich siostrą Kozbi, która została zabita w dzień plagi, jaka spadła ze względu na Peor». ¹⁹ Po tej pladze
26 ¹ rzekł Pan do Mojżesza i Eleazara, syna kapłana Aarona: ² «Dokonajcie obliczenia całej społeczności Izraelitów według rodów, od dwudziestu lat wzwyż, zdolnych do walki». ³ Mojżesz więc i kapłan Eleazar na równinach Moabu, naprzeciw Jerycha nad Jordanem, tak zarządzili: ⁴ «Od dwudziestu lat wzwyż, jak to Pan nakazał Mojżeszowi oraz Izraelitom przy wyjściu z Egiptu [spisze się lud]». Otóż Izraelici, którzy wyszli z ziemi egipskiej, byli następujący: ⁵ Pierworodnym Izraela był Ruben; synami Rubena byli: Henoch, od którego pochodzi ród Henochitów; od Pallu pochodzi ród Palluitów. ⁶ Od Chesrona pochodzi ród Chesronitów; od Karmiego ród Karmitów. ⁷ To są rody Rubenitów. Liczba spisanych wynosiła czterdzieści trzy tysiące siedemset trzydziestu. ⁸ Synowie Pallu: Eliab, ⁹ a synowie Eliaba: Nemuel, Datan i Abiram. Datan i Abiram* byli to właśnie ci, którzy jako przedstawiciele zgromadzenia powstali przeciw Mojżeszowi i Aaronowi ze zgrają Koracha podczas jej buntu przeciw Panu. ¹⁰ Wtedy ziemia rozwarła swoją paszczę i pochłonęła ich i Koracha, podczas gdy zgraja ginęła strawiona przez ogień - dwustu pięćdziesięciu mężów. Tak stali się oni jakby znakiem ostrzegawczym. ¹¹ Synowie jednak Koracha nie zginęli. ¹² Synowie Symeona według swoich rodów: od Nemuela pochodzi ród Nemuelitów; od Jamina ród Jaminitów; od Jakina ród Jakinitów. ¹³ Od Zeracha pochodzi ród Zerachitów; od Saula ród Saulitów. ¹⁴ To są rody Symeonitów: dwadzieścia dwa tysiące dwustu. ¹⁵ Synowie Gada według swoich rodów: od Sefona pochodzi ród Sefonitów, od Chaggiego ród Chaggitów; od Szuniego ród Szunitów. ¹⁶ Od Ozniego pochodzi ród Oznitów; od Eriego ród Eritów. ¹⁷ Od Aroda pochodzi ród Arodytów; od Areliego ród Arelitów. ¹⁸ To są rody Gadytów: według tego jak zostali spisani - czterdzieści tysięcy pięciuset. ¹⁹ Synami Judy byli Er i Onan. Er i Onan umarli w kraju Kanaan. ²⁰ Synowie Judy według swoich rodów: od Szeli pochodzi ród Szelanitów; od Peresa ród Parsytów; od Zeracha ród Zerachitów. ²¹ Synowie Peresa: od Chesrona pochodzi ród Chesronitów; od Chamula ród Chamulitów. ²² To są rody Judy: według tego, jak zostali spisani - siedemdziesiąt sześć tysięcy pięciuset. ²³ Synowie Issachara według swoich rodów: Tola, od którego pochodzi ród Tolaitów; od Puwy pochodzi ród Punitów; ²⁴ od Jaszuba pochodzi ród Jaszubitów; od Szimrona ród Szimronitów. ²⁵ To są rody Issachara: według tego, jak zostali spisani - sześćdziesiąt cztery tysiące trzystu. ²⁶ Synowie Zabulona według swoich rodów: Sered, od którego pochodzi ród Sardytów; od Elona ród Elonitów, a od Jachleela ród Jachleelitów. ²⁷ To są rody Zabulonitów liczące sześćdziesiąt tysięcy pięciuset spisanych. ²⁸ Synowie Józefa według swoich rodów: Manasses i Efraim. ²⁹ Synowie Manassesa byli: Makir, od którego pochodzi ród Makirytów; Makir był ojcem Gileada. Od Gileada pochodzi ród Gileadytów. ³⁰ Synami Gileada byli: Jezer, od którego pochodzi ród Jezerytów; od Cheleka pochodzi ród Chelekitów. ³¹ Dalej Asriel, od którego pochodzi ród Asrielitów; i Sychem, od którego pochodzi ród Sychemitów. ³² Wreszcie Szemida, od którego pochodzi ród Szemidaitów, i Chefer, od którego pochodzi ród Chefrytów. ³³ Selofchad, syn Chefera, nie miał synów, lecz tylko córki. Córkom Selofchada było na imię Machla, Noa, Chogla, Milka i Tirsa. ³⁴ To są rody Manassesa: według tego, jak zostali spisani - pięćdziesiąt dwa tysiące siedmiuset. ³⁵ To są synowie Efraima według swoich rodów: od Szutelacha pochodzi ród Szutlachitów; od Bekera ród Bakrytów, od Tachana ród Tachanitów. ³⁶ A ci są synowie Szutelacha: Eran, od którego pochodzi ród Eranitów. ³⁷ To są rody Efraimitów, razem trzydzieści dwa tysiące pięciuset spisanych. Są to potomkowie Józefa według swoich rodów. ³⁸ Synowie Beniamina według swoich rodów: Bela, od którego pochodzi ród Belaitów; od Aszbela pochodzi ród Aszbelitów; od Achirama ród Achiramitów. ³⁹ Od Szefufama pochodzi ród Szufamitów; od Chufama ród Chufamitów. ⁴⁰ Synami Beli byli Ard i Naaman; [od Arda pochodzi] ród Ardytów, a od Naamana ród Naamitów. ⁴¹ To są potomkowie Beniamina według swoich rodów: według tego, jak zostali spisani - czterdzieści pięć tysięcy sześciuset. ⁴² To są synowie Dana według swoich rodów: od Szuchama pochodzi ród Szuchamitów; to są potomkowie Dana według swoich rodów. ⁴³ Wszystkie rody Szuchamitów - według tego, jak zostały spisane: sześćdziesiąt cztery tysiące czterystu spisanych. ⁴⁴ Synowie Asera według swoich rodów: od Jimny pochodzi ród Jimnaitów; od Jiszwiego ród Jiszwitów; od Berii ród Beriaitów. ⁴⁵ Od synów Berii pochodzą: od Chebera ród Chebrytów; od Malkiela ród Malkielitów. ⁴⁶ Córka Asera nazywała się Sarach. ⁴⁷ To są rody Aserytów według tego, jak zostali spisani - pięćdziesiąt trzy tysiące czterystu. ⁴⁸ Synowie Neftalego według swoich rodów: Jachseel, od którego pochodzi ród Jachseelitów; od Guni ród Gunitów, ⁴⁹ od Jesera pochodzi ród Jisrytów; od Szillema ród Szillemitów. ⁵⁰ To są rody Neftalego: według tego, jak zostali spisani - czterdzieści pięć tysięcy czterystu. ⁵¹ Ogólna zaś liczba wszystkich Izraelitów: według tego, jak zostali spisani - sześćset jeden tysięcy siedemset trzydziestu. ⁵² Następnie tak mówił Pan do Mojżesza: ⁵³ «Pomiędzy nich ma być kraj rozdzielony, według liczby głów, jako dziedzictwo. ⁵⁴ Pokoleniu, które ma więcej ludzi, przypadnie większy dział, a temu, które ma mniej - mniejszy. Każde otrzyma przydział odpowiadający danym spisu. ⁵⁵ Kraj ma być dzielony losem, a dziedzictwo mają otrzymać według liczby imion w rodach. ⁵⁶ Losem ma być rozdzielone dziedzictwo pomiędzy [rody] liczne i mniejsze». ⁵⁷ A oto spis lewitów według ich pokoleń: od Gerszona pochodzi ród Gerszonitów; od Kehata ród Kehatytów; od Merariego ród Merarytów. ⁵⁸ A dalsze rody lewitów to: Libnici, Chebronici, Machlici, Muszyci i Korachici. Kehat był ojcem Amrama. ⁵⁹ Żona Amrama nazywała się Jokebed, a była córką Lewiego, urodzona w Egipcie. Z niej urodzili się Amramowi Aaron i Mojżesz oraz ich siostra Miriam. ⁶⁰ Aaronowi urodzili się Nadab, Abihu, Eleazar oraz Itamar. ⁶¹ Jednak Nadab i Abihu zginęli, gdy nieśli przed Pana inny* ogień w ofierze. ⁶² Było ich wszystkich mężczyzn [w wieku] od jednego miesiąca wzwyż dwadzieścia trzy tysiące. Nie byli jednak spisani wraz z Izraelitami i nie otrzymali działu pośród Izraelitów. ⁶³ To byli ludzie, których spisał Mojżesz i kapłan Eleazar na równinach Moabu w pobliżu Jordanu, naprzeciw Jerycha. ⁶⁴ Pośród nich nie było nikogo z tych, których Mojżesz i Aaron spisali, gdy dokonywali spisu Izraelitów na pustyni Synaj. ⁶⁵ Rzekł im bowiem Pan, że umrą na pustyni i nie zostanie z nich żaden oprócz Kaleba, syna Jefunnego, i Jozuego, syna Nuna.
27 ¹ Następnie przyszły córki Selofchada, syna Chefera, syna Gileada, syna Makira, syna Manassesa, syna Józefa. Nosiły one imiona: Machla, Noa, Chogla, Milka i Tirsa. ² Wystąpiły przed Mojżeszem, kapłanem Eleazarem, przed książętami i całą społecznością u wejścia do Namiotu Spotkania i rzekły: ³ «Ojciec nasz umarł na pustyni, ale nie należał do zgrai tych, którzy się połączyli przeciw Panu, do zgrai Koracha. Umarł za swoje własne grzechy, a nie miał synów. ⁴ Czemuż więc imię naszego ojca, który nie miał syna, ma zniknąć z jego rodu? Daj nam przeto posiadłość pośród braci naszego ojca». ⁵ Mojżesz przedstawił ich sprawę Panu, ⁶ a Pan rzekł do Mojżesza: ⁷ «Córki Selofchada mają słuszność. Daj im bez wahania posiadłość dziedziczną pomiędzy braćmi ich ojca i przekaż im jego dziedzictwo. ⁸ Izraelitom zaś wydaj następujące polecenie: Gdy umrze mąż nie zostawiając syna, wtedy jego dziedzictwo przeniesiecie na jego córkę. ⁹ Jeśliby nie miał nawet córki, wtedy oddacie dziedzictwo jego braciom. ¹⁰ Gdyby i braci nie miał, wtedy oddacie dziedzictwo braciom jego ojca. ¹¹ Jeżeli jego ojciec nie ma braci, wtedy jego dziedzictwo oddacie najbliższemu krewnemu w jego rodzie, i on je weźmie w posiadanie. Takie będzie prawo wśród Izraelitów, jak to Pan nakazał Mojżeszowi». ¹² Potem Pan rzekł do Mojżesza: «Wejdź na tę górę z łańcucha Abarim i popatrz na kraj, który daję Izraelitom. ¹³ Gdy go zobaczysz, zostaniesz przyłączony do swoich przodków, podobnie jak twój brat Aaron*, ¹⁴ za to, żeście się sprzeciwili mojemu rozkazowi na pustyni Sin, gdy społeczność się zbuntowała, a trzeba było objawić przed nią moją świętość przez [danie im] wody». To są wody Meriba obok Kadesz na pustyni Sin. ¹⁵ Rzekł więc Mojżesz do Pana: ¹⁶ «O Panie, od którego zależy życie wszystkich istot*, wyznacz do kierowania społecznością męża, ¹⁷ który by na jej czele wychodził i wracał, wyprowadzał ich i przyprowadzał, by społeczność Pana nie była jak stado bez pasterza». ¹⁸ Pan odpowiedział Mojżeszowi: «Weź Jozuego, syna Nuna, męża, w którym prawdziwie mieszka Duch, i włóż na niego swoje ręce. ¹⁹ Następnie przywiedź go przed kapłana Eleazara i przed całą społeczność i ustanów go w ich obecności wodzem. ²⁰ Przenieś na niego część twojej godności, by cała społeczność Izraelitów była mu posłuszna. ²¹ Winien się jednak stawić przed kapłanem Eleazarem, a ten będzie za niego pytał Pana przez losy urim. Tylko na jego rozkaz winni wyruszać i na jego rozkaz wracać, zarówno on, jak i wszyscy Izraelici i cała społeczność». ²² Mojżesz wykonał wszystko, co mu nakazał Pan. Wezwał Jozuego i stawił go przed kapłanem Eleazarem i przed całym zgromadzeniem. ²³ Następnie włożył na niego ręce i ustanowił go wodzem - stosownie do woli Pana oznajmionej przez Mojżesza.
28 ¹ Pan mówił tak do Mojżesza: ² «Oznajmij Izraelitom następujące rozporządzenie: Czuwajcie nad tym, by składać Mi w określonym czasie dary ofiarne, moje pokarmy jako ofiary spalane, na miłą woń dla Mnie. ³ Oznajmij im: Ofiary spalane, które winniście składać Panu, są następujące: dwa roczne jagnięta bez skazy codziennie na nieustanną ofiarę całopalną. ⁴ Jedno jagnię ma być złożone na całopalenie rano, a drugie wieczorem. ⁵ Do tego jako ofiara z pokarmów dziesiąta część efy najczystszej mąki zaprawionej oliwą według miary jednej czwartej hinu oliwy wyciśniętej z oliwek. ⁶ To jest ustawiczne całopalenie, które już na górze Synaj składano Panu jako miłą woń ofiary spalanej. ⁷ Do tego jako ofiara z płynów <wino>, w ilości jednej czwartej hinu na każde jagnię. Sycera ma być wylana dla Pana w obrębie świątyni. ⁸ Drugie jagnię winieneś ofiarować o zmierzchu. Złóż w ofierze z tymi samymi ofiarami z pokarmów, podobnie jak rano, należącą do nich ofiarę z płynów jako miłą woń ofiary spalanej dla Pana. ⁹ W dzień szabatu winniście złożyć w ofierze dwa jagnięta roczne bez skazy z dwiema dziesiątymi efy najczystszej mąki zaprawionej oliwą, jako ofiarę z pokarmów, i należącą do tego ofiarę z płynów. ¹⁰ To jest ofiara całopalna sobotnia na każdy szabat, oprócz całopalenia ustawicznego i ofiary z płynów. ¹¹ Każdego pierwszego dnia waszego miesiąca macie złożyć Panu na całopalenie: dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagniąt bez skazy. ¹² Do każdego cielca dodacie trzy dziesiąte [efy] najczystszej mąki zaprawionej oliwą jako ofiarę z pokarmów i do barana - dwie dziesiąte [efy] najczystszej mąki zaprawionej oliwą na ofiarę z pokarmów; ¹³ dalej, do każdego jagnięcia jako ofiarę z pokarmów jedną dziesiątą [efy] najczystszej mąki zaprawionej oliwą; wszystko jako ofiarę całopalną, jako miłą woń dla Pana. ¹⁴ Przynależną ofiarą z płynów będzie pół hinu wina na cielca, jedna trzecia - na barana i jedna czwarta - na jagnię. To jest ofiara podczas nowiu księżyca, którą co miesiąc przez wszystkie miesiące roku macie składać. ¹⁵ Wreszcie, poza stałą ofiarą całopalną i należącą do niej ofiarą z płynów, winien być złożony Panu w ofierze kozioł jako ofiara przebłagalna. ¹⁶ W czternastym dniu pierwszego miesiąca jest Pascha Pana. ¹⁷ Piętnastego zaś dnia tegoż miesiąca jest święto, i odtąd przez siedem dni można jeść tylko przaśny chleb. ¹⁸ W dniu pierwszym będzie zwołanie święte, i nie wolno wykonywać żadnej pracy. ¹⁹ Jako ofiarę spalaną, jako całopalenie dla Pana, winniście wtedy złożyć dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagniąt, a wszystkie one mają być bez skazy. ²⁰ Należąca do tego ofiara z pokarmów ma się składać z najczystszej mąki zaprawionej oliwą: trzy dziesiąte [efy] na każdego cielca, dwie dziesiąte na jednego barana, ²¹ a jedna dziesiąta na każde z siedmiu jagniąt. ²² Wreszcie jeden kozioł na ofiarę przebłagalną, by dokonać za was przebłagania. ²³ Wszystko to ma być złożone oprócz porannego całopalenia, które jest ustawicznym całopaleniem. ²⁴ Takie ofiary macie składać codziennie przez siedem dni jako pokarm, jako ofiary spalane, jako miłą woń dla Pana: winny być składane oprócz codziennej ofiary całopalenia i należącej do niej ofiary z płynów. ²⁵ Dzień siódmy będzie znowu dniem świętego zwołania, i wtedy żadnej pracy wykonywać nie będziecie. ²⁶ Także w dniu pierwocin, gdy składacie Panu ofiarę z nowego zboża w Święto Tygodni, ma być dla was zwołanie święte; wtedy nie będziecie wykonywać żadnej pracy. ²⁷ Złóżcie wtedy na ofiarę całopalną jako miłą woń dla Pana dwa młode cielce, barana i siedem jednorocznych jagniąt, ²⁸ do tego odpowiednią ofiarę z pokarmów: najczystszą mąkę zaprawioną oliwą - mianowicie trzy dziesiąte [efy] na jednego cielca, ²⁹ dwie dziesiąte na barana i po jednej dziesiątej na każde z siedmiu jagniąt. ³⁰ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, by dokonać za was przebłagania. ³¹ To wszystko macie złożyć w ofierze oprócz codziennego całopalenia i należącej do niego ofiary z pokarmów <będą dla was bez skazy> wraz z płynnymi ich ofiarami.
29 ¹ W pierwszym dniu siódmego miesiąca będziecie mieć zwołanie święte; wtedy nie wolno wykonywać żadnej pracy. Będzie to dla was dzień trąbienia. ² Złożycie wtedy na ofiarę całopalną, jako miłą woń dla Pana, jednego młodego cielca, barana i siedem jagniąt jednorocznych bez skazy, ³ do tego odpowiednią ofiarę z pokarmów: najczystszą mąkę zaprawioną oliwą, a mianowicie trzy dziesiąte [efy] na jednego cielca, dwie dziesiąte na barana i ⁴ jedną dziesiątą na każde jagnię. ⁵ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, by dokonać za was przebłagania. ⁶ A to ma być oprócz ofiary całopalnej na nowiu łącznie z ofiarą z pokarmów i oprócz stałej ofiary całopalnej z należącymi do niej ofiarami z pokarmów i płynów według przepisu, jako miła woń ofiar spalanych dla Pana. ⁷ Również dziesiątego dnia tegoż siódmego miesiąca będziecie mieć zwołanie święte i post; nie wolno też wykonywać żadnej pracy. ⁸ Na ofiarę całopalną macie złożyć, jako miłą woń dla Pana, młodego cielca, barana i siedem jednorocznych jagniąt; wszystkie one będą bez skazy. ⁹ Następnie należącą do tego ofiarę z pokarmów: najczystszą mąkę zaprawioną oliwą, a mianowicie trzy dziesiąte [efy] na cielca, dwie dziesiąte na barana ¹⁰ i po jednej dziesiątej na każde z siedmiu jagniąt. ¹¹ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ofiary przebłagalnej z powodu [Dnia] Przebłagania i ustawicznej ofiary całopalnej oraz należących do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. ¹² Piętnastego dnia siódmego miesiąca będziecie mieli zwołanie święte; nie wolno wtedy wykonywać żadnej pracy, lecz przez siedem dni macie obchodzić święto Pańskie. ¹³ Na ofiarę całopalną, ofiarę spalaną, jako miłą woń dla Pana, złożycie trzynaście młodych cielców, dwa barany i czternaście jednorocznych jagniąt bez skazy. ¹⁴ Do tego odpowiednią ofiarę z pokarmów: najczystszą mąkę, zaprawioną oliwą, a mianowicie: trzy dziesiąte [efy] na każdego z poszczególnych cielców; dwie dziesiąte na każdego z dwóch baranów; ¹⁵ i po jednej dziesiątej na każde z czternastu jagniąt; ¹⁶ ponadto kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz zwykłych ofiar całopalnych z należącymi do nich ofiarami z pokarmów i płynów. ¹⁷ Drugiego dnia: dwanaście młodych cielców, dwa barany i czternaście jagniąt jednorocznych bez skazy, ¹⁸ do tego należącą ofiarę z pokarmów i ofiary płynne [dołączone do ofiar] z wołów, baranów i jagniąt, stosownie do ich liczby - według przepisów. ¹⁹ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należących do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. ²⁰ Trzeciego dnia: jedenaście młodych cielców, dwa barany i czternaście jednorocznych jagniąt bez skazy, ²¹ do tego należącą ofiarę z pokarmów i ofiary płynne [dołączone do ofiar] z cielców, baranów i jagniąt, stosownie do ich liczby - według przepisów. ²² Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ustawicznej ofiary i należących do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. ²³ Czwartego dnia: dziesięć młodych cielców, dwa barany i czternaście jednorocznych jagniąt bez skazy, ²⁴ do tego należącą ofiarę z pokarmów i ofiary płynne [dołączone do ofiar] z cielców, baranów i jagniąt, stosownie do ich liczby - według przepisów. ²⁵ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należących do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. ²⁶ Piątego dnia: dziewięć młodych cielców, dwa barany i czternaście jednorocznych jagniąt bez skazy, ²⁷ do tego należącą ofiarę z pokarmów i ofiary płynne [dołączone do ofiar] z cielców, baranów i jagniąt, stosownie do ich liczby - według przepisów. ²⁸ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należących do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. ²⁹ Szóstego dnia: osiem młodych cielców, dwa barany i czternaście jednorocznych jagniąt bez skazy, ³⁰ do tego należącą ofiarę z pokarmów i ofiary płynne [dołączone do ofiar] z cielców, baranów i jagniąt, stosownie do ich liczby - według przepisów. ³¹ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i dołączonych do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. ³² Siódmego dnia: siedem młodych cielców, dwa barany i czternaście jednorocznych jagniąt bez skazy, ³³ do tego należącą ofiarę z pokarmów i ofiary płynne [dołączone do ofiar] z cielców, baranów i jagniąt, stosownie do ich liczby - według przepisów. ³⁴ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należących do nich: ofiary z pokarmów i ofiar płynnych. ³⁵ Ósmego dnia będzie dla was zebranie świąteczne i nie możecie wykonywać żadnej pracy. ³⁶ Na ofiarę całopalną, ofiarę spalaną, jako miłą woń dla Pana złożycie: jednego cielca, jednego barana i siedem jednorocznych jagniąt bez skazy, ³⁷ do tego należącą ofiarę z pokarmów i ofiary płynne [dołączone do ofiar] z cielców, baranów i jagniąt, stosownie do ich liczby - według przepisów. ³⁸ Wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną, oprócz ustawicznej ofiary całopalnej i należących do nich: ofiary z pokarmów i ofiary płynnej. ³⁹ To macie czynić dla Pana w czasie waszych świąt, niezależnie od tego, co ofiarujecie na mocy waszych ślubów, lub jako wasze dobrowolne dary na ofiary całopalne, ofiary z pokarmów, płynów oraz ofiary biesiadne».
30 ¹ Mojżesz mówił do Izraelitów zgodnie z tym wszystkim, co mu Pan nakazał. ² Mówił więc Mojżesz do wodzów pokoleń izraelskich te słowa: «Oto, co nakazuje Pan: ³ Jeśli mężczyzna złoży ślub Panu albo zobowiąże się do czego przysięgą, nie może łamać swego słowa, ale winien wypełnić dokładnie to, co wyrzekł swymi ustami. ⁴ Gdy kobieta złoży ślub Panu lub podejmie jakie zobowiązanie, to w wypadku gdy jest jeszcze młoda i mieszka w domu swego ojca, ⁵ a ojciec wie o jej ślubie czy zobowiązaniu, które uczyniła, i nie sprzeciwia się, wówczas ślub, jakikolwiek by był, i zobowiązanie będą ważne. ⁶ Jeżeli jednak ojciec sprzeciwi się, i to w dniu, w którym się dowiedział, wtedy stają się nieważne wszystkie śluby i zobowiązania, które uczyniła. Pan nie poczyta jej tego za winę, ojciec bowiem okazał swój sprzeciw. ⁷ Gdy jednak wyjdzie za mąż, a jest jeszcze związana ślubem czy nieopatrzną obietnicą swych warg, którą się związała, ⁸ wtedy ślub i zobowiązanie będą ważne, o ile mąż powiadomiony o tym nie okaże sprzeciwu w dniu, kiedy się dowiedział. ⁹ Jeżeli jednak mąż wtedy, gdy się dowie, okaże sprzeciw, wówczas unieważnia ślub ją wiążący i nieopatrzną obietnicę jej warg, którą się związała. Pan jednak nie poczyta jej tego za winę. ¹⁰ Ślub i wszelkie zobowiązania wdowy albo kobiety, która otrzymała list rozwodowy, pozostają ważne. ¹¹ Gdy jednak w domu swego męża złożyła ślub lub uczyniła jakie zobowiązanie, ¹² a mąż, dowiedziawszy się o tym, milczał i nie okazał sprzeciwu, wtedy ślub jej i podjęte zobowiązania będą ważne. ¹³ Jeżeli jednak mąż, dowiedziawszy się o tym, od razu unieważnił je, wtedy śluby i zobowiązania wyrażone słowami stają się nieważne. Jest jednak ona bez winy przed Panem, jej śluby bowiem mąż unieważnił. ¹⁴ Mąż może unieważnić lub potwierdzić wszelkie śluby i przysięgi żony. ¹⁵ Jeśli jednak mąż milczy aż do następnego dnia, tym samym wyraża zgodę na śluby i zobowiązania, jakie uczyniła. Wyraził swą zgodę, ponieważ milczał w dniu, w którym się dowiedział. ¹⁶ Gdyby unieważnił je po upływie dłuższego czasu od dowiedzenia się, wówczas na niego spadnie cały ciężar winy». ¹⁷ Oto są prawa, które podał Pan Mojżeszowi, [dotyczące spraw] pomiędzy mężem a żoną, pomiędzy ojcem a jego córką, która jeszcze jako młoda dziewczyna przebywa w domu swego ojca.
31 ¹ Rzekł Pan do Mojżesza: ² «Pomścij Izraelitów na Madianitach. Potem zostaniesz przyłączony do twoich przodków*». ³ Rzekł więc Mojżesz do ludu: «Przygotujcie spośród siebie mężów na wyprawę wojenną przeciw Madianitom; mają im wymierzyć pomstę Pana. ⁴ Poślijcie na wyprawę wojenną po tysiącu ludzi z każdego pokolenia izraelskiego». ⁵ I zostało wybranych po tysiącu z każdego pokolenia, czyli dwanaście tysięcy zdolnych do walki. ⁶ Mojżesz posłał po tysiącu ludzi z każdego pokolenia na wojnę. Razem z nimi [wysłał] Pinchasa, syna kapłana Eleazara, i przedmioty święte* oraz trąby sygnałowe. ⁷ Według rozkazu, jaki otrzymał Mojżesz od Pana, wyruszyli przeciw Madianitom i pozabijali wszystkich mężczyzn. ⁸ Zabili również królów madianickich. Oprócz tych, którzy zginęli [w walce]: Ewi, Rekem, Sur, Chur i Reba - razem pięciu królów madianickich. Mieczem zabili również Balaama*, syna Beora. ⁹ Następnie uprowadzili w niewolę kobiety i dzieci madianickie oraz zagarnęli jako łup wszystko ich bydło, stada i cały majątek. ¹⁰ Spalili wszystkie miasta, które tamci zamieszkiwali, i wszystkie obozowiska namiotów. ¹¹ Zabrawszy następnie całą zdobycz, cały łup złożony z ludzi i zwierząt, ¹² przyprowadzili jeńców, zdobycz i łup do Mojżesza, kapłana Eleazara i całej społeczności Izraelitów, do obozu, który się znajdował na równinach Moabu, położonych nad Jordanem naprzeciw Jerycha. ¹³ Mojżesz, kapłan Eleazar i wszyscy książęta społeczności wyszli z obozu naprzeciw nich. ¹⁴ I rozgniewał się Mojżesz na dowódców wojska, na tysiączników i setników, którzy wracali z wyprawy wojennej. ¹⁵ Rzekł do nich: «Jakże mogliście zostawić przy życiu wszystkie kobiety? ¹⁶ One to za radą Balaama* spowodowały, że Izraelici ze względu na Peora dopuścili się niewierności wobec Pana. Sprowadziło to plagę na społeczność Pana. ¹⁷ Zabijecie więc spośród dzieci wszystkich chłopców, a spośród kobiet te, które już obcowały z mężczyzną. ¹⁸ Jedynie wszystkie dziewczęta, które jeszcze nie obcowały z mężczyzną, zostawicie dla siebie przy życiu*. ¹⁹ Musicie jednak pozostać przez siedem dni poza obozem. Każdy z was, który kogoś zabił, każdy, który się dotknął zabitego, musi się oczyścić dnia trzeciego i siódmego, zarówno on, jak i jego jeńcy. ²⁰ Również odzienie, wszystkie przedmioty ze skóry, to co jest sporządzone z sierści koziej i wszystkie przedmioty z drzewa muszą być oczyszczone». ²¹ Kapłan Eleazar powiedział jeszcze do wojowników, którzy z nim razem odbyli wyprawę: «Taki jest nakaz prawa, który Pan dał Mojżeszowi: ²² złoto, srebro, miedź, żelazo, cynę, ołów ²³ i w ogóle wszystko, czego ogień nie zniszczy, przeprowadźcie przez ogień, aby stało się czyste; ale tylko woda oczyszczenia* usunie nieczystość. Czego zaś nie można kłaść do ognia, przeprowadźcie przez wodę. ²⁴ Siódmego dnia wypierzcie swoje odzienie; wtedy staniecie się czyści i będziecie mogli znowu wejść do obozu». ²⁵ Potem tak mówił Pan do Mojżesza: ²⁶ «Policz wraz z kapłanem Eleazarem i głowami rodów społeczności to, co z ludzi i bydła zostało przyprowadzone jako zdobycz. ²⁷ Podziel zdobycz na połowę pomiędzy tych, którzy brali udział w wyprawie, i pomiędzy całą społeczność. ²⁸ Winieneś jednak od wojowników, którzy wyruszyli na wyprawę, wziąć jako dar dla Pana jedną sztukę na pięćset - zarówno z ludzi, jak też z wołów, osłów i owiec. ²⁹ Z połowy należącej do nich weźmiesz, a dasz kapłanowi Eleazarowi jako ofiarę dla Pana. ³⁰ Z połowy [należnej reszcie] Izraelitów weźmiesz pięćdziesiątą część, tak ludzi, jak też wołów, osłów i owiec, słowem ze wszystkiego bydła, i dasz to lewitom, którzy pełnią służbę w przybytku Pana». ³¹ Mojżesz i kapłan Eleazar wykonali wszystko, co im Pan nakazał. ³² Zdobycz, którą wojownicy wzięli jako łup, składała się z sześciuset siedemdziesięciu pięciu tysięcy owiec, ³³ siedemdziesięciu dwóch tysięcy wołów, ³⁴ sześćdziesięciu i jednego tysiąca osłów, ³⁵ a osób, czyli dziewcząt, które jeszcze nie obcowały z mężczyzną, było razem trzydzieści dwa tysiące. ³⁶ Połowa przypadająca w udziale tym, którzy brali udział w wyprawie wojennej, wynosiła: trzysta trzydzieści siedem tysięcy pięćset owiec. ³⁷ Z tego oddali Panu sześćset siedemdziesiąt pięć sztuk; ³⁸ trzydzieści sześć tysięcy wołów - z czego oddali Panu siedemdziesiąt dwie sztuki; ³⁹ trzydzieści tysięcy pięćset osłów, z czego oddali Panu sześćdziesiąt i jedną sztukę. ⁴⁰ Wreszcie szesnaście tysięcy osób, z czego oddali Panu trzydzieści dwie osoby. ⁴¹ I oddał Mojżesz kapłanowi Eleazarowi dary przeznaczone na ofiarę dla Pana, stosownie do rozkazu, jaki Pan dał Mojżeszowi, ⁴² z połowy [należnej pozostałym] Izraelitom, którą Mojżesz oddzielił od części przypadającej wojownikom. ⁴³ A w połowie należnej reszcie Izraela było trzysta trzydzieści siedem tysięcy pięćset owiec, ⁴⁴ trzydzieści sześć tysięcy wołów, ⁴⁵ trzydzieści tysięcy pięćset osłów ⁴⁶ i szesnaście tysięcy osób. ⁴⁷ Z tej części należnej Izraelitom wziął Mojżesz jedną pięćdziesiątą tak z ludzi, jak i z bydła, i dał lewitom, którzy strzegą przybytku Pana - stosownie do nakazu, jaki odebrał Mojżesz od Pana. ⁴⁸ Wtedy przystąpili do Mojżesza dowódcy oddziałów wojska, tysiącznicy i setnicy, ⁴⁹ i rzekli do Mojżesza: «Słudzy twoi dokonali przeglądu wszystkich poddanych sobie wojowników i okazało się, że żaden z nich nie zginął. ⁵⁰ Dlatego przynieśliśmy w ofierze dla Pana wszystkie znalezione przedmioty ze złota: nagolennice, naramienniki, pierścienie, kolczyki i naszyjniki, aby dokonano nad nami wobec Pana obrzędu przebłagania». ⁵¹ Wzięli więc Mojżesz i kapłan Eleazar złoto i wszystkie kosztowne przedmioty. ⁵² Złota zaś oddanego przez tysiączników i setników na ofiarę dla Pana było szesnaście tysięcy siedemset pięćdziesiąt syklów. ⁵³ Każdy ze zwykłych wojowników posiadał jeszcze swój własny łup. ⁵⁴ Mojżesz więc i kapłan Eleazar wzięli złoto od tysiączników i setników i zanieśli do Namiotu Spotkania jako pamiątkowy dar Izraelitów dla Pana.
32 ¹ Rubenici i Gadyci posiadali liczne i bardzo duże stada. Gdy ujrzeli krainę Jezer i Gilead, uznali, że ta okolica nadaje się bardzo do hodowli bydła. ² Podeszli więc i tak mówili do Mojżesza, kapłana Eleazara i książąt społeczności: ³ «Atarot, Dibon, Jazer i Nimra, Cheszbon, Eleale, Sibma*, Nebo i Beon, ⁴ kraj, który Pan poddał społeczności Izraela, nadaje się szczególnie do hodowli bydła, a twoi słudzy posiadają [wiele] bydła». ⁵ Potem mówili dalej: «Jeśli darzysz nas życzliwością, oddaj tę krainę w posiadanie sługom swoim. Nie prowadź nas przez Jordan!» ⁶ Mojżesz odpowiedział Gadytom i Rubenitom: «Jakże to? Wasi bracia ruszą do walki, a wy chcecie tu spokojnie pozostać? ⁷ Czemu odbieracie Izraelitom odwagę wejścia do kraju, który im dał Pan? ⁸ Tak postępowali już przodkowie wasi, gdy ich z Kadesz-Barnea wysłałem celem zbadania kraju. ⁹ Dotarli aż do doliny Eszkol i zbadali kraj, potem jednak odebrali Izraelitom odwagę do tego stopnia, że już nie chcieli iść do kraju, który im Pan przyobiecał. ¹⁰ Tego dnia zapłonął Pan gniewem i przysiągł: ¹¹ Mężowie, którzy wyszli z Egiptu w wieku od dwudziestu lat wzwyż, nie zobaczą kraju, który poprzysiągłem dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi; nie okazali mi bowiem pełnego posłuszeństwa; ¹² oprócz Kaleba, syna Jefunnego Kenizyty, i Jozuego, syna Nuna, którzy okazali Panu pełne posłuszeństwo. ¹³ Wtedy rozgniewał się Pan na Izraela i sprawił, że błąkał się on po pustyni przez czterdzieści lat, póki nie wymarło pokolenie, które uczyniło to, co jest złe w oczach Pana. ¹⁴ A teraz stanęliście zamiast przodków waszych jako grzeszne potomstwo, by spotęgować gniew Pana przeciw Izraelowi. ¹⁵ Gdy Mu się znowu sprzeciwicie, pozostawi was dalej na pustyni, i wy będziecie winni zguby całego ludu». ¹⁶ Oni zaś przybliżyli się do niego i rzekli: «Tu zbudujemy zagrody dla naszych stad i osiedla dla naszych rodzin. ¹⁷ My jednak sami chcemy iść spiesznie na czele Izraelitów, póki ich nie wprowadzimy na miejsce zamieszkania. Tymczasem rodziny nasze pozostaną zabezpieczone w umocnionych miastach ze względu na mieszkańców kraju. ¹⁸ Nie powrócimy jednak do swoich rodzin tak długo, póki każdy z Izraelitów nie otrzyma swego dziedzictwa. ¹⁹ A my nie weźmiemy żadnego dziedzictwa z tamtej strony Jordanu i dalej, gdyż nasze posiadłości znajdują się tu, na wschód od Jordanu». ²⁰ Mojżesz odpowiedział im: «Gdy postąpicie tak, jak powiedzieliście, gdy będziecie wobec Pana gotowi do walki ²¹ i gdy wszyscy spośród was zdolni do walki przejdą Jordan w obecności Pana, aż On wypędzi przed sobą wszystkich nieprzyjaciół swoich, ²² i gdy wówczas dopiero powrócicie, kiedy cały kraj będzie poddany Panu - wypełnicie swój obowiązek względem Pana i Izraela, kraj ten będzie waszą własnością wobec Pana. ²³ Gdybyście jednak nie wykonali tego, zgrzeszycie wobec Pana i wiedzcie, że grzech wasz dosięgnie was. ²⁴ Budujcie więc miasta dla rodzin waszych i zagrody dla trzód, ale spełnijcie również to, coście przyrzekli swymi ustami». ²⁵ Gadyci i Rubenici oświadczyli Mojżeszowi: «Słudzy twoi spełnią to, co nasz pan nakazał: ²⁶ Nasze dzieci, żony, nasze trzody i całe bydło pozostaną tu w miastach Gileadu. ²⁷ Słudzy twoi jednak, wszyscy zdolni do walki, pociągną w obecności Pana na wojnę, jakeś to ty, nasz panie, powiedział». ²⁸ Wydał więc Mojżesz rozporządzenie kapłanowi Eleazarowi, Jozuemu, synowi Nuna, i głowom rodów pokoleń izraelskich. ²⁹ Rzekł do nich Mojżesz: «Gdy wszyscy Gadyci i Rubenici zdolni do walki ruszą z wami w obecności Pana przez Jordan na wojnę, i ziemia zostanie przez was podbita, dajcie im w posiadanie krainę Gilead. ³⁰ Jeśliby jednak wojownicy nie ruszyli z wami, otrzymają posiadłość pomiędzy wami w ziemi Kanaan». ³¹ Gadyci i Rubenici odrzekli na to: «Uczynimy tak, jak Pan przykazał sługom twoim. ³² My, wojownicy, ruszymy w obecności Pana do ziemi Kanaan, a posiadłości nasze zostaną wtedy z tej strony Jordanu». ³³ Dał więc Mojżesz Gadytom, Rubenitom i połowie pokolenia Manassesa, syna Józefa, królestwo Sichona, króla Amorytów, oraz królestwo Oga, króla Baszanu, ziemię i miasta z ich okręgami, jak również miasta okoliczne kraju. ³⁴ Odbudowali więc Gadyci Dibon, Atarot i Aroer, ³⁵ następnie Atrot-Szofan, Jazer i Jogboha, ³⁶ Bet-Nimra i Bet-Haran, miasta obronne, a także zagrody dla trzód. ³⁷ Rubenici odbudowali Cheszbon, Eleale i Kiriataim, ³⁸ następnie Nebo, Baal-Meon <ze zmianą nazwy> oraz Sibma, i nadali nazwy miastom, które odbudowali. ³⁹ Potomkowie Makira, potomkowie Manassesa, ruszyli do Gileadu, zdobyli go i wypędzili Amorytów, którzy tam mieszkali. ⁴⁰ Oddał więc Mojżesz Gilead Makirowi, potomkowi Manassesa, on zaś tam się osiedlił. ⁴¹ Również Jair, potomek Manassesa, wyruszył i zajął wsie [Amorytów], i nazwał je Osiedlami Jaira*. ⁴² W końcu wyruszył Nobach. Zdobył Kenat z przynależnymi doń miastami i nazwał je swoim własnym imieniem - Nobach.
33 ¹ Oto miejsca postoju Izraelitów, którzy swoimi oddziałami wojskowymi wyszli z Egiptu pod wodzą Mojżesza i Aarona. ² Mojżesz zapisywał na rozkaz Pana miejsca, skąd rozpoczynał się dalszy ciąg pochodu. Takie to są owe miejsca postojów, z których ruszali dalej. ³ * W pierwszym miesiącu wyruszyli z Ramses. Był to piętnasty dzień pierwszego miesiąca, nazajutrz po Święcie Paschy, gdy Izraelici wyszli z podniesioną ręką na oczach wszystkich Egipcjan. ⁴ A Egipcjanie w tym czasie grzebali wszystkich swoich pierworodnych, zabitych przez Pana. Pan dokonał sądu również nad ich bogami*. ⁵ Ruszyli więc Izraelici z Ramses i rozbili obóz w Sukkot. ⁶ Z Sukkot ruszyli dalej i rozbili obóz w Etam, które jest położone na skraju pustyni. ⁷ Następnie ruszyli z Etam i skierowali się do Pi-Hachirot położonego obok Baal-Sefon i rozbili obóz przed Migdol. ⁸ Wyruszyli spod Pi-Hachirot, przeszli przez środek morza ku pustyni i po trzech dniach drogi przez pustynię rozbili obóz w Mara. ⁹ Wyruszyli z Mara, przybyli do Elim. W Elim, gdzie było dwanaście źródeł wody i siedemdziesiąt palm, rozbili obóz. ¹⁰ Wyruszywszy z Elim, rozbili obóz nad Morzem Czerwonym. ¹¹ Od Morza Czerwonego wyruszyli i rozbili obóz na pustyni Sin*. ¹² Wyruszyli z pustyni Sin i rozbili obóz w Dofka. ¹³ Wyruszyli z Dofka i rozbili obóz w Alusz. ¹⁴ Wyruszyli z Alusz i rozbili obóz w Refidim. Tam zabrakło ludowi wody do picia. ¹⁵ Wyruszyli z Refidim i rozbili obóz na pustyni Synaj. ¹⁶ Wyruszyli z pustyni Synaj i rozbili obóz w Kibrot-Hattaawa. ¹⁷ Wyruszyli z Kibrot-Hattaawa i rozbili obóz w Chaserot. ¹⁸ Wyruszyli z Chaserot i rozbili obóz w Ritma. ¹⁹ Wyruszyli z Ritma i rozbili obóz w Rimmon-Peres. ²⁰ Wyruszyli z Rimmon-Peres i rozbili obóz w Libnie. ²¹ Wyruszyli z Libny i rozbili obóz w Rissa. ²² Wyruszyli z Rissa i rozbili obóz w Kehelata. ²³ Wyruszyli z Kehelata i rozbili obóz na górze Szafer. ²⁴ Wyruszyli od góry Szafer i rozbili obóz w Charada. ²⁵ Wyruszyli z Charada i rozbili obóz w Makelot. ²⁶ Wyruszyli z Makelot i rozbili obóz w Tachat. ²⁷ Wyruszyli z Tachat i rozbili obóz w Terach. ²⁸ Wyruszyli z Terach i rozbili obóz w Mitka. ²⁹ Wyruszyli z Mitka i rozbili obóz w Chaszmona. ³⁰ Wyruszyli z Chaszmona i rozbili obóz w Moserot. ³¹ Wyruszyli z Moserot i rozbili obóz w Bene-Jaakan. ³² Wyruszyli z Bene-Jaakan i rozbili obóz w Chor-Haggidgad. ³³ Wyruszyli z Chor-Haggidgad i rozbili obóz w Jotbata. ³⁴ Wyruszyli z Jotbata i rozbili obóz w Abrona. ³⁵ Wyruszyli z Abrona i rozbili obóz w Esjon-Geber. ³⁶ Wyruszyli z Esjon-Geber i rozbili obóz na pustyni Sin, czyli w Kadesz. ³⁷ Wyruszyli z Kadesz i rozbili obóz na górze Hor, na granicy ziemi Edomu. ³⁸ Stosownie do rozkazu Pana wstąpił kapłan Aaron na górę Hor i umarł tam w czterdziestym roku po wyjściu Izraelitów z ziemi egipskiej, pierwszego dnia piątego miesiąca. ³⁹ Aaron liczył wówczas, gdy umarł na górze Hor, sto dwadzieścia trzy lata. ⁴⁰ Król Aradu, położonego na południe od ziemi Kanaan, Kananejczyk, dowiedział się, że Izraelici nadciągają. ⁴¹ Wyruszyli oni z góry Hor i rozbili obóz w Salmona. ⁴² Wyruszyli z Salmona i rozbili obóz w Punon. ⁴³ Wyruszyli z Punon i rozbili obóz w Obot. ⁴⁴ Wyruszyli następnie z Obot i rozbili obóz w Ijje-Haabarim, na granicy Moabu. ⁴⁵ Wyruszyli z Ijjim i rozbili obóz w Dibon-Gad. ⁴⁶ Wyruszyli z Dibon-Gad i rozbili obóz w Almon-Diblataim. ⁴⁷ Wyruszyli z Almon-Diblataim i rozbili obóz na górach Abarim, naprzeciw Nebo. ⁴⁸ Wyruszyli z gór Abarim i rozbili obóz na równinach Moabu nad Jordanem, naprzeciw Jerycha. ⁴⁹ Obozowali na równinach Moabu na Jordanem między Bet-Hajeszimot i Abel-Szittim. ⁵⁰ Tak mówił Pan do Mojżesza na równinach Moabu, naprzeciw Jerycha: ⁵¹ «To powiedz Izraelitom: Gdy przejdziecie przez Jordan do ziemi Kanaan, ⁵² macie wypędzić wszystkich mieszkańców kraju przed sobą. Zniszczycie wszystkie wyobrażenia bogów, podobnie wszystkie posągi ulane z metalu, a wszystkie wyżyny spustoszycie. ⁵³ Weźmiecie następnie kraj w posiadanie i będziecie w nim mieszkali, albowiem Ja dałem wam tę ziemię w posiadanie. ⁵⁴ Podzielicie losem ziemię jako dziedzictwo dla poszczególnych pokoleń. Temu, które ma więcej ludzi, dacie większe dziedzictwo, a temu, które ma mniej - mniejsze. Co komu losem przypadnie, to będzie do niego należało. Macie im według pokoleń przydzielić posiadłość. ⁵⁵ Jeśli jednak mieszkańców kraju nie wypędzicie przed sobą, będą ci, którzy pozostaną, jakby cierniami dla waszych oczu i kolcami dla waszych boków; oni to będą was uciskać w kraju, gdzie zamieszkacie. ⁵⁶ Wtedy uczynię wam to, co im zamierzałem uczynić».
34 ¹ Mówił dalej Pan do Mojżesza: ² «Daj Izraelitom następujący rozkaz: Gdy przyjdziecie do ziemi Kanaan, wtedy obszarem, który wam przypadnie jako dziedzictwo, będzie ziemia Kanaan w swoich granicach. ³ Południowa jej strona ciągnąć się będzie dla was od pustyni Sin aż do Edomu. Wasza południowa granica wyjdzie na wschodzie z krańca Morza Słonego. ⁴ Następnie skieruje się ku południowi ku Wzgórzu Skorpionów, przebiegnie przez Sin na południe od Kadesz-Barnea. Stąd pójdzie do Chasar-Addar i ciągnąć się będzie do Asmon. ⁵ Od Asmon pobiegnie w kierunku Potoku Egipskiego i zakończy się przy morzu. ⁶ Waszą granicą zachodnią będzie Wielkie Morze* - to jest dla was granica zachodnia. ⁷ Wasza granica północna pobiegnie następująco: przeprowadzicie linię od Wielkiego Morza aż do góry Hor. ⁸ Od góry Hor prowadźcie linię do Wejścia do Chamat*. Granica będzie sięgać do Sedad. ⁹ Następnie pobiegnie dalej do Zifron i zakończy się w Chasar-Enan - to będzie wasza północna granica. ¹⁰ Jako wschodnią granicę poprowadzicie linię od Chasar-Enan do Szefam. ¹¹ Od Szefam pójdzie granica w kierunku Haribla* na wschód od Ain. Potem ujdzie dalej przez góry na wschód od jeziora Kinneret. ¹² Następnie będzie biegła wzdłuż Jordanu i zakończy się przy Morzu Słonym. To będzie wasz kraj ze swymi granicami wokoło». ¹³ Wtedy Mojżesz dał taki nakaz Izraelitom: «To jest kraj, który macie podzielić losem, a który Pan nakazał dać dziewięciu i pół pokoleniom. ¹⁴ Pokolenie bowiem Rubenitów otrzymało już posiadłość dla swoich rodzin, podobnie pokolenie Gadytów i połowa pokolenia Manassesa. Oni otrzymali już swoje dziedzictwo. ¹⁵ Te dwa i pół pokolenia otrzymały swoje dziedzictwo z tamtej strony Jordanu naprzeciw Jerycha, na wschodzie». ¹⁶ Tak mówił dalej Pan do Mojżesza: ¹⁷ «Oto imiona ludzi, którzy wam podzielą ziemię: kapłan Eleazar i Jozue, syn Nuna. ¹⁸ Weźmiecie dalej z każdego pokolenia jednego księcia celem dokonania podziału. ¹⁹ A oto imiona tych ludzi: Dla pokolenia Judy - Kaleb, syn Jefunnego. ²⁰ Dla pokolenia Symeona - Samuel, syn Ammihuda. ²¹ Dla pokolenia Beniamina - Elidad, syn Kislona. ²² Dla pokolenia Dana - książę Bukki, syn Jogliego. ²³ Dla potomków Józefa: dla pokolenia Manassesa - - książę Channiel, syn Efoda; ²⁴ dla pokolenia Efraima - książę Kemuel, syn Sziftana. ²⁵ Dla pokolenia Zabulona - książę Elisafan, syn Parnaka. ²⁶ Dla pokolenia Issachara - książę Paltiel, syn Azzana. ²⁷ Dla pokolenia Asera - książę Achiud, syn Szelomiego. ²⁸ Dla pokolenia Neftalego - książę Pedahel, syn Ammihuda». ²⁹ Oto są ci, których Pan wyznaczył, by podzielili ziemię Kanaan jako dziedzictwo pomiędzy Izraelitów.
35 ¹ Mówił Pan do Mojżesza na równinach Moabu w pobliżu Jordanu, naprzeciw Jerycha, te słowa: ² «Rozkaż Izraelitom, niech oddadzą lewitom w dziedziczne posiadanie miasta, w których by mieszkali, i pastwiska dokoła miast. ³ Miasta będą im służyć za mieszkanie, a należące do nich pastwiska będą dla ich bydła, trzód i wszelkich zwierząt. ⁴ Pastwiska miast, które oddacie do użytku lewitom, mają się rozciągać na tysiąc łokci wokół jego murów. ⁵ Odmierzcie poza miastem dwa tysiące łokci od strony wschodniej, dwa tysiące łokci od strony południowej, dwa tysiące łokci od strony zachodniej i dwa tysiące łokci od strony północnej, by samo miasto leżało w środku - to będą pastwiska owych miast. ⁶ Z miast, które oddacie lewitom, będzie sześć miast ucieczki, by zabójca do nich mógł się schronić, a prócz tego oddacie im jeszcze czterdzieści dwa miasta. ⁷ Liczba zatem miast, które wraz z pastwiskami należeć mają do lewitów, wynosić będzie czterdzieści osiem. ⁸ Przy wyborze miast, które oddacie z dziedzictwa Izraelitów, weźmiecie z większego pokolenia większą ich liczbę, a z mniejszego - mniejszą. Każde winno odstąpić stosownie do otrzymanego dziedzictwa odpowiednią liczbę miast lewitom». ⁹ Tak mówił dalej Pan do Mojżesza: ¹⁰ «Powiedz Izraelitom, co następuje: Gdy wejdziecie przez Jordan do ziemi Kanaan, ¹¹ wybierzcie sobie miasta, którzy służyć wam będą za miasta ucieczki; tam będzie mógł się schronić zabójca, który zabił drugiego nieumyślnie. ¹² Miasta te będą dla was schronieniem przed mścicielem krwi*, by zabójca nie poniósł śmierci, zanim nie stanie przed sądem społeczności. ¹³ Co do miast, które macie ustanowić, to powinniście mieć sześć miast ucieczki. ¹⁴ Trzy miasta za Jordanem i trzy w ziemi Kanaan będą służyć za miasta ucieczki. ¹⁵ Owe sześć miast winny służyć za schronienie zarówno Izraelitom, jak i obcym, oraz tym, którzy osiedlili się pośród was; tam może uciekać każdy, kto zabił drugiego nieumyślnie. ¹⁶ Jeżeli kogoś jednak tak pobił przedmiotem żelaznym, iż tamten umarł, jest zabójcą, a jako taki musi zostać zabity. ¹⁷ Gdy kogoś uderzył kamieniem, którym można zabić, i ten [uderzony] umarł, jest zabójcą i jako taki musi zostać zabity. ¹⁸ Gdyby kogoś jakimś przedmiotem drewnianym tak pobił, iż ów [człowiek] umarł, a można było tym narzędziem śmierć zadać, jest zabójcą i jako taki musi umrzeć. ¹⁹ Zabójcę winien zabić mściciel krwi; gdziekolwiek go spotka, może go zabić. ²⁰ Gdyby ktoś drugiemu zadał cios z nienawiści albo rzucił się na niego w zbrodniczym zamiarze, tak iż tamten umarł, ²¹ albo gdyby w złości zadał ręką cios śmiertelny, wtedy ten, który uderzył, musi być zabity; jest bowiem zabójcą i mściciel krwi może go zabić, kiedy go spotka. ²² Gdy mu jednak zadał cios nie z nienawiści albo gdy rzucił na niego jakimkolwiek przedmiotem, ale nie w zamiarze zabicia, ²³ lub też nie widząc spuścił na niego kamień, który może zabić, tak iż tamten rzeczywiście umarł, chociaż nie był mu nieprzyjazny i nie chciał mu nic złego uczynić, ²⁴ wtedy według powyższych zasad społeczność rozstrzygnie pomiędzy zabójcą a mścicielem krwi. ²⁵ Społeczność zabezpieczy go przed zemstą mściciela krwi i przyjmie go z powrotem do miasta ucieczki, gdzie się schronił, i będzie tam przebywał aż do śmierci arcykapłana, który jest namaszczony olejem świętym. ²⁶ Gdy jednak zabójca opuści obręb swego miasta ucieczki, do którego się schronił, ²⁷ i gdy go mściciel krwi spotka poza obrębem miasta ucieczki, wtedy mściciel krwi nie zaciąga winy, gdy zgładzi zabójcę. ²⁸ Do śmierci bowiem arcykapłana winien zabójca przebywać w swoim mieście ucieczki. Natomiast po śmierci arcykapłana może wrócić do swojej dziedzicznej posiadłości. ²⁹ Te nakazy powinny być dla was prawem po wszystkie pokolenia i na wszystkich miejscach waszego pobytu. ³⁰ Jeżeli ktoś popełni zabójstwo, skazuje się go na śmierć na podstawie zeznań świadków; jednak zeznanie jednego świadka nie wystarczy do wydania wyroku śmierci. ³¹ Nie możecie przyjmować żadnego okupu za życie zabójcy, który winien jest śmierci. Musi zostać zabity. ³² Nie możecie również od tego, który się schronił do miasta ucieczki, przyjmować żadnego okupu w tym celu, by mógł wrócić przed śmiercią arcykapłana i mieszkać w [swojej] ojcowiźnie. ³³ Nie będziecie bezcześcili kraju, w którym mieszkacie. Krew bezcześci ziemię i nie ma innego zadośćuczynienia za krew przelaną, jak tylko krew tego, który ją przelał. ³⁴ Nie plamcie przeto ziemi, w której mieszkacie, pośrodku której jest również moje mieszkanie. Ja bowiem, Pan, mieszkam pośród Izraelitów».
36 ¹ Stawili się naczelnicy rodzin pokoleń synów Gileada, syna Makira, który był synem Manassesa z pokoleń potomków Józefa, i przedstawili Mojżeszowi oraz książętom, naczelnikom pokoleń, ² następującą sprawę: «Pan nakazał tobie, panu naszemu, dać Izraelitom losem kraj w dziedzictwo. Otrzymał również pan nasz od Pana [Boga] polecenie, żeby dać dziedzictwo naszego brata Selofchada jego córkom. ³ Gdy one poślubią męża z innego pokolenia Izraelitów, ich część będzie odłączona od działu naszych przodków, a dodana zostanie do działu pokolenia, z którego mężów poślubią, więc nasza część otrzymana losem zmaleje. ⁴ Gdy nastanie dla Izraela rok jubileuszowy, wtedy ich dziedzictwo będzie na zawsze już należało do pokolenia, do którego weszły [przez małżeństwo], a posiadłość pokolenia naszych przodków pomniejszy się właśnie o ich dziedzictwo». ⁵ Wtedy Mojżesz dał taki rozkaz Izraelitom na polecenie Pana: «Słuszne jest zapatrywanie pokolenia potomków Józefa. ⁶ Oto, co Pan rozporządził w sprawie córek Selofchada: Mogą wyjść za mąż, jeśli zechcą, ale mogą poślubić jedynie męża z rodu swego pokolenia, ⁷ aby dziedzictwo Izraelitów nie przechodziło z jednego pokolenia na drugie. Owszem, każdy Izraelita winien utrzymać dziedzictwo swego pokolenia. ⁸ Każda panna, która posiada w jakimś pokoleniu dziedzictwo, może wziąć męża tylko z rodu swego pokolenia, by Izraelici zachowali dziedzictwo swoich przodków ⁹ i aby majątek dziedziczny nie przechodził z jednego pokolenia na drugie. Owszem, pokolenia Izraelitów winny się trzymać swoich posiadłości dziedzicznych». ¹⁰ Córki Selofchada postąpiły według rozkazu Pana, wydanego Mojżeszowi. ¹¹ Poślubiły więc córki Selofchada: Machla, Tirsa, Chogla, Milka i Noa synów swoich stryjów. ¹² Poślubiły więc mężów z pokolenia Manassesa, syna Józefa, i tak pozostało ich dziedzictwo przy pokoleniu, do którego należał ród ich ojca. ¹³ To są przykazania i prawa, które na równinach Moabu nad Jordanem, naprzeciw Jerycha, Pan dał Izraelitom za pośrednictwem Mojżesza.